|
کـنون زين سپس هفتخوان آورم
|
|
سـخـنـهاي نـغز و جوان آورم
|
|
اگر بـخـت يکـباره ياري کـند
|
|
برو طبـع مـن کامـگاري کـند
|
|
بـگويم بـه تائ‌ييد محـمود شاه
|
|
بدان فر و آن خـسرواني کـلاه
|
|
کـه شاه جـهان جاودان زنده باد
|
|
بزرگان گيتي ورا بـنده باد
|
|
چو خورشيد بر چرخ بنـمود چـهر
|
|
بياراسـت روي زمين را به مـهر
|
|
بـه برج حمـل تاج بر سر نـهاد
|
|
ازو خاور و باخـتر گـشـت شاد
|
|
پر از غلغـل و رعد شد کوهـسار
|
|
پر از نرگـس و لالـه شد جويبار
|
|
ز لالـه فريب و ز نرگـس نـهيب
|
|
ز سنبـل عـتاب و ز گلـنار زيب
|
|
پر آتـش دل ابر و پر آب چـشـم
|
|
خروش مـغاني و پرتاب خشـم
|
|
چو آتـش نـمايد بـپالايد آب
|
|
ز آواز او سر برآيد ز خواب
|
|
چو بيدار گردي جـهان را بـبين
|
|
که ديباست گر نقش ماني به چين
|
|
چو رخشنده گردد جهان ز آفـتاب
|
|
رخ نرگـس و لالـه بيني پر آب
|
|
بخـندد بدو گويد اي شوخ چشم
|
|
به عشق تو گريان نه از درد و خشم
|
|
نـخـندد زمين تا نـگريد هوا
|
|
هوا را نـخوانـم کـف پادشا
|
|
کـه باران او در بـهاران بود
|
|
نـه چون همـت شـهرياران بود
|
|
به خورشيد ماند همي دست شاه
|
|
چو اندر حـمـل برفرازد کـلاه
|
|
اگر گنج پيش آيد از خاک خشـک
|
|
وگر آب دريا و گر در و مـشـک
|
|
ندارد هـمي روشـناييش باز
|
|
ز درويش وز شاه گردن فراز
|
|
کـف شاه ابوالقاسـم آن پادشا
|
|
چـنين اسـت با پاک و ناپارسا
|
|
دريغـش نيايد ز بـخـشيدن ايچ
|
|
نـه آرام گيرد بـه روز بـسيچ
|
|
چو جنگ آيدش پيش جنـگ آورد
|
|
سر شـهرياران بـه چنـگ آورد
|
|
بدان کس که گردن نهد گنج خويش
|
|
ببـخـشد نينديشد از رنج خويش
|
|
جـهان را جـهاندار محـمود باد
|
|
ازو بـخـشـش و داد موجود باد
|
|
ز رويين دژ اکـنون جـهانديده پير
|
|
نـگر تا چـه گويد ازو ياد گير
|
![[email]](http://www.toolset.org/files/icons/email.png){kind=icon}