Poem291

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

چو  بهمن  به  تخت نيا بر نشسـت
کمر  با ميان بست و بگشاد دست
سـپـه   را   درم   داد   و   دينار  داد
هـمان   کـشور   و  مرز  بسيار  داد
يکي   انجمـن  ساخت  از  بـخردان
بزرگان      و      کار     آزموه     ردان
چـنين   گـفـت   کز   کار   اسفنديار
ز     نيک    و    بد    گردش    روزگار
هـمـه    ياد    داريد    پير   و   جوان
هرانکـس   که  هستيد  روشن‌روان
کـه   رستـم  گه  زندگاني  چه  کرد
هـمان   زال   افسونـگر   آن  پيرمرد
فرامرز    جز    کين   ما   در   جـهان
نـجويد    هـمي    آشـکار   و   نهان
سرم  پر  ز  دردست و دل پر ز خون
جز  از  کين  ندارم  بـه  مـغز اندرون
دو  جنگي  چو  نوش‌آذر و مـهرنوش
کـه   از   درد  ايشان  برآمد  خروش
چو   اسفـندياري   که   اندر  جـهان
بدو      تازه      بد     روزگار     مـهان
به  زابلستان زان نشان کشته شد
ز  دردش  دد  و دام سرگشتـه شد
هـمانا    کـه    بر   خون   اسفـنديار
بـه   زاري   بـگريد   به   ايوان   نـگار
هـم    از    خون    آن   نامداران   ما
جوانان    و    جـنـگي   سواران   ما
هر  آنکس  کـه  او  باشد از آب پاک
نيارد     سر    گوهر    اندر    مـغاک
بـه     کردار     شاه    آفريدون    بود
چو   خونين   بـباشد   هـمايون  بود
کـه   ضـحاک   را   از  پي  خون  جم
ز     نام‌آوران     جـهان     کرد    کـم
مـنوچـهر   با   سلم   و  تور  سترگ
بياورد    ز    آمـل   سـپاهي   بزرگ
به  چين  رفت و کين نيا بازخواست
مرا  همچنان  داستانست  راسـت
چو   کيخـسرو   آمد   از   افراسياب
ز   خون  کرد  گيتي  چو  درياي  آب
پدرم  آمد  و کين لهراسپ خواست
ز  کشته  زمين  کرد  با کوه راسـت
فرامرز      کز      بـهر      خون     پدر
بـه    خورشيد    تابان   برآورد   سر
به کابل شد و کين رستم بخواست
همـه  بوم  و  بر کرد با خاک راست
زمين   را   ز   خون   بازنشـناخـتـند
هـمي   باره   بر   کشتگان  تاختـند
بـه    کينـه   سزاوارتر   کس   منـم
کـه   بر   شير  درنده  اسپ  افگنـم
اگر   بـشـمري   در   جـهان   نامدار
سواري    نـبيني    چو   اسـفـنديار
چـه  بيند  و  اين را چه پاسخ دهيد
بـکوشيد     تا     راي    فرخ    نـهيد
چو   بشـنيد   گفتار   بهمن   سـپاه
هرانکـس  که  بد  شاه  را  نيکخواه
بـه     آواز    گفـتـند    ما    بـنده‌ايم
هـمـه   دل   بـه   مهر   تو  آگنده‌ايم
ز     کار     گذشـتـه     تو     داناتري
ز      مردان      جـنـگي      تواناتري
بـه  گيتي  همان  کن  که کام آيدت
وگر   زان   سـخـن  فر  و  نام  آيدت
نـپيچد   کـسي   سر   ز   فرمان  تو
کـه   يارد   گذشـتـن   ز   پيمان   تو
چو  پاسخ  چنين  يافت از لشکرش
بـه  کين  اندرون  تيزتر  شد  سرش
همـه    سيسـتان    را    بياراستند
برين    بر    نـهادند    و   برخاسـتـند
بـه   شبگير  برخاست  آواي  کوس
شد   از  گرد  لشکر  سپهر  آبـنوس
هـمي    رفـت   زان   لشکر   نامدار
سواران    شـمـشيرزن   صد   هزار