Poem447

Poem447

دگر روز چون بردميد آفـتاب

بـباليد کوه و بـپالود خواب

بـه نزديک مـنذر شدند اين گروه

کـه بهرام شه بود زيشان ستوه

که خواهشگري کن به نزديک شاه

ز کردار ما تا بـبـخـشد گـناه

کـه چونان بديم از بد يزدگرد

کـه خون در تن نامداران فـسرد

ز بس زشت گفـتار و کردار اوي

ز بيدادي و درد و آزار اوي

دل ما بـه بـهرام ازان بود سرد

کـه از شاه بوديم يکسر بـه درد

بـشد مـنذر و شاه را کرد نرم

بگسـترد پيشش سخنهاي گرم

ببـخـشيد اگر چندشان بد گناه

کـه با گوهر و دادگر بود شاه

بياراسـت ايوان شاهنـشـهي

برفـت آنـک بودند يکسر مهي

چو جاي بزرگي بـپرداخـتـند

کرا بود شايستـه بنشاخـتـند

بـه هر جاي خواني بياراستـند

مي و رود و رامشگران خواستـند

دوم روز رفـتـند ديگر گروه

سپـهـبد نيامد ز خوردن ستوه

سيم روز جشن و مي و سور بود

غـم از کاخ شاه جـهان دور بود

بگفـت آنک نعمان و منذر چه کرد

ز بـهر مـن اين پاک زاده دو مرد

همـه مـهـتران خواندند آفرين

بران دشـت آباد و مردان کين

ازان پـس در گنج بگـشاد شاه

بـه دينار و ديبا بياراسـت گاه

به اسپ و سنان و به خفتان جنگ

ز خود و ز هر گوهري رنـگ‌رنـگ

سراسر به نعمان و منذر سـپرد

جوانوي رفت آن بديشان شـمرد

کـس اندازه بخشش او نداشت

هـمان تاو با کوشش او نداشت

هـمان تازيان را بسي هديه داد

از ايوان شاهي برفـتـند شاد

بياورد پـس خلعـت خـسروي

هـمان اسپ و هم جامه پهلوي

بـه خـسرو سپردند و بنواختش

بر گاه فرخـنده بنشاخـتـش

شهنشاه خسرو به نرسي رسيد

ز تخت اندر آمد بـه کرسي رسيد

برادرش بد يک‌دل و يک‌زبان

ازو کـهـتر آن نامدار جوان

ورا پـهـلوان کرد بر لشـکرش

بدان تا بـه آيين بود کـشورش

سپه را سراسر به نرسي سپرد

به بخشش همي پادشاهي ببرد

در گنـج بـگـشاد و روزي بداد

سپاهـش به دينار گشتند شاد

بـفرمود پـس تا گشسپ دبير

بيامد بر شاه مردم پذير

کـجا بود دانا بدان روزگار

شـمار جـهان داشت اندر کنار

جوانوي بيدار با او بـهـم

کـه نزديک او بد شـمار درم

ز باقي کـه بد نزد ايرانيان

بـفرمود تا بـگـسـلد از ميان

دبيران دانا بـه ديوان شدند

ز بـهر درم پيش کيوان شدند

ز باقي که بد بر جهان سربـسر

هـمـه برگرفـتـند يک با دگر

نود بار و سـه بار کرده شـمار

بـه ايران درم بد هزاران هزار

ببـخـشيد و ديوان بر آتش نهاد

همـه شهر ايران بدو گشت شاد

چو آگاه شد زان سخن هرکسي

همي آفرين خواند هرکس بسي

برفتـند يکـسر بـه آتشـکده

بـه ايوان نوروز و جشـن سده

هـمي مشک بر آتش افشاندند

بـه بـهرام بر آفرين خواندند

وزان پـس بـفرمود کارآگـهان

يکي تا بـگردند گرد جـهان

کـسي را کـجا رانده بد يزدگرد

بجست و به يک شهرشان کرد گرد

بدان تا شود نامـه شـهريار

کـه آزادگان را کـند خواسـتار

فرسـتاد خلعـت به هر مهتري

ببخـشيد به اندازه‌شان کشوري

رد و موبد و مرزبان هرک بود

کـه آواز بهرام زان سان شـنود

سراسر بـه درگاه شاه آمدند

گـشاده‌دل و نيکـخواه آمدند

بـفرمود تا هرک بد دادجوي

سوي موبد موبد آورد روي

چو فرمانش آمد ز گيتي بـه جاي

مـناديگري کرد بر در بـه پاي

کـه اي زيردسـتان بيدار شاه

ز غـم دور باشيد و دور از گـناه

وزين پس بران کس کـنيد آفرين

کـه از داد آباد دارد زمين

ز گيتي به يزدان پـناهيد و بـس

کـه دارنده اويسـت و فريادرس

هرانکـس کـه بـگزيد فرمان ما

نـپيچد سر از راي و پيمان ما

برو نيکويها برافزون کـنيم

ز دل کينـه و آز بيرون کـنيم

هرانکـس کـه از داد بگريزد اوي

بـه بادآفره در بياويزد اوي

گر ايدونـک نيرو دهد کردگار

بـه کام دل ما شود روزگار

برين نيکويها فزايش بود

شـما را بر ما سـتايش بود

همـه شـهر ايران به گفتار اوي

برفـتـند شادان‌دل و تازه‌روي

بدانگه که شد پادشاهيش راست

فزون گشت شادي و انده بکاست

هـمـه روز نخـچير بد کار اوي

دگر اسپ و ميدان و چوگان و گوي