Poem352

Poem352

سوي باخـتر شد چو خاور بديد

ز گيتي هـمي راي رفـتـن گزيد

بره‌بر يکي شارسـتان ديد پاک

کـه نگذشـت گويي بروباد و خاک

چو آواز کوس آمد از پـشـت پيل

پذيره شدندش بزرگان دو ميل

جـهانـجوي چون ديد بنواختشان

بـه خورشيد گردن برافراختـشان

بـپرسيد کايدر چه باشد شگفـت

کزان برتر اندازه نـتوان گرفـت

زبان برگـشادند بر شـهريار

بـه ناليدن از گردش روزگار

که ما را يکي کار پيش است سخت

بـگوييم با شاه پيروزبـخـت

بدين کوه سر تا بـه ابر اندرون

دل ما پر از رنج و دردسـت و خون

ز چيز کـه ما را بدو تاب نيسـت

ز ياجوج و ماجوج مان خواب نيست

چو آيند بـهري سوي شـهر ما

غـم و رنـج باشد همه بـهر ما

هـمـه رويهاشان چو روي هيون

زبانـها سيه ديده‌ها پر ز خون

سيه روي و دندانـها چون گراز

کـه يارد شدن نزد ايشان فراز

همه تن پر از موي و موي همچو نيل

بر و سينه و گوشـهاشان چو پيل

بخسـپـند يکي گوش بستر کنند

دگر بر تـن خويش چادر کـنـند

ز هر ماده‌يي بـچـه زايد هزار

کـم و بيش ايشان که داند شمار

بـه گرد آمدن چون ستوران شوند

تـگ آرند و بر سان گوران شوند

بـهاران کز ابر ا ندرآيد خروش

هـمان سـبز دريا برآيد به جوش

چو تـنين ازان موج بردارد ابر

هوا برخروشد بـسان هژبر

فرود افـگـند ابر تـنين چو کوه

بيايند زيشان گروها گروه

خورش آن بود سال تا سالـشان

کـه آگـنده گردد بر و يالـشان

گياشان بود زان سپـس خوردني

بيارند هر سو ز آوردني

چو سرما بود سـخـت لاغر شوند

بـه آواز بر سان کـفـتر شوند

بـهاران بـبيني بـه کردار گرگ

بـغرند بر سان پيل سـترگ

اگر پادشا چاره‌يي سازدي

کزين غـم دل ما بـپردازدي

بـسي آفرين يابد از هرکـسي

ازان پـس به گيتي بماند بـسي

بزرگي کـن و رنـج ما را بـساز

هـم از پاک يزدان نـه‌اي بي‌نياز

سکـندر بماند اندر ايشان شگفت

غـمي گشت و انديشه‌ها برگرفت

چـنين داد پاسخ که از ماست گنج

ز شـهر شـما يارمندي و رنـج

برآرم مـن اين راه ايشان بـه راي

نـبيروي نيکي دهـش يک خداي

يکايک بگـفـتـند کاي شـهريار

ز تو دور بادا بد روزگار

ز ما هرچ بايد هـمـه بـنده‌ايم

پرسـتـنده باشيم تا زنده‌ايم

بياريم چـندانـک خواهي تو چيز

کزين بيش کاري نداريم نيز

سـکـندر بيامد نـگـه کرد کوه

بياورد زان فيلـسوفان گروه

بـفرمود کاهـنـگران آوريد

مـس و روي و پـتـک گران آوريد

کـج و سنگ و هيزم فزون از شمار

بياريد چـندانـک آيد بـه کار

بي‌اندازه بردند چيزي که خواسـت

چو شد ساخته کار و انديشه راست

ز ديوارگر هـم ز آهـنـگران

هرانکـس کـه استاد بود اندران

ز گيتي به پيش سـکـندر شدند

بدان کار بايسـتـه ياور شدند

ز هر کـشوري دانـشي شد گروه

دو ديوار کرد از دو پـهـلوي کوه

ز بـن تا سر تيغ بالاي اوي

چو صد شاه‌رش کرده پهـناي اوي

ازو يک رش انگشت و آهـن يکي

پراگـنده مـس در ميان اندکي

هـمي ريخـت گوگردش اندر ميان

چـنين باشد افـسون دانا کيان

هـمي ريخت هر گوهري يک رده

چو از خاک تا تيغ شد آژده

بـسي نـفـت و روغن برآميختند

هـمي بر سر گوهران ريخـتـند

بـه خروار انگـشـت بر سر زدند

بـفرمود تا آتـش اندر زدند

دم آورد و آهـنـگران صدهزار

بـه فرمان پيروزگر شـهريار

خروش دمـنده برآمد ز کوه

سـتاره شد از تف آتـش سـتوه

چـنين روزگاري برآمد بران

دم آتـش و رنـج آهـنـگران

گـهرها يک اندر دگر ساخـتـند

وزان آتـش تيز بـگداخـتـند

ز ياجوج و ماجوج گيتي برسـت

زمين گشت جاي خرام و نشسـت

برش پانـصد بود بالاي اوي

چو سيصد بدي نيز پـهـناي اوي

ازان نامور سد اسـکـندري

جـهاني برسـت از بد داوري

برو مـهـتران خواندند آفرين

کـه بي‌تو مـبادا زمان و زمين

ز چيزي کـه بود اندران جايگاه

فراوان بـبردند نزديک شاه

نـپذرفـت ازيشان و خود برگرفت

جـهان مانده زان کار اندر شگفت