Poem613

Poem613

کـس آمد به ماهوي سوري بگفت

که شاه جهان گشت با خاک جفت

سـکوبا و قسيس و رهـبان روم

هـمـه سوگواران آن مرز و بوم

برفـتـند با مويه برنا و پير

تـن شاه بردند زان آبـگير

يکي دخـمـه کردند او رابـه باغ

بـلـند و بزرگيش برتر ز راغ

چـنين گفت ماهوي بدبخت و شوم

کـه ايران نبد پش ازين خويش روم

فرسـتاد تا هر که آن دخمـه کرد

هـم آنکـس کزان کار تيمار خورد

بـکـشـتـند و تاراج کردند مرز

چـنين بود ماهوي را کام و ارز

ازان پـس بـگرد جـهان بنـگريد

ز تـخـم بزرگان کـسي را نديد

هـمان تاج با او بد و مـهر شاه

شـبان زاده را آرزو کردگاه

همـه رازدارانـش را پيش خواند

سخـن هرچ بودش به دل در براند

بـه دستور گفت اي جهانديده مرد

فراز آمد آن روز نـنـگ و نـبرد

نـه گنجسـت بامن نه نام و نژاد

هـمي‌داد خواهـم سرخود بـباد

بر انگـشـتري يزدگردسـت نام

بـه شـمـشير بر من نگردند رام

هـمـه شـهر ايران ورا بنده بود

اگر خويش بد ار پراگـنده بود

نـخواند مرا مرد دانـنده شاه

نـه بر مـهرم آرام گيرد سـپاه

جزين بود چاره مرا در نـهان

چرا ريخـتـم خون شاه جـهان

همـه شب ز انديشه پر خون بدم

جـهاندار داند کـه مـن چون بدم

بدو راي زن گفت که اکنون گذشت

ازين کار گيتي پر آواز گـشـت

کـنون بازجويي هـمي کارخويش

که بگسستي آن رشته تار خويش

کـنون او بدخمـه درون خاک شد

روان ورا زهر ترياک شد

جـهانديدگان را همـه گرد کـن

زبان تيز گردان به شيرين سـخـن

چـنين گوي کاين تاج انگشـتري

مرا شاه داد از پي مـهـتري

چو دانسـت کامد ز ترکان سـپاه

چوشـب تيره‌تر شد مرا خواند شاه

مرا گفـت چون خاست باد نـبرد

کـه داند به گيتي که برکيست گرد

تواين تاج و انـگـشـتري را بدار

بود روز کين تاجـت آيد بـه کار

مرانيسـت چيزي جزين در جـهان

هـمانا که هست اين ز تازي نهان

تو زين پس به دشمن مده گاه مـن

نـگـه دار هم زين نشان راه من

مـن اين تاج ميراث دارم ز شاه

بـه فرمان او بر نشينـم بـه گاه

بدين چاره ده بـند بد را فروغ

کـه داند که اين راستست از دروغ

چوبـشـنيد ماهوي گفـتا که زه

تو دسـتوري و بر تو بر نيست مـه

همـه مهـتران را ز لشکر بخواند

وزين گونـه چندين سخنـها براند

بدانست لشکر که اين نيست راست

به شوخي ورا سر بريدن سزاست

يکي پهلوان گفت کاين کار تسـت

سخـن گر درستست گر نادرست

چوبشنيد بر تخت شاهي نشست

بـه افسون خراسانش آمد بدست

بـبـخـشيد روي زمين بر مهان

منـم گـفـت با مهر شاه جهان

جهان را سراسر به بخشش گرفت

سـتاره نـظاره برو اي شگفـت

بـه مهـتر پـسر داد بلخ و هري

فرسـتاد بر هر سوي لـشـکري

بد انديشـگان را همـه برکـشيد

بدانـسان کـه از گوهر او سزيد

بدان را بـهرجاي سالار کرد

خردمـند را سرنـگونـسارکرد

چو زيراندر آمد سر راسـتي

پديد آمد از هر سوي کاسـتي

چولـشـکر فراوان شد و خواسته

دل مرد بي تـن شد آراسـتـه

سـپـه را درم داد و آباد کرد

سر دوده خويش پرباد کرد

بـه آموي شد پـهـلو پيش رو

ابا لـشـکري جـنـگ سازان نو

طـلايه بـه پيش سـپاه اندرون

جـهان ديده‌يي نام او گرسـتون

بـه شـهر بـخارا نـهادند روي

چـنان ساختـه لشکري جنگجوي

بدو گفـت ما را سمرقـند و چاچ

بـبايد گرفـتـن بدين مـهر و تاج

بـه فرمان شاه جـهان يزدگرد

کـه سالار بد او بر اين هفـت گرد

ز بيژن بخواهم به شـمـشير کين

کزو تيره شد بـخـت ايران زمين