Poem151

Poem151

برفـتـند و روي هوا تيره گشت

ز سهراب گردون همي خيره گشت

تو گفتي ز جنگش سرشت آسمان

نيارامد از تاخـتـن يک زمان

وگر باره زير اندرش آهـنـسـت

شگفـتي روانست و رويين تنست

شـب تيره آمد سوي لشـکرش

ميان سوده از جنگ و از خنـجرش

بـه هومان چنين گفت کامروز هور

برآمد جهان کرد پر چنـگ و شور

شـما را چـه کرد آن سوار دلير

کـه يال يلان داشت و آهنگ شير

بدو گفت هومان کـه فرمان شاه

چـنان بد کز ايدر نجنـبد سـپاه

هـمـه کار ماسخـت ناساز بود

باورد گـشـتـن چـه آغاز بود

بيامي يکي مرد پرخاشـجوي

برين لشـکر گشـن بنـهاد روي

تو گفتي ز مستي کنون خاستست

وگر جنـگ بايک تن آراستسـت

چنين گفت سهراب کاو زين سپاه

نـکرد از دليران کـسي را تـباه

از ايرانيان من بسي کشـتـه‌ام

زمين را به خون و گل آغشتـه‌ام

کـنون خوان همي بايد آراستـن

بـبايد بـه مي غم ز دل کاستن

وزان روي رستم سـپـه را بديد

سخـن راند با گيو و گفت و شنيد

کـه امروز سـهراب رزم آزماي

چگونـه بـه جنگ اندر آورد پاي

چـنين گفـت با رستم گرد گيو

کزين گونـه هرگز نديديم نيو

بيامد دمان تا به قـلـب سـپاه

ز لشکر بر طوس شد کينـه خواه

کـه او بود بر زين و نيزه بدسـت

چو گرگين فرود آمد او برنشسـت

بيامد چو با نيزه او را بديد

بـه کردار شير ژيان بردميد

عـمودي خـميده بزد بر برش

ز نيرو بيفـتاد ترگ از سرش

نـتابيد با او بـتابيد روي

شدند از دليران بسي جنگ جوي

ز گردان کـسي مايه او نداشـت

جز از پيلـتـن پايه او نداشـت

هـم آيين پيشين نگه داشـتيم

سـپاهي برو ساده بگماشـتيم

سواري نـشد پيش او يکتـنـه

هـمي تاخـت از قلب تا ميمنه

غـمي گشت رستم ز گفتار اوي

بر شاه کاووس بـنـهاد روي

چو کاووس کي پـهـلوان را بديد

بر خويش نزديک جايش گزيد

ز سـهراب رستم زبان برگـشاد

ز بالا و برزش هـمي کرد ياد

کـه کس در جهان کودک نارسيد

بدين شيرمردي و گردي نديد

بـه بالا سـتاره بسايد هـمي

تـنـش را زمين برگرايد هـمي

دو بازو و رانـش ز ران هيون

هـمانا کـه دارد ستـبري فزون

بـه گرز و به تيغ و به تير و کمـند

ز هرگونـه‌اي آزموديم بـند

سرانـجام گفتم که من پيش ازين

بـسي گرد را برگرفـتـم ز زين

گرفـتـم دوال کـمربـند اوي

بيفـشاردم سـخـت پيوند اوي

هـمي خواستم کش ز زين برکنم

چو ديگر کسانش به خاک افگنـم

گر از باد جـنـبان شود کوه خار

نـجـنـبيد بر زين بر آن نامدار

چو فردا بيايد بـه دشـت نـبرد

بـه کشتي همي بايدم چاره کرد

بکوشـم ندانـم که پيروز کيست

بـبينيم تا راي يزدان به چيسـت

کزويسـت پيروزي و فر و زور

هـم او آفرينـنده ماه و هور

بدو گـفـت کاووس يزدان پاک

دل بدسگالـت کـند چاک چاک

مـن امشب به پيش جهان آفرين

بـمالـم فراوان دو رخ بر زمين

کزويسـت پيروزي و دسـتـگاه

بـه فرمان او تابد از چرخ ماه

کـند تازه اين بار کام ترا

برآرد بـه خورشيد نام ترا

بدو گفـت رستم کـه با فر شاه

برآيد هـمـه کامـه نيک خواه

بـه لشـکر گه خويش بنهاد روي

پرانديشه جان و سرش کينه جوي

زواره بيامد خـليده روان

کـه چون بود امروز بر پـهـلوان

ازو خوردني خواست رستم نخست

پس آنگه ز انديشگان دل بشست

چـنين راند پيش برادر سـخـن

کـه بيدار دل باش و تندي مکـن

بـه شبـگير چون من به آوردگاه

روم پيش آن ترک آوردخواه

بياور سـپاه و درفـش مرا

هـمان تخـت و زرينه کفش مرا

هـمي باش بر پيش پرده‌سراي

چو خورشيد تابان برآيد ز جاي

گر ايدون که پيروز باشم به جنـگ

بـه آوردگـه بر نـسازم درنـگ

و گر خود دگرگونه گردد سـخـن

تو زاري مياغاز و تـندي مـکـن

مـباشيد يک تـن برين رزمـگاه

مـسازيد جستـن سوي رزم راه

يکايک سوي زابلـسـتان شويد

از ايدر بـه نزديک دسـتان شويد

تو خرسـند گردان دل مادرم

چـنين کرد يزدان قـضا بر سرم

بـگويش که تو دل به من در مبند

کـه سودي ندارت بودن نژند

کـس اندر جهان جاودانه نـماند

ز گردون مرا خود بـهانـه نـماند

بـسي شير و ديو و پلنگ و نهنگ

تبـه شد به چنگم به هنگام جنگ

بـسي باره و دژ که کرديم پست

نياورد کس دست من زير دسـت

در مرگ را آن بـکوبد کـه پاي

باسـپ اندر آرد بجـنـبد ز جاي

اگر سال گـشـتي فزون ازهزار

هـمين بود خواهد سرانـجام کار

چو خرسند گردد به دستان بگوي

کـه از شاه گيتي مـبرتاب روي

اگر جنگ سازد تو سستي مکـن

چـنان رو که او راند از بن سخـن

هـمـه مرگ راييم پير و جوان

بـه گيتي نماند کـسي جاودان

ز شب نيمه‌اي گفت سـهراب بود

دگر نيمـه آرامـش و خواب بود