ز دست کوته خود زير بارم
که از بالابلندان شرمسارم
مگر زنجير مويی گيردم دست
وگر نه سر به شيدايی برآرم
ز چشم من بپرس اوضاع گردون
که شب تا روز اختر می‌شمارم
بدين شکرانه می‌بوسم لب جام
که کرد آگه ز راز روزگارم
اگر گفتم دعای می فروشان
چه باشد حق نعمت می‌گزارم
من از بازوی خود دارم بسی شکر
که زور مردم آزاری ندارم
سری دارم چو حافظ مست ليکن
به لطف آن سری اميدوارم