Poem108

Poem108

هـمي رفـت پيش اندرون زال زر

پـس او بزرگان زرين کـمر

چو کاووس را ديد دسـتان سام

نشـسـتـه بر اورنـگ بر شادکام

به کش کرده دست و سرافگنده پست

هـمي رفـت تا جايگاه نشسـت

چـنين گفـت کاي کدخداي جهان

سرافراز بر مـهـتران و مـهان

چو تـخـت تو نشنيد و افـسر نديد

نـه چون بخت تو چرخ گردان شـنيد

هـمـه سالـه پيروز بادي و شاد

سرت پر ز دانـش دلـت پر ز داد

شـه نامـبردار بـنواخـتـش

بر خويش بر تخت بنـشاخـتـش

بـپرسيدش از رنـج راه دراز

ز گردان و از رسـتـم سرفراز

چـنين گـفـت مر شاه را زال زر

کـه نوشـه بدي شاه و پيروزگر

هـمـه شاد و روشن به بخت تواند

برافراخـتـه سر بـه تخـت تواند

ازان پـس يکي داسـتان کرد ياد

سخنـهاي شايسـتـه را در گشاد

چـنين گـفـت کاي پادشاه جهان

سزاوار تـخـتي و تاج مـهان

ز تو پيشـتر پادشـه بوده‌اند

کـه اين راه هرگز نـپيموده‌اند

کـه بر سر مرا روز چندي گذشـت

سـپـهر از بر خاک چندي بگشـت

مـنوچـهر شد زين جـهان فراخ

ازو ماند ايدر بـسي گـنـج و کاخ

هـمان زو و با نوذر و کيقـباد

چـه مايه بزرگان کـه داريم ياد

ابا لـشـکر گـشـن و گرز گران

نـکردند آهـنـگ مازندران

کـه آن خانـه ديو افسونگرسـت

طلسمـسـت و ز بند جادو درست

مران را به شمشير نتوان شکسـت

بـه گنـج و به دانش نيايد به دست

هـم آن را به نيرنگ نـتوان گـشاد

مده رنـج و گنـج و درم را بـه باد

هـمايون ندارد کـس آنـجا شدن

وزايدر کـنون راي رفـتـن زدن

سـپـه را بران سو نـبايد کـشيد

ز شاهان کـس اين راي هرگز نديد

گرين نامداران ترا کـهـترند

چـنين بـنده دادگر داورند

تو از خون چـندين سرنامدار

ز بـهر فزوني درخـتي مـکار

کـه بار و بـلـنديش نـفرين بود

نـه آيين شاهان پيشين بود

چـنين پاسـخ آورد کاووس باز

کز انديشـه تو نيم بي‌نياز

وليکـن مـن از آفريدون و جـم

فزونـم بـه مردي و فر و درم

هـمان از مـنوچـهر و از کيقـباد

کـه مازندران را نـکردند ياد

سـپاه و دل و گنجم افزونـترسـت

جـهان زير شمـشير تيز اندرسـت

چو بردانـشي شد گشاده جـهان

بـه آهـن چـه داريم گيتي نـهان

شوم‌شان يکايک بـه راه آورم

گر آيين شـمـشير و گاه آورم

اگر کـس نـمانـم بـه مازندران

وگر بر نـهـم باژ و ساو گران

چـنان زار و خوارند بر چشـم مـن

چـه جادو چـه ديوان آن انجمـن

بـه گوش تو آيد خود اين آگـهي

کزيشان شود روي گيتي تـهي

تو با رسـتـم ايدر جـهاندار باش

نـگـهـبان ايران و بيدار باش

جـهان آفرينـنده يار مـنـسـت

سر نره ديوان شـکار مـنـسـت

گرايدونـک يارم نـباشي به جنـگ

مـفرماي ما را بدين در درنـگ

چو از شاه بنشنيد زال اين سـخـن

نديد ايچ پيدا سرش را ز بـن

بدو گـفـت شاهي و ما بـنده‌ايم

بـه دلـسوزگي با تو گوينده‌ايم

اگر داد فرمان دهي گر سـتـم

براي تو بايد زدن گام و دم

از انديشـه دل را بـپرداخـتـم

سخـن آنـچ دانستـم انداختـم

نـه مرگ از تن خويش بتوان سپوخت

نه چشم جهان کس به سوزن بدوخت

بـه پرهيز هم کس نجسـت از نياز

جـهانـجوي ازين سـه نيابد جواز

هـميشـه جـهان بر تو فرخنده باد

مـبادا کـه پـند مـن آيدت ياد

پـشيمان مـبادي ز کردار خويش

بـه تو باد روشـن دل و دين و کيش

سـبـک شاه را زال پدرود کرد

دل از رفـتـن او پر از دود کرد

برون آمد از پيش کاووس شاه

شده تيره بر چـشـم او هور و ماه

برفـتـند با او بزرگان نيو

چو طوس و چو گودرز و رهام و گيو

بـه زال آنگهي گفـت گيو از خداي

هـمي خواهـم آنک او بود رهنماي

بـه جايي که کاووس را دسـترس

نـباشد ندارم مر او را بـه کـس

ز تو دور باد آز و چـشـم نياز

مـبادا بـه تو دست دشمـن دراز

بـه هر سو کـه آييم و اندر شويم

جز او آفرينـت سخـن نـشـنويم

پـس از کردگار جـهان‌آفرين

بـه تو دارد اميد ايران زمين

ز بـهر گوان رنـج برداشـتي

چـنين راه دشوار بـگذاشـتي

پـس آنگـه گرفـتـندش اندر کنار

ره سيسـتان را برآراسـت کار