Poem534

Poem534

هـم آنگه يکي نامه بنوشت زود

بران آفرين آفرين بر فزود

کـه با موبد يکدل و پاک راي

ز ديم از بد و نيک ناباک راي

ز هرگونـه‌يي داسـتانـها زديم

بران راي پيشينـه باز آمديم

کـنون راي و گفتارها شد ببـن

گـشادم در گنجـهاي کـهـن

بـه قسـطـنيه در فراوان سپاه

ندارم کـه دارند کـشور نـگاه

سخـنـها ز هرگونـه آراستيم

ز هر کشوري لشکري خواسـتيم

يکايک چوآيند هـم در زمان

فرسـتيم نزديک تو بي گـمان

همـه مولـش و راي چندين زدن

برين نيشـتر کام شير آژدن

ازان بد کـه کردارهاي کـهـن

هـمي ياد کرد آنک داند سخـن

کـه هنـگام شاپور شاه اردشير

دل مرد برناشد از رنـج سير

ز بـس غارت و کشتن و تاختـن

بـه بيداد برکينـها ساخـتـن

کزو بـگذري هرمز و کي قـباد

کـه از داد يزدان نـکردند ياد

نياي تو آن شاه نوشين روان

کـه از داد او پير سر شد جوان

همـه روم ازو شد سراسر خراب

چـناچون کـه ايران ز افراسياب

ازين مرز ما سي و نه شارسـتان

از ايرانيان شد همـه خارسـتان

ز خون سران دشـت شد آبـگير

زن و کودکانـشان بـبردند اسير

اگر مرد رومي به دل کين گرفـت

نـبايد کـه آيد تو را آن شگفـت

خود آزردني نيسـت در دين ما

مـبادا بدي کردن آيين ما

نديديم چيزي کـه از راسـتي

هـمان دوري از کژي و کاسـتي

سـتـمديدگان را همـه خواندم

وزين در فراوان سـخـن راندم

بـه افسون دل مردمان پاک شد

هـمـه زهر گيرنده ترياک شد

بدان برنـهادم کزين درسـخـن

نـگويد کـس از روزگار کـهـن

بـه چيزي که گويي تو فرمان کنم

روان را به پيمان گروگان کـنـم

شـما را زبان داد بايد هـمان

کـه بر ما نباشد کسي بدگـمان

بـگويي کـه تا من بوم شـهريار

نـگيرم چنين رنجها سست وخوار

نخواهـم مـن از روميان باژ نيز

نـه بفروشـم اين رنجها را بچيز

دگر هرچ داريد زان مرز و بوم

از ايران کسي نـسـپرد مرز روم

بدين آرزو نيز بيشي کـنيد

بـسازيد با ما و خويشي کـنيد

شـما را هر آنگه کـه کاري بود

وگر ناسزا کارزاري بود

همـه دوسـتدار و برادر شويم

بود نيز گاهي که کـهـتر شويم

چو گرديد زين شـهر ما بي‌نياز

بـه دل‌تان همـه کينـه آيد فراز

ز تور و ز سلم اندر آمد سـخـن

ازان بيهوده روزگار کـهـن

يکي عـهد بايد کـنون اسـتوار

سزاوار مـهري برو يادگار

کزين باره از کين ايرج سـخـن

نرانيم و از روزگار کـهـن

ازين پـس يکي باشد ايران و روم

جدايي نـجوييم زين مرز و بوم

پـس پرده ما يکي دخـترسـت

کـه از مهتران برخرد بهترسـت

بـخواهيد بر پاکي دين ما

چـنانـچون بود رسـم و آيين ما

بدان تا چو فرزند قيصر نژاد

بود کين ايرج نيارد بياد

از آشوب وز جـنـگ روي زمين

بياسايد و راه جويد بدين

کـنون چون بچشم خرد بنـگري

مراين را بجز راستي نـشـمري

بـماند ز پيوند پيمان ما

ز يزدان چـنين اسـت فرمان ما

ز هـنـگام پيروز تا خوشـنواز

هـمانا کـه بگذشت سال دراز

کـه سرها بدادند هر دو بـباد

جـهاندار پيمان شکن خود مـباد

مـسيح پيمـبر چـنين کرد ياد

کـه پيچد خرد چون به پيچي زداد

بـسي چاره کرد اندران خوشنواز

کـه پيروز را سر نيايد بـه گاز

چو پيروز با او درشـتي نـمود

بديد اندران جايگـه تيره دود

شد آن لشکر و تخت شاهي بباد

بـپيچد و شد شاه را سر زداد

تو برنايي و نوز ناديده کار

چو خواهي کـه بر يابي از روزگار

مـکـن ياري مرد پيمان شکـن

کـه پيمان شکن کس نيرزد کفن

بدان شاه نـفرين کـند تاج و گاه

که پيمان شکن باشد و کينه خواه

کـنون نامـه من سراسر بخوان

گر انگشتـها چرب داري مـخوان

سخنـها نگـه دار و پاسخ نويس

همـه خوبي انديش و فرخ نويس

نـخواهـم کـه اين راز داند دبير

تو باشي نويسـنده تيز و ير

چو برخوانـم اين پاسخ نامـه را

بـبينـم دل مرد خود کامـه را

هـمانا سـليح و سـپاه و درم

فرسـتيم تا دل نداري دژم

هرآنکـس که برتو گرامي ترست

وگر نزد تو نيز نامي ترسـت

ابا آنـک زو کينـه داري بـه دل

بـه مردي ز دل کينه‌ها برگسـل

گـناهـش بي‌زدان دارنده بخش

مکن روز بر دشمن و دوست دخش

چو خواهي که داردت پيروزبخـت

جـهاندار و با لشکر و تاج و تخت

زچيزکـسان دسـت کوتاه دار

روان را سوي راسـتي راه دار

چو عنوان آن نامه برگشت خشک

برو برنـهادند مـهري زمشـک

بران مـهر بنـهاد قيصر نـگين

فرسـتاده را داد وکرد آفرين