Poem479

Poem479

ز بـهرام شنگـل شد اندرگـمان

کـه اين فر و اين برز و تير و کـمان

نـماند هـمي اين فرسـتاده را

نـه هـندي نـه ترکي نه آزاده را

اگر خويش شاهست گر مهترسـت

برادرش خوانـم هم اندر خورسـت

بـخـنديد و بـهرام را گفت شاه

کـه اي پرهـنر با گهر پيشـگاه

برادر توي شاه را بي‌گـمان

بدين بخشش و زور و تير و کـمان

کـه فر کيان داري و زور شير

نـباشي مـگر نامداري دلير

بدو گفـت بهرام کاي شاه هـند

فرسـتادگان را مکـن ناپـسـند

نـه از تخمـه يزدگردم نـه شاه

برادرش خوانيم باشد گـناه

از ايران يکي مرد بيگانـه‌ام

نـه دانـش پژوهـم نه فرزانه‌ام

مرا بازگردان کـه دورسـت راه

نـبايد کـه يابد مرا خشـم شاه

بدو گفـت شنگل که تندي مکـن

کـه با تو هنوزست ما را سخـن

نـبايدت کردن بـه رفتن شـتاب

کـه رفتـن به زودي نباشد صواب

بر ما بـباش و دل آرام گير

چو پختـه نـخواهي مي خام گير

پس‌انـگاه دسـتور را پيش خواند

ز بـهرام با او سخـن چـند راند

گر اين مرد بهرام را خويش نيسـت

گر از پهـلوان نام او بيش نيسـت

چو گويي دهد او تـن‌اندر فريب

گر از گفت مـن در دل آرد نـهيب

تو گويي مر او را نـکوتر بود

تو آن گوي با وي کـه در خور بود

بـگويش بران رو کـه باشد صواب

کـه پيش شـه هند بـفزودي آب

کـنون گر بباشي بـه نزديک اوي

نـگـه‌داري آن راي باريک اوي

هرانـجا که خوشتر ولايت تراست

سـپـهداري و باژ و ملکت تراست

بـه جايي که باشد هميشه بـهار

نـسيم بـهار آيد از جويبار

گـهر هـسـت و دينار و گنج درم

چو باشد درم دل نباشد بـه غـم

نوازنده شاهي کـه از مـهر تو

بـخـندد چو بيند همي چـهر تو

بـه سالي دو بارست بار درخـت

ز قـنوج برنـگذرد نيک‌بـخـت

چو اين گفته باشي به پرسش ز نام

کـه از نام گردد دلـم شادکام

مـگر رام گردد بدين مرز ما

فزون گردد از فر او ارز ما

ورا زود سالار لـشـکر کـنيم

بدين مرز با ارز ما سر کـنيم

بيامد جـهانديده دسـتور شاه

بگـفـت اين به بهرام و بنمود راه

ز بـهرام زان پـس بـپرسيد نام

کـه بي‌نام پاسـخ نبودي تـمام

چو بشـنيد بـهرام رنگ رخـش

دگر شد که تا چون دهد پاسخـش

بـه فرجام گفت اي سخن‌گوي مرد

مرا در دو کشور مـکـن روي زرد

مـن از شاه ايران نپيجم به گنـج

گر از نيستي چند باشم بـه رنـج

جزين باشد آرايش دين ما

هـمان گردش راه و آيين ما

هرانکس که پيچد سر از شاه خويش

بـه برخاستـن گم کند راه خويش

فزوني نجسـت آنـک بودش خرد

بد و نيک بر ما هـمي بـگذرد

خداوند گيتي فريدون کـجاسـت

کـه پشـت زمانه بدو بود راست

کـجا آن بزرگان خـسرونژاد

جـهاندار کيخـسرو و کيقـباد

دگر آنـک داني تو بـهرام را

جـهاندار پيروز خودکام را

اگر مـن ز فرمان او بـگذرم

بـه مردي سرآرد جـهان بر سرم

نـماند بر و بوم هـندوسـتان

بـه ايران کشد خاک جادوسـتان

هـمان بـه کـه من باز گردم بدر

بـبيند مرا شاه پيروزگر

گر از نام پرسيم برزوي نام

چنين خواندم شاه و هم باب و مام

همـه پاسـخ من بشنگل رسان

کـه من دير ماندم به شهر کسان

چو دسـتور بشـنيد پاسخ بـبرد

شـنيده سخـن پيش او برشمرد

ز پاسـخ پر آژنـگ شد روي شاه

چـنين گـفـت اگر دور ماند ز راه

يکي چاره سازم کنون من کـه روز

سرآيد بدين مرد لـشـکر فروز