Poem188

Poem188

دو فرزند بودش بـه کردار ماه

سزاوار شاهي و تـخـت و کـلاه

يکي نام گشـتاسـپ و ديگر زرير

کـه زير آوريدي سر نره شير

گذشـتـه بـه هر دانشي از پدر

ز لـشـکر بـه مردي برآورده سر

دو شاه سرافراز و دو نيک‌پي

نـبيره جـهاندار کاوس کي

بديشان بدي جان لـهراسـپ شاد

وزيشان نـکردي ز گشتاسـپ ياد

کـه گشتاسـپ را سر پر از باد بود

وزان کار لـهراسـپ ناشاد بود

چـنين تا برآمد برين روزگار

پر از درد گشـتاسـپ از شـهريار

چـنان بد که در پارس يک روز تخت

نـهادند زير گـل‌افـشان درخـت

بـفرمود لـهراسـپ تا مهـتران

برفـتـند چـندي ز لشـکر سران

بـه خوان بر يکي جام مي‌خواستند

دل شاه گيتي بياراسـتـند

چو گشتاسپ مي‌خورد برپاي خاست

چنين گفت کاي شاه با داد و راست

بـه شاهي نشست تو فرخنده باد

هـمان جاودان نام تو زنده باد

ترا داد يزدان کـلاه و کـمر

دگر شاه کيخـسرو دادگر

کـنون مـن يکي بـنده‌ام بر درت

پرسـتـنده اخـتر و افـسرت

ندارم کـسي را ز مردان بـه مرد

گر آيند پيشـم بـه روز نـبرد

مـگر رسـتـم زال سام سوار

کـه با او نـسازد کـسي کارزار

چو کيخسرو از تو پر انديشه گشـت

ترا داد تخـت و خود اندر گذشـت

گر ايدونـک هـسـتـم ز ارزانيان

مرا نام بر تاج و تـخـت و کيان

چـنين هـم که‌ام پيش تو بنده‌وار

هـمي باشـم و خوانمت شهريار

به گشتاسپ گفت اي پسر گوش دار

کـه تـندي نه خوب آيد از شهريار

چو اندر کيخـسرو آرم بـه ياد

تو بشـنو نـگر سر نـپيچي ز داد

مرا گـفـت بيدادگر شـهريار

يکي خو بود پيش باغ بـهار

کـه چون آب بايد بـه نيرو شود

هـمـه باغ ازو پر ز آهو شود

جواني هـنوز اين بلـندي مـجوي

سـخـن را بسنج و به اندازه گوي

چو گشتاسب بشـنيد شد پر ز درد

بيامد ز پيش پدر گونـه زرد

هـمي گـفـت بيگانـگان را نواز

چـنين باش و با زاده هرگز مـساز

ز لـشـکر ورا بود سيصد سوار

هـمـه گرد و شايسـتـه کارزار

فرود آمد و کـهـتران را بـخواند

هـمـه رازها پيش ايشان براند

کـه امشـب همه ساز رفتن کنيد

دل و ديده زين بارگـه برکـنيد

يکي گفت ازيشان که راهت کجاست

چو برداري آرامگاهـت کـجاسـت

چـنين داد پاسـخ که در هـندوان

مرا شاد دارند و روشـن روان

يکي نامـه دارم من از شاه هـند

نوشـتـه ز مشـک سيه بر پرند

کـه گر زي من آيي ترا کـهـترم

ز فرمان و راي تو برنـگذرم

چو شب تيره شد با سپه برنشست

همي رفت جوشان و گرزي به دست

بـه شبـگير لهراسـپ آگاه شد

غـمي گشت و شاديش کوتاه شد

ز لشـکر جـهانديدگان را بـخواند

هـمـه بودني پيش ايشان براند

بـبينيد گفت اين که گشتاسپ کرد

دلـم کرد پر درد و سر پر ز گرد

بـپروردمـش تا برآورد يال

شد اندر جـهان نامور بي‌هـمال

بدانگـه کـه گفتـم که آمد به بار

ز باغ مـن آواره شد نامدار

برفـت و بر انديشـه بر بود دير

بـفرمود تا پيش او شد زرير

بدو گفـت بـگزين ز لشـکر هزار

سواران گرد از در کارزار

برو تيز بر سوي هـندوسـتان

مـبادا بر و بوم جادوسـتان

سوي روم گستـهـم نوذر برفـت

سوي چين گرازه گرازيد تـفـت