Poem144

Poem144

يکي نامـه فرمود پـس شـهريار

نوشـتـن بر رسـتـم نامدار

نـخـسـت آفرين کرد بر کردگار

جـهاندار و پرورده روزگار

دگر آفرين کرد بر پـهـلوان

کـه بيدار دل باش و روشـن روان

دل و پـشـت گردان ايران تويي

بـه چنـگال و نيروي شيران تويي

گـشاينده بـند هاماوران

سـتانـنده مرز مازندران

ز گرز تو خورشيد گريان شود

ز تيغ تو ناهيد بريان شود

چو گرد پي رخـش تو نيل نيسـت

هـم‌آورد تو در جهان پيل نيسـت

کـمـند تو بر شير بـندافـگـند

سـنان تو کوهي ز بـن برکـند

تويي از همـه بد بـه ايران پـناه

ز تو برفرازند گردان کـلاه

گزاينده کاري بد آمد بـه پيش

کز انديشـه آن دلم گشـت ريش

نشستـند گردان به پيشم به هم

چو خوانديم آن نامـه گژدهـم

چـنان باد کاندر جهان جز تو کـس

نـباشد بـه هر کار فريادرس

بدان‌گونـه ديدند گردان نيو

کـه پيش تو آيد گرانـمايه گيو

چو نامه بخواني به روز و به شـب

مکـن داسـتان را گشاده دو لب

مـگر با سواران بـسيارهوش

ز زابـل براني برآري خروش

بر اينـسان که گژدهـم زو ياد کرد

نـبايد جز از تو ورا هـم نـبرد

بـه گيو آنگهي گفـت برسان دود

عـنان تـگاور بـبايد بـسود

بـبايد کـه نزديک رستـم شوي

بـه زابـل نـماني و گر نغـنوي

اگر شـب رسي روز را بازگرد

بـگويش کـه تنـگ اندرآمد نبرد

وگرنـه فرازسـت اين مرد گرد

بدانديش را خوار نـتوان شـمرد

ازو نامـه بـسـتد بـه کردار آب

برفـت و نجسـت ايچ آرام و خواب

چو نزديکي زابـلـسـتان رسيد

خروش طـلايه به دسـتان رسيد

تهـمـتـن پذيره شدش با سپاه

نـهادند بر سر بزرگان کـلاه

پياده شدش گيو و گردان بـهـم

هر آنکس که بودند از بيش و کـم

ز اسـپ اندرآمد گو نامدار

از ايران بـپرسيد وز شـهريار

ز ره سوي ايوان رسـتـم شدند

بـبودند يکـبار و دم برزدند

بگفـت آنـچ بشـنيد و نامه بداد

ز سـهراب چندي سخـن کرد ياد

تهمـتـن چو بشنيد و نامه بخواند

بـخـنديد و زان کار خيره بـماند

کـه مانـنده سام گرد از مـهان

سواري پديد آمد اندر جـهان

از آزادگان اين نباشد شـگـفـت

ز ترکان چـنين ياد نـتوان گرفـت

مـن از دخت شاه سمنـگان يکي

پـسر دارم و باشد او کودکي

هـنوز آن گرامي نداند که جنـگ

توان کرد بايد گـه نام و نـنـگ

فرسـتادمـش زر و گوهر بـسي

بر مادر او بـه دسـت کـسي

چـنين پاسـخ آمد که آن ارجمند

بـسي برنيايد کـه گردد بـلـند

هـمي مي خورد با لـب شيربوي

شود بي‌گـمان زود پرخاشـجوي

بـباشيم يک روز و دم برزنيم

يکي بر لـب خشـک نـم برزنيم

ازان پـس گراييم نزديک شاه

بـه گردان ايران نـماييم راه

مـگر بخـت رخشنده بيدار نيست

وگرنـه چـنين کار دشوار نيست

چو دريا بـه موج اندرآيد ز جاي

ندارد دم آتـش تيزپاي

درفـش مرا چون بـبيند ز دور

دلـش ماتـم آرد به هنـگام سور

بدين تيزي اندر نيايد بـه جـنـگ

نـبايد گرفـتـن چـنين کار تنگ

به مي دست بردند و مستان شدند

ز ياد سپهبد بـه دسـتان شدند

دگر روز شـبـگير هـم پرخـمار

بيامد تهـمـتـن برآراسـت کار

ز مسـتي هم آن روز باز ايسـتاد

دوم روز رفـتـن نيامدش ياد

سـه ديگر سـحرگـه بياورد مي

نيامد ورا ياد کاووس کي

بـه روز چـهارم برآراسـت گيو

چـنين گـفـت با گرد سالار نيو

که کاووس تندست و هشيار نيست

هم اين داستان بر دلش خوار نيست

غـمي بود ازين کار و دل پرشـتاب

شده دور ازو خورد و آرام و خواب

بـه زابلـسـتان گر درنـگ آوريم

ز مي باز پيگار و جـنـگ آوريم

شود شاه ايران به ما خشمـگين

ز ناپاک رايي درآيد بـکين

بدو گفت رستم که مـنديش ازين

کـه با ما نشورد کـس اندر زمين

بـفرمود تا رخـش را زين کنـند

دم اندر دم ناي رويين کـنـند

سواران زابـل شـنيدند ناي

برفـتـند با ترگ و جوشن ز جاي