Poem152

Poem152

چو خورشيد تابان برآورد پر

سيه زاغ پران فرو برد سر

تهـمـتـن بـپوشيد بـبر بيان

نـشـسـت از بر ژنده پيل ژيان

کمـندي به فتراک بر بست شست

يکي تيغ هـندي گرفتـه بدسـت

بيامد بران دشـت آوردگاه

نـهاده بـه سر بر ز آهـن کـلاه

همـه تـلـخي از بهر بيشي بود

مـبادا کـه با آز خويشي بود

وزان روي سـهراب با انجـمـن

هـمي مي گـساريد با رود زن

به هومان چنين گفت کاين شير مرد

کـه با من همي گردد اندر نـبرد

ز بالاي مـن نيسـت بالاش کـم

برزم اندرون دل ندارد دژم

بر و کتـف و يالش همانـند مـن

تو گويي کـه دانـنده بر زد رسـن

نـشانـهاي مادر بيابـم هـمي

بدان نيز لخـتي بـتابـم هـمي

گـماني برم من که او رستمست

کـه چون او بگيتي نبرده کمسـت

نـبايد کـه مـن با پدر جنگ جوي

شوم خيره روي اندر آرم بروي

بدو گـفـت هومان کـه در کارزار

رسيدسـت رستـم به من اند بار

شـنيدم کـه در جنـگ مازندران

چـه کرد آن دلاور بـه گرز گران

بدين رخش ماند همي رخـش اوي

وليکـن ندارد پي و پـخـش اوي

بـه شـبـگير چون بردميد آفتاب

سر جـنـگ جويان برآمد ز خواب

بـپوشيد سـهراب خـفـتان رزم

سرش پر ز رزم و دلـش پر ز بزم

بيامد خروشان بران دشت جنـگ

بـه چـنـگ اندرون گرزه گاورنگ

ز رستـم بپرسيد خندان دو لـب

تو گفتي که با او به هم بود شـب

که شب چون بدت روز چون خاستي

ز پيگار بر دل چـه آراسـتي

ز کف بفگن اين گرز و شمشير کين

بزن جـنـگ و بيداد را بر زمين

نـشـنيم هر دو پياده بـه هـم

بـه مي تازه داريم روي دژم

بـه پيش جـهاندار پيمان کـنيم

دل از جنگ جستن پشيمان کـنيم

هـمان تا کسي ديگر آيد بـه رزم

تو با مـن بـساز و بياراي بزم

دل مـن هـمي با تو مـهر آورد

هـمي آب شرمـم به چـهر آورد

هـمانا کـه داري ز گردان نژاد

کـني پيش مـن گوهر خويش ياد

بدو گفـت رستم که‌اي نامـجوي

نـبوديم هرگز بدين گـفـت‌وگوي

ز کشتي گرفتن سخـن بود دوش

نـگيرم فريب تو زين در مـکوش

نـه من کودکم گر تو هستي جوان

بـه کشـتي کمر بسته‌ام بر ميان

بـکوشيم و فرجام کار آن بود

کـه فرمان و راي جـهانـبان بود

بـسي گشتـه‌ام در فراز و نشيب

نيم مرد گـفـتار و بـند و فريب

بدو گـفـت سـهراب کز مرد پير

نـباشد سخـن زين نشان دلپذير

مرا آرزو بد که در بـسـترسـت

برآيد بـه هـنـگام هوش از برت

کـسي کز تو ماند ستودان کـند

بـپرد روان تـن بـه زندان کـند

اگر هوش تو زير دست منـسـت

بـه فرمان يزدان بساييم دسـت

از اسـپان جـنـگي فرود آمدند

هـشيوار با گـبر و خود آمدند

ببسـتـند بر سنـگ اسپ نبرد

برفـتـند هر دو روان پر ز گرد

بکـشـتي گرفتـن برآويختـند

ز تـن خون و خوي را فرو ريختـند

بزد دست سهراب چون پيل مست

برآوردش از جاي و بنهاد پـسـت

بـه کردار شيري کـه بر گور نر

زند چـنـگ و گور اندر آيد بـه سر

نـشـسـت از بر سينـه پيلتن

پر از خاک چنـگال و روي و دهـن

يکي خنـجري آبـگون برکـشيد

همي خواست از تن سرش را بريد

بـه سـهراب گفت اي يل شيرگير

کمندافـگـن و گرد و شمشيرگير

دگرگونـه‌تر باشد آيين ما

جزين باشد آرايش دين ما

کـسي کاو بکشـتي نـبرد آورد

سر مـهـتري زير گرد آورد

نخسـتين که پشتش نهد بر زمين

نـبرد سرش گرچه باشد بـه کين

گرش بار ديگر بـه زير آورد

ز افـگـندنـش نام شير آورد

بدان چاره از چـنـگ آن اژدها

هـمي خواست کايد ز کشتن رها

دلير جوان سر بـه گـفـتار پير

بداد و بـبود اين سخـن دلـپذير

يکي از دلي و دوم از زمان

سوم از جوانـمرديش بي‌گـمان

رها کرد زو دست و آمد به دشـت

چو شيري که بر پيش آهو گذشـت

هـمي کرد نخچير و يادش نـبود

ازان کـس کـه با او نـبرد آزمود

همي دير شد تا که هومان چو گرد

بيامد بـپرسيدش از هـم نـبرد

بـه هومان بگفت آن کجا رفته بود

سخـن هرچه رستم بدو گفته بود

بدو گـفـت هومان گرد اي جوان

بـه سيري رسيدي هـمانا ز جان

دريغ اين بر و بازو و يال تو

ميان يلي چـنـگ و گوپال تو

هژبري کـه آورده بودي بدام

رها کردي از دام و شد کار خام

نـگـه کـن کزين بيهده کارکرد

چـه آرد بـه پيشت به ديگر نـبرد

بـگـفـت و دل از جان او برگرفت

پرانده هـمي ماند ازو در شگفـت

بـه لشـکرگـه خويش بنهاد روي

بـه خشم و دل از غم پر از کار اوي

يکي داسـتان زد برين شـهريار

که دشمن مدار ارچه خردست خوار

چو رستـم ز دسـت وي آزاد شد

بـسان يکي تيغ پولاد شد

خرامان بـشد سوي آب روان

چـنان چون شده باز يابد روان

بخورد آب و روي و سر و تن بشست

بـه پيش جهان آفرين شد نخست

هـمي خواست پيروزي و دستگاه

نـبود آگـه از بخشش هور و ماه

که چون رفت خواهد سپهر از برش

بـخواهد ربودن کـلاه از سرش

وزان آبـخور شد بـه جاي نـبرد

پرانديشـه بودش دل و روي زرد

همي تاخت سهراب چون پيل مست

کمـندي بـه بازو کماني به دست

گرازان و بر گور نـعره‌زنان

سمـندش جـهان و جهان راکنان

هـمي ماند رستم ازو در شگفت

ز پيگارش اندازه‌ها برگرفـت

چو سـهراب شيراوژن او را بديد

ز باد جواني دلـش بردميد

چنين گفت کاي رسته از چنگ شير

جدا مانده از زخـم شير دلير