Poem246

Poem246

چو خورشيد تابان ز گنبد بگشـت

خريدار بازار او در گذشـت

دو خواهرش رفتند ز ايوان بـه کوي

غريوان و بر کفـتـها بر سـبوي

بـه نزديک اسـفـنديار آمدند

دو ديده‌تر و خاکـسار آمدند

چو اسفـنديار آن شگفـتي بديد

دو رخ کرد از خواهران ناپديد

شد از کار ايشان دلـش پر ز بيم

بـپوشيد رخ را بـه زير گـليم

برفـتـند هر دو بـه نزديک اوي

ز خون برنـهاده بـه رخ‌بر دو جوي

بـه خواهـش گرفتـند بيچارگان

بران نامور مرد بازارگان

بدو گفـت خواهر کـه اي ساروان

نخـسـت از کـجا راندي کاروان

کـه روز و شبان بر تو فرخـنده باد

همـه مـهـتران پيش تو بنده باد

ز ايران و گشتاسپ و اسـفـنديار

چـه آگاهي اسـت اي گو نامدار

بدين سان دو دخـت يکي پادشا

اسيريم در دسـت ناپارسا

برهـنـه سر و پاي و دوش آبکش

پدر شادمان روز و شب خفته خوش

برهـنـه دوان بر سر انجـمـن

خـنـک آنـک پوشد تنش را کفن

بـگرييم چندي به خونين سرشک

تو باشي بدين درد ما را پزشـک

گر آگاهيت هـسـت از شـهر ما

برين بوم ترياک شد زهر ما

يکي بانـگ برزد بـه زير گـليم

کـه لرزان شدند آن دو دختر ز بيم

کـه اسـفـنديار از بنه خود مباد

نـه آن کس بـه گيتي کزو کرد ياد

ز گـشـتاسـپ آن مرد بيدادگر

مـبيناد چون او کـلاه و کـمر

نـبينيد کايد فروشـنده‌ام

ز بـهر خور خويش کوشـنده‌ام

چو آواز بـشـنيد فرخ هـماي

بدانـسـت و آمد دلـش باز جاي

چو خواهر بدانـسـت آواز اوي

بـپوشيد بر خويشـتـن راز اوي

چـنان داغ دل پيش او در بـماند

سرشـک از دو ديده به رخ برفشاند

همه جامه چاک و دو پايش به خاک

از ارجاسپ جانـش پر از بيم و باک

بدانـسـت جـنـگاور پاک‌راي

کـه او را هـمي بازداند هـماي

سـبـک روي بگشاد و ديده پرآب

پر از خون دل و چهره چون آفـتاب

ز کار جـهان ماند اندر شگـفـت

دژم گشت و لب را به دندان گرفـت

بديشان چنين گفت کاين روز چـند

بداريد هر دو لـبان را بـه بـند

مـن ايدر نـه از بهر جنـگ آمدم

بـه رنـج از پي نام و ننـگ آمدم

کـسي را کـه دختر بود آبکـش

پـسر در غم و باب در خواب خوش

پدر آسـمان باد و مادر زمين

نـخوانـم برين روزگار آفرين

پـس از کلبه برخاسـت مرد جوان

بـه نزديک ارجاسـپ آمد دوان

بدو گفت کاي شاه فرخـنده باش

جـهاندار تا جاودان زنده باش

يکي ژرف دريا درين راه بود

کـه بازارگان زان نـه آگاه بود

ز دريا برآمد يکي کژ باد

کـه مـلاح گفـت آن ندارم به ياد

بـه کشتي همه زار و گريان شديم

ز جان و تـن خويش بريان شديم

پذيرفـتـم از دادگر يک خداي

کـه گر يابـم از بيم دريا رهاي

يکي بزم سازم بـه هر کـشوري

کـه باشد بران کـشور اندر سري

بخواهـنده بخشـم کم و بيش را

گرامي کـنـم مرد درويش را

کـنون شاه ما را گرامي کـند

بدين خواهـش امروز نامي کـند

ز لـشـکر سرافراز گردان کـه‌اند

بـه نزديک شاه جهان ارجـمـند

چـنين ساختستم که مهمان کنم

وزين خواهـش آرايش جان کنـم

چو ارجاسپ بشـنيد زان شاد شد

سر مرد نادان پر از باد شد

بـفرمود کانـکو گرامي‌ترسـت

وزين لشـکر امروز نامي‌ترسـت

بـه ايوان خراد مـهـمان شوند

وگر مي بود پاک مـسـتان شوند

بدو گـفـت شاها ردا بـخردا

جـهاندار و بر موبدان موبدا

مرا خانـه تنگسـت و کاخ بلـند

برين باره دژ شويم ارجـمـند

در مـهر ماه آمد آتـش کـنـم

دل نامداران به مي خوش کـنـم

بدو گفـت زان راه روکت هواسـت

بـه کاخ اندرون ميزبان پادشاست

بيامد دمان پـهـلوان شادکام

فراوان برآورد هيزم بـه بام

بکشتـند اسـپان و چندي به ره

کـشيدند بر بام دژ يکـسره

ز هيزم کـه بر باره دژ کـشيد

شد از دود روي هوا ناپديد

مي آورد چون هرچ بد خورده شد

گـسارنده مي ورا برده شد

هـمـه نامدارن رفتـند مسـت

ز مستي يکي شاخ نرگس به دست