Poem547

Poem547

دگر روز خـسرو بياراسـت گاه

بـه سر برنهاد آن کياني کـلاه

نـهادند در گلـشـن سور خوان

چـنين گفت پس روميان را بخوان

بيامد نياطوس با روميان

نشسـتـند با فيلسوفان بخوان

چو خسرو فرود آمد از تخـت بار

ابا جامـه روم گوهر نـگار

خراميد خندان و برخوان نشسـت

بـشد نيز بند وي برسم بدسـت

جـهاندار بـگرفـت و از نـهان

بـه زمزم همي راي زد با مـهان

نياطوس کان ديد بـنداخـت نان

از آشفتگي باز پـس شد ز خوان

هـمي‌گـفـت و ازو چليپا بهم

ز قيصر بود بر مـسيحا سـتـم

چو بندوي ديد آن بزد پشت دست

بـخوان بر به روي چليپا پرسـت

غمي گشت زان کار خسرو چوديد

بر خساره شد چون گل شنبـليد

بـه گستهم گفت اين گو بي‌خرد

نـبايد کـه بي‌داوري مي‌خورد

ورا با نياطوس رومي چـه کار

تـن خويش را کرد امروز خوار

نياطوس زان جايگه برنشـسـت

به لشکرگه خويش شد نيم مست

بـپوشيد رومي زره رزم را

ز بـهر تـبـه کردن بزم را

سواران رومي همه جنـگ جوي

بـه درگاه خـسرو نـهادند روي

هـم آنگه ز لشکر سواري چو باد

بـه خـسرو فرستاد رومي نژاد

که بندوي ناکس چرا پشت دست

زند بر رخ مرد يزدان‌پرسـت

گر او را فرستي بـه نزديک مـن

و گرنـه بـبين شورش انجمـن

ز من بيش پيچي کـنون کز رهي

که جويد همي تخت شاهنشهي

چو بشنيد خسرو برآشفت و گفت

کـه کـس دين يزدان نيارد نهفت

کيومرث و جمـشيد تا کي قـباد

کـسي از مـسيحا نـکردند ياد

مـبادا کـه دين نياکان خويش

گزيده سرافراز و پاکان خويش

گذارم بدين مـسيحا شوم

نـگيرم بـخوان واژ و ترسا شوم

تو تنـها همي کژگيري شـمار

هـنر ديدم از روميان روز کار

به خسرو چنين گفت مريم که من

بـپا آورم جـنـگ اين انجمـن

بـه مـن ده سرافراز بـندوي را

کـه تا روميان از پي روي را

بـبينـند و باز آرمش تن درست

کسي بيهوده جنگ هرگز نجست

فرسـتاد بـندوي را شـهريار

بـه نزد نياطوس با ده سوار

هـمان نيز مريم زن هوشمـند

کـه بودي هميشه لبانش بپـند

بدو گـفـت رو با برادر پدر

بـگو اي بدانديش پرخاشـخر

نديدي که با شاه قيصر چه گفـت

ز بـهر بزرگي ورا بود جـفـت

ز پيوند خويشي و از خواسـتـه

ز مردان وز گـنـج آراسـتـه

تو پيوند خويشي هـمي‌برکـني

هـمان فر قيصر ز من بفـگـني

ز قيصر شنيدي که خـسرو ز دين

بـگردد چو آيد بـه ايران زمين

مـگو ايچ گـفـتار نا دلـپذير

تو بـندوي را سر بـه آغوش گير

نداني کـه دهقان ز دين کهـن

نـپيچد چرا خام گويي سـخـن

مده رنـج و کردار قيصر بـباد

بـمان تا به باشيم يک چند شاد

بـکين پدر مـن جگر خستـه‌ام

کـمر بر ميان سوک را بستـه‌ام

دل او سراسر پر از کين اوسـت

زبانـش پر از رنج و تيماراوسـت

کـه او از پي واژ شد زشت گوي

تو از بي‌خرد هوشمندي مـجوي

چو مريم برفت اين سخنها بگفـت

نياطوس بشـنيد و کينه نهفـت

هـم از کار بـندوي دل کرد نرم

کـجا داشت از روي بندوي شرم

بيامد بـه نزديک خـسرو چو گرد

دل خويش خوش کرد زان گفته مرد

نياطوس گفت اي جـهانديده شاه

خردمـندي از مست رومي مخواه

توبـس کـن بدين نياکان خويش

خردمـند مردم نـگردد ز کيش

برين گونه چون شد سخنـها دراز

بـه لشـکر گه آمد نياطوس باز