Poem554

Poem554

چـنين تا خبرها بـه ايران رسيد

بر پادشاه دليران رسيد

کـه بـهرام را پادشاهي و گنج

ازان تو بيش اسـت نابرده رنـج

پراز درد و غـم شد ز تيمار اوي

دلـش گشت پيچان ز کردار اوي

هـمي راي زد با بزرگان بـهـم

بسي گفت و انداخت از بيش و کم

شـب تيره فرمود تا شد دبير

سرخامـه را کرد پيکان تير

بـه خاقان چيني يکي نامـه کرد

تو گفتي که از خنجرش خامه کرد

نـخـسـت آفرين کرد بر کردگار

توانا و دانا و بـه روزگار

برازنده هور و کيوان و ماه

نـشانـنده شاه بر پيش گاه

گزاينده هرکـه جويد بدي

فزاينده دانـش ايزدي

ز ناداني و دانـش وراسـتي

ز کـمي و کژي و از کاسـتي

بيابي چو گويي که يزدان يکيست

ورا يار وهمـتا و انـباز نيسـت

بيابد هر آنکس که نيکي بجسـت

مـباد آنک او دست بد را بشست

يکي بـنده بد شاه را ناسـپاس

نه مهتر شناس و نه يزدان شناس

يکي خرد و بيکار و بي‌نام بود

پدر بر کشيدش که هـنـگام بود

نـهان نيسـت کردار او در جهان

ميان کـهان و ميان مـهان

کـس او را نپذيرفت کش مايه بود

وگر در خرد برترين پايه بود

بـنزد تو آمد بـپذرفـتيش

چو پر مايگان دست بـگرفـتيش

کـس اين راه برگيرد از راستان ?

نيم مـن بدين کار هم داسـتان

چو اين نامـه آرند نزديک تو

پر انديشـه کـن راي تاريک تو

گر آن بـنده را پاي کرده بـبـند

فرسـتي بر ما شوي سودمـند

وگر نـه فرستـم ز ايران سـپاه

بـه توران کنم روز روشـن سياه

چوآن نامـه نزديک خاقان رسيد

بران گونـه گفتار خسرو شـنيد

فرسـتاده را گفـت فردا پـگاه

چو آيي بدر پاسـخ نامـه خواه

فرسـتاده آمد دلي پر شـتاب

نـبد زان سپس جاي آرام و خواب

هـمي‌بود تا شمع رخـشان بديد

بـه درگاه خاقان چيني دويد

بياورد خاقان هـم آنـگـه دبير

ابا خامه و مشـک و چيني حرير

بـه پاسـخ نوشـت آفرين نهان

ز مـن بـنده بر کردگار جـهان

دگر گـفـت کان نامـه برخواندم

فرسـتاده را پيش بـنـشاندم

توبا بـندگان زين سان سـخـن

نزيبد از آن خاندان کـهـن

کـه مـه را ندارند يکسر به مـه

نـه کـه را شناسند بر جاي که

همه چين و توران سراسر مراست

بـه هيتال بر نيز فرمان رواسـت

نيم تا بدم مرد پيمان شـکـن

تو با من چنين داسـتانـها مزن

چو من دست بهرام گيرم بدسـت

وزان پس به مهر اندرم آرم شکست

نـخواند مرا داور از آب پاک

جز ار پاک ايزد مرا نيسـت باک

تو را گر بزرگي بيفزايدي

خرد بيشـتر زين بدي شايدي

بران نامـه بر مهر بنهاد و گفـت

کـه با باد بايد که باشيد جفـت

فرسـتاده آمد بـه نزديک شاه

بيک ماه کـهـتر بـه پيمود راه

چو برخواند آن نامـه را شـهريار

بـپيچيد و ترسان شد از روزگار

فرسـتاد و ايرانيان را بـخواند

سخـنـهاي خاقان سراسر براند

هـمان نامـه بنمود و برخواندند

بزرگان بـه انديشـه درماندند

چـنين يافـت پاسـخ ز ايرانيان

کـه اي فرو آورند و تاج کيان

چـنين کارها بر دل آسان مـگير

يکي راي زن با خردمـند پير

بـه نامـه چنين کار آسان مکن

مـکـن تيره اين فر و شمع کهن

گزين کـن از ايران يکي مرد پير

خردمـند و زيبا و گرد و دبير

کز ايدر بـه نزديک خاقان شود

سـخـن گويد و راه او بشـنود

بـگويد کـه بـهرام روز نخست

که بود و پس از پهلواني چه جست

هـمي تا کار او گشت راسـت

خداوند را زان سپس بنده خواست

چو نيکو گردد بـه يک ماه‌کار

تـمامي بـسالي برد روزگار

چو بـهرام داماد خاقان بود

ازو بد سرودن نـه آسان بود

بـه خوبي سخن گفت بايد بسي

نـهاني نـبايد کـه داند کسي