Poem312

Poem312

سـکـندر چو از کارش آگاه شد

کـه دارا به تخت افـسر ماه شد

سپـه برگرفـت از عراق و براند

بـه رومي همي نام يزدان بخواند

سـپـه را ميان و کرانـه نـبود

هـمان بـخـت دارا جوانه نبود

پذيره شدن را بياراسـت شاه

بياورد ز اصطخر چـندان سـپاه

کـه گفـتي سـتاره نتابد همي

فـلـک راه رفـتـن نيابد همي

سـپاه دو کشور کشيدند صـف

هـمـه نيزه و گرز و خنجر به کف

برآمد چـنان از دو لشـکر خروش

کـه چرخ فـلـک را بدريد گوش

چو دريا شد از خون گردان زمين

تـن بي‌سران بد همه دشت کين

پدر را نـبد بر پـسر جاي مـهر

بريشان نبخـشيد گردان سپـهر

سيم ره به دارا درآمد شکسـت

سـکـندر ميان تاختن را ببست

جـهاندار لشـکر به کرمان کشيد

هـمي از بد دشمنان جان کشيد

سـکـندر بيامد زي اصطخر پارس

کـه ديهيم شاهان بد و فخر پارس

خروشي بـلـند آمد از بارگاه

کـه اي مـهـتران نـماينده راه

هرانکـس که زنهار خواهد همي

ز کرده بـه يزدان پـناهد هـمي

هـمـه يکـسره در پـناه منيد

بدانيد اگر نيک‌خواه مـنيد

همـه خستگان را ببخشيم چيز

هـمان خون دشمـن نريزيم نيز

ز چيز کسان دست کوتـه کـنيم

خرد را سوي روشـني ره کـنيم

کـه پيروزگر دادمان فرهي

بزرگي و ديهيم شاهـنـشـهي

کـسي کو ز فرمان ما بـگذرد

هـمي گردن اژدها بـشـکرد

ز چيزي کـه ديد اندران رزمـگاه

ببخـشيد يکـسر همه بر سپاه

چو دارا ز ايران بـه کرمان رسيد

دو بـهر از بزرگان لـشـکر نديد

خروشي بد اندر ميان سـپاه

يکي را نديدند بر سر کـلاه

بزرگان فرزانـه را گرد کرد

کـسي را که با او بد اندر نـبرد

همـه مهـتران زار و گريان شدند

ز بـخـت بد خويش بريان شدند

چـنين گفت دارا که هم بي‌گمان

ز ما بود بر ما بد آسـمان

شکن زين نشان در جهان کس نديد

نـه از کاردانان پيشين شـنيد

زن و کودک شـهرياران اسير

وگر کشته خسته بـه ژوپين و تير

چـه بينيد و اين را چه درمان کنيد

کـه بدخواه را زين پشيمان کنيد

نـه کشور نه لشکر نه تخت و کلاه

نه شاهي نه فرزند و گنج و سپاه

ار ايدونـک بـخـشايش کردگار

نـباشد تـبـه شد به ما روزگار

کـسي کز گرانمايگان زيستـند

بـه پيش شهنـشاه بگريستـند

بـه آواز گفـتـند کاي شـهريار

همـه خسـتـه‌ايم از بد روزگار

سپه را ز کوشش سخن درگذشت

ز تارک دم آب برتر گذشـت

پدر بي‌پـسر شد پـسر بي‌پدر

چـنين آمد از چرخ گردان به سر

کرا مادر و خواهر و دخـتر اسـت

همه پاک بر دست اسکندر است

هـمان پاک پوشيده‌رويان تو

کـه بودند لرزنده بر جان تو

چو گـنـج نياکان برترمـنـش

کـه آمد به دست تو بي‌سرزنش

کـنون مانده اندر کـف روميان

نژاد بزرگان و گـنـج کيان

ترا چاره با او مداراسـت بـس

کـه تاج بزرگي نماند بـه کـس

کـسي گويد آتش زبانش نسوخت

بـه چاره بد از تن ببايد سپوخـت

تو او را به تن زيردسـتي نـماي

يکي در سـخـن نيز چربي فزاي

بـبينيم فرجام تا چون بود

کـه گردش ز انديشـه بيرون بود

يکي نامـه بـنويس نزديک او

پرانديشـه کـن جان تاريک او

هـم اين چرخ گردان برو بـگذرد

چـنين داند آنکس کـه دارد خرد

از ايشان چو بشـنيد فرمان گزيد

چـنان کز دل شـهرياران سزيد