Poem193

Poem193

چـنان بود قيصر بدانـگـه براي

کـه چون دختر او رسيدي بـجاي

چو گشتي بلند اختر و جفت جوي

بديدي کـه آمدش هنـگام شوي

يکي گرد کردي به کاخ انجـمـن

بزرگان فرزانـه و راي زن

هرانکـس که بودي مر او را همال

ازان نامدارن برآورده يال

ز کاخ پدر دخـتر ماه‌روي

بگشـتي بران انجمن جفت جوي

پرسـتـنده بودي به گرد اندرش

ز مردم نـبودي پديد افـسرش

پـس پرده قيصر آن روزگار

سـه بد دختر اندر جـهان نامدار

بـه بالا و ديدار و آهـسـتـگي

بـه بايستگي هم به شايستگي

يکي بود مهـتر کـتايون بـه نام

خردمـند و روشـن‌دل و شادکام

کتايون چنان ديد يک شب به خواب

کـه روشن شدي کشور از آفتاب

يکي انـجـمـن مرد پيدا شدي

از انـبوه مردم ثريا شدي

سر انـجـمـن بود بيگانـه‌يي

غريبي دل آزار و فرزانـه‌يي

بـه بالاي سرو و بـه ديدار ماه

نشستنـش چون بر سر گاه شاه

يکي دستـه دادي کـتايون بدوي

وزو بسـتدي دسته رنـگ و بوي

يکي انـجـمـن کرد قيصر بزرگ

هر آن کس که بودند گرد و سترگ

بـه شـبـگير چون بردميد آفتاب

سر نامداران برآمد ز خواب

بران انجـمـن شاد بنـشاندند

ازان پـس پري‌چـهره را خواندند

کـتايون بـشد با پرستار شست

يکي دسته گل هر يکي را به دست

همي گشت چندان کش آمد ستوه

پـسـندش نيامد کسي زان گروه

از ايوان سوي پرده بـنـهاد روي

خرامان و پويان و دل جفـت‌جوي

هـم آنگه زمين گشت چون پر زاغ

چـنين تا سر از کوه بر زد چراغ

بـفرمود قيصر کـه از کـهـتران

بـه روم اندرون مايه‌ور مـهـتران

بيارند يکـسر بـه کاخ بـلـند

بدان تا که باشد به خوبي پسـند

چو آگاهي آمد بـه هر مـهـتري

بـهر نامداري و کـنداوري

خردمـند مهتر به گشتاسپ گفت

که چندين چه باشي تو اندر نهفت

برو تا مـگر تاج و گاه مـهي

بـبيني دلـت گردد از غم تـهي

چو بشنيد گشتاسپ با او برفـت

بـه ايوان قيصر خراميد تـفـت

بـه پيغولـه‌يي شد فرود از مهان

پر از درد بنشست خستـه نـهان

برفـتـند بيدار دل بـندگان

کـتايون و گـل رخ پرستـندگان

هـمي گشت بر گرد ايوان خويش

پسـش بـخردان و پرستار پيش

چو از دور گشتاسپ را ديد گفـت

که آن خواب سر برکشيد از نهفت

بدان مايه‌ور نامدار افـسرش

هم‌آنگـه بياراسـت خرم سرش

چو دسـتور آموزگار آن بديد

هـم اندر زمان پيش قيصر دويد

کـه مردي گزين کرد از انجـمـن

بـه بالاي سرو سهي در چمـن

به رخ چون گلستان و با يال و کفت

کـه هرکـش ببيند بماند شگفت

بد آنسـت کو را ندانيم کيسـت

تو گويي هـمـه فره ايزديسـت

چـنين داد پاسخ که دختر مـباد

کـه از پرده عيب آورد بر نژاد

اگر مـن سـپارم بدو دخـترم

بـه ننگ اندرون پست گردد سرم

هـم او را و آنرا کـه او برگزيد

بـه کاخ اندرون سر بـبايد بريد

سقف گفت کاين نيست کاري گران

کـه پيش از تو بودند چندي سران

تو با دخترت گفـتي انـباز جوي

نگفـتي که رومي سرافراز جوي

کـنون جست آنرا که آمدش خوش

تو از راه يزدان سرت را مـکـش

چـنين بود رسـم نياکان تو

سرافراز و دين‌دار و پاکان تو

بـه آيين اين شد پي افگـنده روم

تو راهي مـگير اندر آباد بوم

هـمايون نباشد چنين خود مگوي

بـه راهي که هرگز نرفتي مپوي