Poem142

Poem142

چو آگاه شد دخـتر گژدهـم

کـه سالار آن انجمن گشـت کـم

زني بود برسان گردي سوار

هميشـه بـه جنـگ اندرون نامدار

کـجا نام او بود گردآفريد

زمانـه ز مادر چـنين ناوريد

چـنان نـنـگـش آمد ز کار هجير

کـه شد لاله رنگش بـه کردار قير

بـپوشيد درع سواران جـنـگ

نـبود اندر آن کار جاي درنـگ

نـهان کرد گيسو بـه زير زره

بزد بر سر ترگ رومي گره

فرود آمد از دژ بـه کردار شير

کـمر بر ميان بادپايي بـه زير

بـه پيش سـپاه اندر آمد چو گرد

چو رعد خروشان يکي ويلـه کرد

کـه گردان کدامـند و جنـگ‌آوران

دليران و کارآزموده سران

چو سـهراب شيراوژن او را بديد

بـخـنديد و لـب را به دندان گزيد

چـنين گـفـت کامد دگر باره گور

بـه دام خداوند شـمـشير و زور

بـپوشيد خـفـتان و بر سر نـهاد

يکي ترگ چيني بـه کردار باد

بيامد دمان پيش گرد آفريد

چو دخـت کمندافـگـن او را بديد

کـمان را بـه زه کرد و بگـشاد بر

نـبد مرغ را پيش تيرش گذر

بـه سـهراب بر تير باران گرفـت

چـپ و راست جنگ سواران گرفت

نـگـه کرد سـهراب و آمدش ننگ

برآشـفـت و تيز اندر آمد به جنگ

سـپر بر سرآورد و بـنـهاد روي

ز پيگار خون اندر آمد بـه جوي

چو سـهراب را ديد گردآفريد

کـه برسان آتـش هـمي بردميد

کـمان بـه زه را به بازو فـگـند

سـمـندش برآمد بـه ابر بلـند

سر نيزه را سوي سـهراب کرد

عـنان و سـنان را پر از تاب کرد

برآشفـت سهراب و شد چون پلنگ

چو بدخواه او چاره گر بد به جـنـگ

عـنان برگراييد و برگاشـت اسـپ

بيامد بـه کردار آذرگـشـسـپ

زدوده سـنان آنـگـهي در ربود

درآمد بدو هـم بـه کردار دود

بزد بر کـمربـند گردآفريد

ز ره بر برش يک بـه يک بردريد

ز زين برگرفـتـش بـه کردار گوي

چو چوگان بـه زخـم اندر آيد بدوي

چو بر زين بـپيچيد گرد آفريد

يکي تيغ تيز از ميان برکـشيد

بزد نيزه او بـه دو نيم کرد

نشسـت از بر اسپ و برخاست گرد

بـه آورد با او بـسـنده نـبود

بـپيچيد ازو روي و برگاشـت زود

سـپـهـبد عـنان اژدها را سپرد

بـه خشـم از جهان روشنايي ببرد

چو آمد خروشان به تـنـگ اندرش

بجـنـبيد و برداشت خود از سرش

رها شد ز بـند زره موي اوي

درفـشان چو خورشيد شد روي اوي

بدانسـت سـهراب کاو دخترست

سر و موي او ازدر افـسرسـت

شگفـت آمدش گفت از ايران سپاه

چـنين دخـتر آيد بـه آوردگاه

سواران جـنـگي بـه روز نـبرد

هـمانا بـه ابر اندر آرند گرد

ز فـتراک بـگـشاد پيچان کمـند

بينداخـت و آمد ميانـش بـبـند

بدو گـفـت کز من رهايي مـجوي

چرا جـنـگ جويي تو اي ماه روي

نيامد بدامـم بـسان تو گور

ز چـنـگـم رهايي نيابي مـشور

بدانـسـت کاويخـت گردآفريد

مر آن را جز از چاره درمان نديد

بدو روي بنـمود و گـفـت اي دلير

ميان دليران بـه کردار شير

دو لشـکر نـظاره برين جنـگ ما

برين گرز و شمـشير و آهـنـگ ما

کـنون من گشايم چنين روي و موي

سـپاه تو گردد پر از گـفـت‌وگوي

کـه با دخـتري او به دشت نـبرد

بدين سان بـه ابر اندر آورد گرد

نـهاني بـسازيم بـهـتر بود

خرد داشـتـن کار مـهـتر بود

ز بـهر مـن آهو ز هر سو مـخواه

ميان دو صـف برکـشيده سـپاه

کـنون لشـکر و دژ به فرمان تست

نـبايد برين آشـتي جنگ جسـت

دژ و گنـج و دژبان سراسر تراسـت

چو آيي بدان ساز کت دل هواسـت

چو رخـساره بنـمود سـهراب را

ز خوشاب بـگـشاد عـناب را

يکي بوسـتان بد در اندر بهـشـت

بـه بالاي او سرو دهقان نکشـت

دو چشمـش گوزن و دو ابرو کـمان

تو گفـتي همي بشکـفد هر زمان

بدو گفـت کاکـنون ازين برمـگرد

کـه ديدي مرا روزگار نـبرد

برين باره دژ دل اندر مـبـند

کـه اين نيسـت برتر ز ابر بـلـند

بـپاي آورد زخـم کوپال مـن

نراندکـسي نيزه بر يال مـن

عـنان را بـپيچيد گرد آفريد

سـمـند سرافراز بر دژ کـشيد

هـمي رفـت و سهراب با او به هم

بيامد بـه درگاه دژ گژدهـم

درباره بـگـشاد گرد آفريد

تـن خسـتـه و بسته بر دژ کشيد

در دژ ببستـند و غـمـگين شدند

پر از غـم دل و ديده خونين شدند

ز آزار گردآفريد و هـجير

پر از درد بودند برنا و پير

بـگـفـتـند کاي نيکدل شيرزن

پر از غـم بد از تو دل انـجـمـن

که هم رزم جستي هم افسون و رنگ

نيامد ز کار تو بر دوده نـنـگ

بـخـنديد بـسيار گرد آفريد

بـه باره برآمد سـپـه بـنـگريد

چو سـهراب را ديد بر پـشـت زين

چـنين گفـت کاي شاه ترکان چين

چرا رنجـه گشـتي کـنون بازگرد

هـم از آمدن هم ز دشـت نـبرد

بـخـنديد و او را به افسوس گفت

کـه ترکان ز ايران نيابند جـفـت

چـنين بود و روزي نـبودت ز مـن

بدين درد غمگين مکن خويشـتـن

هـمانا کـه تو خود ز ترکان نـه‌اي

کـه جز بـه آفرين بزرگان نـه‌اي

بدان زور و بازوي و آن کـتـف و يال

نداري کـس از پهـلوانان هـمال

وليکـن چو آگاهي آيد بـه شاه

کـه آورد گردي ز توران سـپاه

شهـنـشاه و رستم بجنبد ز جاي

شـما با تـهـمـتـن نداريد پاي

نـماند يکي زنده از لـشـکرت

ندانـم چـه آيد ز بد بر سرت

دريغ آيدم کاين چنين يال و سـفـت

هـمي از پلنـگان بـبايد نهفـت

ترا بـهـتر آيد کـه فرمان کـني

رخ نامور سوي توران کـني

نـباشي بس ايمن به بازوي خويش

خورد گاو نادان ز پـهـلوي خويش

چو بشـنيد سـهراب ننـگ آمدش

کـه آسان همي دژ به چنگ آمدش

بـه زير دژ اندر يکي جاي بود

کـجا دژ بدان جاي بر پاي بود

بـه تاراج داد آن همه بوم و رسـت

بـه يکـبارگي دست بد را بشست

چـنين گفـت کامروز بيگاه گشت

ز پيگارمان دسـت کوتاه گـشـت

برآرم بـه شـبـگير ازين باره گرد

بـبينـند آسيب روز نـبرد