Poem96

Poem96

شبي زال بنشست هنگام خواب

سخـن گفت بسيار ز افراسياب

هـم از رزم‌زن نامداران خويش

وزان پـهـلوانان و ياران خويش

هـمي گفت هرچند کز پهلوان

بود بخـت بيدار و روشـن روان

بـبايد يکي شاه خـسرونژاد

کـه دارد گذشته سخنـها بياد

بـه کردار کشتيست کار سپاه

همش باد و هم بادبان تخت شاه

اگر داردي طوس و گستهـم فر

سپاهسـت و گردان بسيار مر

نزيبد بريشان همي تاج و تخـت

بـبايد يکي شاه بيداربـخـت

کـه باشد بدو فره ايزدي

بـتابد ز ديهيم او بـخردي

ز تخـم فريدون بجستند چـند

يکي شاه زيباي تخـت بـلـند

نديدند جز پور طهـماسـپ زو

کـه زور کيان داشت و فرهنگ‌گو

بـشد قارن و موبد و مرزبان

سـپاهي ز بامين و ز گرزبان

يکي مژده بردند نزديک زو

کـه تاج فريدون به تو گشت نو

سپـهدار دستان و يکسر سپاه

ترا خواسـتـند اي سزاوار گاه

چو بـشـنيد زو گفتـه موبدان

هـمان گفتـه قارن و بخردان

بيامد بـه نزديک ايران سـپاه

بـه سر بر نهاده کياني کـلاه

بـه شاهي برو آفرين خواند زال

نشسـت از بر تخت زو پنج سال

کـهـن بود بر سال هشتاد مرد

بداد و به خوبي جـهان تازه کرد

سـپـه را ز کار بدي باز داشت

که با پاک يزدان يکي راز داشت

گرفتـن نيارست و بستن کسي

وزان پس نديدند کشتن بـسي

همان بد که تنگي بد اندر جهان

شده خشک خاک و گيا را دهان

نيامد همي ز اسمان هيچ نـم

هـمي برکـشيدند نان با درم

دو لشکر بران گونه تا هشت ماه

بـه روي اندر آورده روي سـپاه

نـکردند يکروز جـنـگي گران

نـه روز يلان بود و رزم سران

ز تنگي چنان شد که چاره نماند

سپـه را همي پود و تاره نماند

سخن رفتشان يک به يک همزبان

کـه از ماست بر ما بد آسمان

ز هر دو سپه خاست فرياد و غو

فرسـتاده آمد بـه نزديک زو

کـه گر بهر ما زين سراي سپنج

نيامد بـجز درد و اندوه و رنـج

بيا تا بـبـخـشيم روي زمين

سراييم يک با دگر آفرين

سر نامداران تهي شد ز جنـگ

ز تـنـگي نـبد روزگار درنـگ

بر آن برنهادند هر دو سـخـن

کـه در دل ندارند کين کـهـن

ببخشند گيتي به رسم و به داد

ز کار گذشـتـه نيارند ياد

ز درياي پيکـند تا مرز تور

ازان بخـش گيتي ز نزديک و دور

روارو چـنين تا به چين و ختـن

سـپردند شاهي بران انجمـن

ز مرزي کـجا مرز خرگاه بود

ازو زال را دسـت کوتاه بود

وزين روي ترکان نـجويند راه

چـنين بخش کردند تخت و کلاه

سوي پارس لشـکر برون راند زو

کـهـن بود ليکن جهان کرد نو

سوي زابلسـتان بـشد زال زر

جـهاني گرفتـند هر يک به بر

پر از غلغل و رعد شد کوهـسار

زمين شد پر از رنگ و بوي و نگار

جهان چون عروسي رسيده جوان

پر از چشـمـه و باغ و آب روان

چو مردم بدارد نهاد پـلـنـگ

بـگردد زمانـه برو تار و تنـگ

مـهان را همه انجمـن کرد زو

بـه دادار بر آفرين خواند نو

فراخي کـه آمد ز تنـگي پديد

جـهان آفرين داشت آن را کليد

به هر سو يکي جشنگه ساختند

دل از کين و نفرين بپرداخـتـند

چـنين تا برآمد برين سال پنـج

نـبودند آگـه کس از درد و رنج

بـبد بـخـت ايرانيان کـندرو

شد آن دادگسـتر جـهاندار زو