Poem271

Poem271

چو رسـتـم بدر شد ز پرده‌سراي

زماني هـمي بود بر در بـه پاي

بـه کرياس گفـت اي سراي اميد

خـنـک روز کاندر تو بد جمـشيد

هـمايون بدي گاه کاوس کي

هـمان روز کيخـسرو نيک‌پي

در فرهي بر تو اکنون بـبـسـت

کـه بر تخت تو ناسزايي نشست

شـنيد اين سخنها يل اسفـنديار

پياده بيامد بر نامدار

به رستم چنين گفت کاي سرگراي

چرا تيز گشـتي بـه پرده‌سراي

سزد گر برين بوم زابـلـسـتان

نـهد دانـشي نام غلغلسـتان

کـه مهمان چو سير آيد از ميزبان

بـه زشـتي برد نام پاليزبان

سراپرده را گـفـت بد روزگار

کـه جمـشيد را داشتي بر کنار

هـمان روز کز بـهر کاوس شاه

بدي پرده و سايه بارگاه

کـجا راه يزدان همي بازجسـت

هـمي خواستي اختران را درست

زمين زو سراسر پرآشوب بود

پر از خـنـجر و غارت و چوب بود

کـنون مايه‌دار تو گشتاسپ است

به پيش وي اندر چو جاماسپ است

نشسته به يک دست او زردهشت

که با زند واست آمدست از بهشت

بـه ديگر پـشوتـن گو نيک مرد

چشيده ز گيتي بسي گرم و سرد

بـه پيش اندرون فرخ اسفـنديار

کزو شاد شد گردش روزگار

دل نيک‌مردان بدو زنده شد

بد از بيم شمـشير او بـنده شد

بيامد بدر پـهـلوان سوار

پـس‌اندر هـمي ديدش اسفنديار

چو برگشـت ازو با پشوتن بگفـت

کـه مردي و گردي نشايد نهفـت

نديدم بدين گونـه اسـپ و سوار

ندانـم کـه چون خيزد از کارزار

يکي ژنده پيل است بر کوه گنـگ

اگر با سـليح اندر آيد به جـنـگ

اگر با سـليح نـبردي بود

هـمانا کـه آيين مردي بود

بـه بالا هـمي بـگذرد فر و زيب

بـترسـم کـه فردا ببيند نشيب

هـمي سوزد از مهر فرش دلـم

ز فرمان دادار دل نـگـسـلـم

چو فردا بيايد بـه آوردگاه

کـنـم روز روشـن بروبر سياه

پـشوتـن بدو گفت بشنو سخن

هـمي گويمـت اي برادر مکـن

ترا گفـتـم و بيش گويم هـمي

کـه از راستي دل نشويم هـمي

ميازار کـس را کـه آزاد مرد

سر اندر نيارد بـه آزار و درد

بخسـب امـشـب و بامداد پگاه

برو تا بـه ايوان او بي‌سـپاه

بايوان او روز فرخ کـنيم

سـخـن هرچ گويند پاسخ کنيم

هـمـه کار نيکوست زو در جهان

ميان کـهان و ميان مـهان

هـمي سر نـپيچد ز فرمان تو

دلـش راسـت بينم به پيمان تو

تو با او چه گويي به کين و به خشم

بشوي از دلت کين وز خشم چشم

يکي پاسـخ آوردش اسـفـنديار

کـه بر گوشه گلستان رست خار

چـنين گـفـت کز مردم پاک‌دين

هـمانا نزيبد کـه گويد چـنين

گر ايدونـک دسـتور ايران توي

دل و گوش و چـشـم دليران توي

هـمي خوب داري چـنين راه را

خرد را و آزردن شاه را

همـه رنـج و تيمار ما باد گشت

هـمان دين زردشت بيداد گشت

کـه گويد کـه هر کو ز فرمان شاه

بـپيچد بـه دوزخ بود جايگاه

مرا چـند گويي گـنـهـکار شو

ز گفـتار گشـتاسـپ بيزار شو

تو گويي و من خود چنين کي کنـم

کـه از راي و فرمان او پي کنـم

گر ايدونـک ترسي همي از تنـم

مـن امروز ترس ترا بشـکـنـم

کـسي بي‌زمانـه به گيتي نمرد

نـمرد آنـک نام بزرگي بـبرد

تو فردا ببيني که بر دشت جنـگ

چـه کار آورم پيش چنگي پلنـگ

پـشوتـن بدو گفـت کاي نامدار

چـنين چـند گويي تو از کارزار

کـه تا تو رسيدي به تير و کـمان

نـبد بر تو ابـليس را اين گـمان

بـه دل ديو را راه دادي کـنون

هـمي نشـنوي پند اين رهنمون

دلـت خيره بينم همي پر سـتيز

کـنون هرچ گفتـم همـه ريزريز

چـگونـه کـنـم ترس را از دلم

بدين سان کز انديشه‌ها بگسلـم

دو جنـگي دو شير و دو مرد دلير

چـه دانـم که پشت که آيد به زير

ورا نامور هيچ پاسـخ نداد

دلـش گشت پر درد و سر پر ز باد