Poem150

Poem150

بـه آوردگـه رفـت نيزه بکفت

هـمي ماند از گفت مادر شگفت

يکي تنـگ ميدان فرو ساختـند

بـه کوتاه نيزه همي بافـتـند

نـماند ايچ بر نيزه بند و سـنان

بـه چـپ باز بردند هر دو عنان

بـه شمـشير هندي برآويختند

هـمي ز آهن آتش فرو ريختـند

بـه زخـم اندرون تيغ شد ريز ريز

چـه زخمي که پيدا کند رستخيز

گرفـتـند زان پـس عمود گران

غـمي گشـت بازوي کندآوران

ز نيرو عـمود اندر آورد خـم

دمان باد پايان و گردان دژم

ز اسـپان فرو ريخت بر گسـتوان

زره پاره شد بر ميان گوان

فرو ماند اسـپ و دلاور ز کار

يکي را نبد چنـگ و بازو بـه کار

تن از خوي پر آب و همه کام خاک

زبان گشته از تشنگي چاک چاک

يک از يکدگر ايسـتادند دور

پر از درد باب و پر از رنـج پور

جـهانا شگفـتي ز کردار تست

هم از تو شکسته هم از تو درست

ازين دو يکي را نجـنـبيد مـهر

خرد دور بد مهر نـنـمود چـهر

هـمي بـچـه را باز داند ستور

چه ماهي به دريا چه در دشت گور

نداند هـمي مردم از رنـج و آز

يکي دشـمـني را ز فرزند باز

همي گفت رستم که هرگز نهنگ

نديدم که آيد بدين سان به جنـگ

مرا خوار شد جنـگ ديو سـپيد

ز مردي شد امروز دل نااميد

جواني چـنين ناسپرده جـهان

نـه گردي نه نام‌آوري از مـهان

بـه سيري رسانيدم از روزگار

دو لـشـکر نـظاره بدين کارزار

چو آسوده شد باره هر دو مرد

ز آورد و ز بند و نـنـگ و نـبرد

بـه زه بر نـهادند هر دو کـمان

جوانـه هـمان سالخورده همان

زره بود و خـفـتان و بـبر بيان

ز کلـک و ز پيکانـش نامد زيان

غـمي شد دل هر دو از يکدگر

گرفـتـند هر دو دوال کـمر

تهمتن که گر دست بردي به سنگ

بـکـندي ز کوه سيه روز جنـگ

کـمربـند سـهراب را چاره کرد

کـه بر زين بجنـباند اندر نـبرد

ميان جوان را نـبود آگـهي

بـماند از هنر دست رستم تهي

دو شيراوژن از جنـگ سير آمدند

همـه خسته و گشته دير آمدند

دگر باره سـهراب گرز گران

ز زين برکـشيد و بيفـشارد ران

بزد گرز و آورد کتفـش بـه درد

بـپيچيد و درد از دليري بـخورد

بخـنديد سهراب و گفت اي سوار

بـه زخـم دليران نـه‌اي پايدار

به رزم اندرون رخش گويي خرست

دو دست سوار از همه بترسـت

اگرچـه گوي سرو بالا بود

جواني کـند پير کانا بود

به سستي رسيد اين ازان آن ازين

چـنان تنـگ شد بر دليران زمين

کـه از يکدگر روي برگاشـتـند

دل و جان به اندوه بگذاشـتـند

تهمتن به توران سپه شد به جنگ

بدانـسان کـه نخچير بيند پلنگ

ميان سـپاه اندر آمد چو گرگ

پراگـنده گشـت آن سپاه بزرگ

عـنان را بپـچيد سـهراب گرد

بـه ايرانيان بر يکي حملـه برد

بزد خويشتـن را به ايران سـپاه

ز گرزش بـسي نامور شد تـباه

دل رسـتـم انديشـه‌اي کرد بد

کـه کاووس را بي‌گمان بد رسد

ازين پرهـنر ترک نوخاسـتـه

بـخـفـتان بر و بازو آراستـه

بـه لشکرگـه خويش تازيد زود

کـه انديشـه دل بدان گونه بود

ميان سـپـه ديد سـهراب را

چو مي لعل کرده بـه خون آب را

غـمي گشت رستم چو او را بديد

خروشي چو شير ژيان برکـشيد

بدو گفت کاي ترک خونـخواره مرد

از ايران سپه جنگ با تو کـه کرد

چرا دست يازي به سوي همـه

چو گرگ آمدي در ميان رمـه

بدو گفـت سهراب توران سـپاه

ازين رزم بودند بر بي‌گـناه

تو آهنگ کردي بديشان نخسـت

کـسي با تو پيگار و کينه نجست

بدو گفت رستم کـه شد تيره‌روز

چـه پيدا کـند تيغ گيتي فروز

برين دشت هم دار و هم منبرست

کـه روشن جهان زير تيغ‌اندرست

گر ايدون که شمشير با بوي شير

چـنين آشـنا شد تو هرگز ممير

بـگرديم شـبـگير با تيغ کين

برو تا چـه خواهد جـهان آفرين