Poem17

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

چو   بشناخـت   آهنگري   پيشـه  کرد
از    آهـنـگري    اره    و    تيشـه    کرد
چو  اين  کرده  شد  چاره  آب  ساخـت
ز     درياي‌ها     رودها     را     بـتاخـت
بـه   جوي   و   بـه   رود  آبـها  راه  کرد
بـه     فرخـندگي     رنـج    کوتاه    کرد
چراگاه        مردم        بدان        برفزود
پراگـند   پـس   تخم  و  کشت  و  درود
برنـجيد  پـس  هر  کسي  نان  خويش
بورزيد   و   بشـناخـت  سامان  خويش
بدان     ايزدي     جاه     و     فر    کيان
ز     نـخـچير     گور     و     گوزن    ژيان
جدا    کرد   گاو   و   خر   و   گوسـفـند
بـه    ورز   آوريد   آنـچـه   بد   سودمـند
ز  پويندگان  هر  چه  مويش  نـکوسـت
بکشت و به سرشان برآهيخت پوست
چو   روباه   و  قاقم  چو  سـنـجاب  نرم
چـهارم   سمورسـت   کش  موي  گرم
برين      گونـه      از     چرم     پويندگان
بـپوشيد            بالاي            گويندگان
برنـجيد   و   گسترد  و  خورد  و  سـپرد
برفـت   و   بـه   جز   نام   نيکي   نـبرد
بـسي     رنـج     برد     اندران    روزگار
بـه    افـسون    و   انديشه   بي‌شـمار
چو     پيش     آمدش     روزگار    بـهي
ازو     مردري     ماند     تـخـت    مـهي
زمانـه       ندادش       زماني      درنـگ
شد  آن  هوش  هوشنگ بافر و سنـگ
نـپيوسـت   خواهد   جهان   با  تو  مهر
نـه     نيز     آشـکارا     نـمايدت    چـهر