Poem104

Poem104

برفـت از لـب رود نزد پشنـگ

زبان پر ز گفـتار و کوتاه چـنـگ

بدو گـفـت کاي نامـبردار شاه

ترا بود ازين جنگ جستـن گـناه

يکي آنکه پيمان شکستـن ز شاه

بزرگان پيشين نديدند راه

نـه از تخم ايرج جـهان پاک شد

نـه زهر گزاينده ترياک شد

يکي کم شود ديگر آيد بـه جاي

جـهان را نـمانـند بي‌کدخداي

قـباد آمد و تاج بر سر نـهاد

بـه کينـه يکي نو در اندر گشاد

سواري پديد آمد از تـخـم سام

کـه دستانش رستم نهادست نام

بيامد بـسان نـهـنـگ دژم

کـه گفـتي زمين را بسوزد بدم

هـمي تاخـت اندر فراز و نشيب

هـمي زد به گرز و به تيغ و رکيب

ز گرزش هوا شد پر از چاک چاک

نيرزيد جانم به يک مشـت خاک

همـه لشـکر ما به هم بر دريد

کس اندر جهان اين شگفتي نديد

درفـش مرا ديد بر يک کران

بـه زين اندر آورد گرز گران

چـنان برگرفـتـم ز زين خدنگ

که گفتي ندارم به يک پشه سنگ

کمربـند بگسسـت و بند قباي

ز چنگـش فـتادم نـگون زيرپاي

بدان زور هرگز نـباشد هژبر

دو پايش به خاک اندر و سر به ابر

سواران جنـگي همه همـگروه

کـشيدندم از پيش آن لخـت کوه

تو داني که شاهي دل و چنگ من

بـه جنگ اندرون زور و آهنگ من

بـه دسـت وي اندر يکي پشه‌ام

وزان آفرينـش پر انديشـه‌ام

يکي پيلتـن ديدم و شيرچنـگ

نه هوش و نه دانش نه راي و درنگ

عـنان را سپرده بران پيل مست

يکي گرزه گاو پيکر بدسـت

هـمانا کـه کوپال سيصدهزار

زدندش بران تارک ترگ‌دار

تو گفـتي که از آهنـش کرده‌اند

ز سـنـگ و ز رويش برآورده‌اند

چـه درياش پيش و چه بـبر بيان

چـه درنده شير و چـه پيل ژيان

همي تاخت يکسان چو روز شکار

بـبازي هـمي آمدش کارزار

چـنو گر بدي سام را دستـبرد

بـه ترکان نـماندي سرافراز گرد

جز از آشتي جستنت راي نيست

کـه با او سپاه ترا پاي نيسـت

زميني کـجا آفريدون گرد

بدانـگـه بـه تور دلاور سـپرد

به من داده بودند و بخشيده راست

ترا کين پيشين نبايست خواسـت

تو داني که ديدن نه چون آگهيست

ميان شنيدن هميشه تهيسـت

گلـسـتان کـه امروز باشد ببار

تو فردا چـني گـل نيايد بـکار

از امروز کاري بـفردا مـمان

کـه داند که فردا چـه گردد زمان

ترا جـنـگ ايران چو بازي نـمود

ز بازي سـپـه را درازي فزود

نـگر تا چـه مايه سـتام بزر

هـم از ترگ زرين و زرين سـپر

هـمان تازي اسپان زرين لـگام

هـمان تيغ هندي بـه زرين نيام

ازين بيشـتر نامداران گرد

قـباد اندر آمد بـه خواري بـبرد

چو کـلـباد و چون بارمان دلير

کـه بودي شکارش همه نره شير

خزروان کجا زال بشکسـت خرد

نـمودش بـگرز گران دستـبرد

شـماساس کين توز لشکر پـناه

کـه قارن بکشتش بـه آوردگاه

جزين نامدران کين صدهزار

فزون کشـتـه آمد گـه کارزار

بـتر زين همه نام و ننگ شکست

شکستي که هرگز نشايدش بست

گر از من سر نامور گشـتـه شد

کـه اغريرث پر خرد کشتـه شد

جواني بد و نيکي روزگار

مـن امروز را دي گرفتم شـمار

که پيش آمدندم همان سرکشان

پس پشت هر يک درفشي کشان

بـسي ياد دادندم از روزگار

دمان از پس و من دوان زار و خوار

کـنون از گذشته مکـن هيچ ياد

سوي آشـتي ياز با کيقـباد

گرت ديگر آيد يکي آرزوي

بـه گرد اندر آيد سپـه چارسوي

به يک دست رستم که تابنده هور

گـه رزم با او نـتابد بـه زور

بروي دگر قارن رزم زن

که چشمش نديدست هرگز شکن

سـه ديگر چو کشواد زرين کـلاه

کـه آمد به آمل ببرد آن سـپاه

چـهارم چو مهراب کابـل خداي

که دستور شاهست و زابل خداي