Poem280

Poem280

چـنين گفـت با رستم اسفنديار

کـه اکـنون سرآمد مرا روزگار

تو اکـنون مـپرهيز و خيز ايدر آي

کـه ما را دگرگونه‌تر گشـت راي

مـگر بشـنوي پـند و اندرز من

بداني سر مايه و ارز مـن

بـکوشي و آن را بـجاي آوري

بزرگي برين رهـنـماي آوري

تهمتـن بـه گفـتار او داد گوش

پياده بيامد برش با خروش

هـمي ريخـت از ديدگان آب گرم

هـمي مويه کردش بـه آواي نرم

چو دسـتان خبر يافت از رزمـگاه

ز ايوان چو باد اندر آمد بـه راه

ز خانـه بيامد به دشـت نـبرد

دو ديده پر از آب و دل پر ز درد

زواره فرامرز چو بيهـشان

برفـتـند چـندي ز گردنکـشان

خروشي برآمد ز آوردگاه

کـه تاريک شد روي خورشيد و ماه

بـه رستم چنين گفت زال اي پسر

ترا بيش گريم بـه درد جـگر

کـه ايدون شـنيدم ز داناي چين

ز اخـترشـناسان ايران زمين

کـه هرکس که او خون اسفنديار

بريزد سرآيد برو روزگار

بدين گيتيش شوربـخـتي بود

وگر بـگذرد رنـج و سخـتي بود

چـنين گفـت با رستم اسفنديار

کـه از تو نديدم بد روزگار

زمانـه چـنين بود و بود آنـچ بود

سـخـن هرچ گويم ببايد شـنود

بـهانـه تو بودي پدر بد زمان

نـه رستم نه سيمرغ و تير و کمان

مرا گفـت رو سيستان را بـسوز

نـخواهـم کزين پـس بود نيمروز

بـکوشيد تا لشـکر و تاج و گنـج

بدو ماند و من بمانـم بـه رنـج

کـنون بهـمـن اين نامور پور من

خردمـند و بيدار دسـتور مـن

بـميرم پدروارش اندر پذير

هـمـه هرچ گويم ترا يادگير

بـه زابلـسـتان در ورا شاد دار

سـخـنـهاي بدگوي را ياد دار

بياموزش آرايش کارزار

نشستنـگـه بزم و دشت شکار

مي و رامش و زخـم چوگان و کار

بزرگي و برخوردن از روزگار

چـنين گفت جاماسپ گم بوده نام

کـه هرگز به گيتي مـبيناد کام

کـه بهـمـن ز من يادگاري بود

سرافرازتر شـهرياري بود

تهمتـن چو بشنيد بر پاي خاست

بـبر زد به فرمان او دست راست

کـه تو بگذري زين سخن نـگذرم

سخـن هرچ گفتي به جاي آورم

نـشانـمـش بر نامور تخت عاج

نـهـم بر سرش بر دلاراي تاج

ز رستـم چو بشنيد گويا سخـن

بدو گفـت نوگير چون شد کهـن

چـنان دان که يزدان گواي منست

برين دين بـه رهنماي منـسـت

کزين نيکويها کـه تو کرده‌اي

ز شاهان پيشين کـه پرورده‌اي

کـنون نيک نامت به بد بازگشـت

ز مـن روي گيتي پرآواز گشـت

غـم آمد روان ترا بـهره زين

چـنين بود راي جـهان‌آفرين

چـنين گفت پس با پشوتن که من

نـجويم همي زين جهان جز کفن

چو من بگذرم زين سپنجي سراي

تو لـشـکر بياراي و شو باز جاي

چو رفـتي به ايران پدر را بـگوي

کـه چون کام يابي بهانه مـجوي

زمانـه سراسر به کام تو گشـت

هـمـه مرزها پر ز نام تو گشت

اميدم نـه اين بود نزديک تو

سزا اين بد از جان تاريک تو

جهان راست کردم به شمشير داد

بـه بد کس نيارست کرد از تو ياد

بـه ايران چو دين بهي راست شد

بزرگي و شاهي مرا خواست شد

بـه پيش سران پـندها داديم

نـهاني بـه کشتـن فرستاديم

کـنون زين سخن يافـتي کام دل

بياراي و بـنـشين بـه آرام دل

چو ايمـن شدي مرگ را دور کـن

بـه ايوان شاهي يکي سور کـن

ترا تخـت سختي و کوشـش مرا

ترا نام تابوت و پوشـش مرا

چـه گفت آن جهانديده دهقان پير

کـه نـگريزد از مرگ پيکان تير

مـشو ايمن از گنج و تاج و سپاه

روانـم ترا چشـم دارد بـه راه

چو آيي بـهـم پيش داور شويم

بـگوييم و گـفـتار او بشـنويم

کزو بازگردي بـه مادر بـگوي

کـه سير آمد از رزم پرخاشـجوي

کـه با تير او گـبر چون باد بود

گذر کرده بر کوه پولاد بود

پـس مـن تو زود آيي اي مهربان

تو از مـن مرنـج و مرنـجان روان

برهـنـه مـکـن روي بر انجمن

مـبين نيز چـهر من اندر کفـن

ز ديدار زاري بيفزايدت

کـس از بـخردان نيز نسـتايدت

هـمان خواهران را و جفـت مرا

کـه جويا بدندي نـهـفـت مرا

بـگويي بدان پرهـنر بـخردان

کـه پدرود باشيد تا جاودان

ز تاج پدر بر سرم بد رسيد

در گـنـج را جان من شد کـليد

فرسـتادم اينـک بـه نزديک او

کـه شرم آورد جان تاريک او

بـگـفـت اين و برزد يکي تيز دم

کـه بر من ز گشتاسپ آمد ستم

هم‌انگـه برفـت از تنش جان پاک

تـن خستـه افگنده بر تيره خاک

تهمتـن بـنزد پـشوتـن رسيد

همـه جامـه بر تن سراسر دريد

بر و جامه رستم هـمي پاره کرد

سرش پر ز خاک و دلـش پر ز درد

هـمي گفـت زار اي نبرده سوار

نيا شاه جـنـگي پدر شـهريار

بـه خوبي شده در جهان نام من

ز گشتاسپ بد شد سرانجام مـن

چو بسيار بگريست با کشته گفت

که اي در جهان شاه بي‌يار و جفت

روان تو بادا ميان بـهـشـت

بدانديش تو بدرود هرچ کـشـت

زواره بدو گـفـت کاي نامدار

نـبايسـت پذرفـت زو زينـهار

ز دهقان تو نشنيدي آن داسـتان

کـه ياد آرد از گفـتـه باسـتان

کـه گر پروري بـچـه نره‌شير

شود تيزدندان و گردد دلير

چو سر برکـشد زود جويد شـکار

نـخـسـت اندر آيد به پروردگار

دو پهـلو برآشفتـه از خشـم بد

نخـسـتين ازان بد به زابل رسد

چو شد کشته شاهي چو اسفنديار

بـبينـند ازين پـس بد روزگار

ز بهـمـن رسد بد به زابلسـتان

بـپيچـند پيران کابـلـسـتان

نگـه کـن که چون او شود تاجدار

بـه پيش آورد کين اسـفـنديار

بدو گفـت رستم که با آسـمان

نـتابد بدانديش و نيکي گـمان

مـن آن برگزيدم که چشـم خرد

بدو بـنـگرد نام ياد آورد

گر او بد کـند پيچد از روزگار

تو چشـم بـلا را به تندي مـخار