Poem445

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

چو بهرام و خسرو به هامون شدند
بر  شير  با  دل  پر  از  خون  شدند
چو  خـسرو  بديد  آن  دو شير ژيان
نـهاده    يکي    افـسر   اندر   ميان
بدان  موبدان  گفت  تاج از نخسـت
مر آن را سزاتر که شاهي بجست
و  ديگر  کـه  مـن  پيرم  و  او  جوان
بـه    چـنـگال    شير   ژيان   ناتوان
بران   بد  که  او  پيش‌دستي  کـند
بـه    برنايي   و   تن‌درسـتي   کـند
بدو   گفـت   بهرام  کاري  رواسـت
نـهاني     نداريم    گفـتار    راسـت
يکي      گرزه     گاوسر     برگرفـت
جـهاني   بدو  مانده  اندر  شگفـت
بدو   گفـت   موبد   کـه  اي  پادشا
خردمـند    و    بادانـش    و   پارسا
هـمي  جنگ  شيران  که فرمايدت
جز   از   تاج  شاهي  چـه  افزايدت
تو   جان   از   پي   پادشاهي  مده
خورش   بي‌بهانه  بـه  ماهي  مده
همـه  بي‌گناهيم  و  اين کار تست
جـهان  را  همه  دل  به بازار تست
بدو   گفـت   بـهرام   کاي   دين‌پژوه
تو   زين   بي‌گـناهي  و  ديگر  گروه
هـم‌آورد    اين   نره   شيران   منـم
خريدار     جـنـگ     دليران     مـنـم
بدو   گـفـت   موبد   به  يزدان  پـناه
چو  رفتي  دلت  را  بشوي از گـناه
چـنان   کرد   کو   گفت  بهرامـشاه
دلـش  پاک  شد  توبه  کرد  از گناه
هـمي    رفـت    با   گرزه   گاوروي
چو    ديدند   شيران   پرخاشـجوي
يکي  زود  زنجير  بگسست  و  بـند
بيامد        بر       شـهريار       بـلـند
بزد   بر   سرش   گرز   بـهرام   گرد
ز  چشمش  همي  روشنايي ببرد
بر    ديگر    آمد    بزد    بر    سرش
فرو  ريخـت  از  ديده  خون  از برش
جـهاندار   بنشست   بر  تخت  عاج
بـه   سر   بر  نهاد  آن  دلـفروز  تاج
بـه    يزدان   پـناهيد   کو   بد   پـناه
نـماينده     راه     گـم     کرده    راه
بـشد  خسرو  و  برد  پيشش  نماز
چـنين  گفت  کاي  شاه  گردن‌فراز
نشـسـت   تو   بر  گاه  فرخنده  باد
يلان   جـهان   پيش   تو   بـنده  باد
تو   شاهي   و   ما   بـندگان  توايم
بـه      خوبي      فزايندگان     توايم
بزرگان     برو     گوهر     افـشاندند
بران     تاج     نو     آفرين    خواندند
ز   گيتي   برآمد   سراسر   خروش
در  آذر  بد  اين جشـن روز سروش
برآمد   يکي   ابر   و   شد   تيره‌ماه
هـمي    تير    باريد    ز   ابر   سياه
نـه  دريا  پديد  و نه دشت و نه راغ
نـبينـم    هـمي   در   هوا   پر   زاغ
حواصـل   فـشاند   هوا   هر   زمان
چه  سازد  همي زين بلند آسمان
نـماندم   نمکسود  و  هيزم  نه  جو
نـه    چيزي   پديدسـت   تا   جودرو
بدين    تيرگي   روز   و   بيم   خراج
زمين  گشته  از برف چون کوه عاج
هـمـه   کارها   را   سراندر  نشيب
مـگر   دسـت  گيرد  حسين  قتيب
کـنون   داسـتاني   بگويم   شگفت
کزان    برتر   اندازه   نـتوان   گرفـت