Poem225

Poem225

يکي روز بنشسـت کي شـهريار

بـه رامش بخورد او مي خوش‌گوار

يکي سرکـشي بود نامـش گرزم

گوي نامـجو آزموده بـه رزم

به دل کين همي داشت ز اسفنديار

ندانـم چـه شان بود از آغاز کار

بـه هر جاي کاواز او آمدي

ازو زشـت گفـتي و طعنـه زدي

نشسـتـه بد او پيش فرخنده شاه

رخ از درد زرد و دل از کين تـباه

فراز آمد از شاهزاده سـخـن

نـگر تا چـه بد آهو افگـند بـن

هوازي يکي دسـت بر دسـت زد

چو دشـمـن بود گفـت فرزند بد

فرازش نـبايد کـشيدن بـه پيش

چـنين گفت آن موبد راست کيش

کـه چون پور با سهم و مهتر شود

ازو باب را روز بـتر شود

رهي کز خداوند سر برکـشيد

از اندازه‌اش سر بـبايد بريد

چو از رازدار اين شنيدم نخـسـت

نيامد مرا اين گـماني درسـت

جهانجوي گفت اين سخن چيست باز

خداوند اين راز کـه وين چـه راز

کيان شاه را گفت کاي راست گوي

چـنين راز گفتن کنون نيست روي

سر شـهرياران تـهي کرد جاي

فريبـنده را گـفـت نزد مـن آي

بـگوي اين همه سر بسر پيش من

نـهان چيست زان اژدها کيش من

گرزم بد آهوش گـفـت از خرد

نـبايد جز آن چيز کاندر خورد

مرا شاه کرد از جـهان بي‌نياز

سزد گر ندارم بد از شاه باز

ندارم مـن از شاه خود باز پـند

وگر چـه مرا او را نياد پـسـند

کـه گر راز گويمش و او نـشـنود

بـه از راز کردنش پـنـهان شود

بدان اي شهنـشاه کاسـفـنديار

بـسيچد هـمي رزم را روي کار

بـسي لشـکر آمد به نزديک اوي

جـهاني سوي او نهادسـت روي

بر آنسـت اکـنون کـه بـندد ترا

بـه شاهي همي بد پسـندد ترا

تراگر بـه دسـت آوريد و ببسـت

کـند مر جهان را همه زيردسـت

تو داني کـه آنست اسـفـنديار

کـه اورا به رزم اندرون نيسـت يار

چو حـلـقـه کرد آن کمند بـتاب

پذيره نيارد شدن آفـتاب

کـنون از شنيده بگفتمت راسـت

تو به دان کنون راي و فرمان تراست

چو با شاه ايران گرزم اين براند

گو نامـبردار خيره بـماند

چنين گفت هرگز که ديد اين شگفت

دژم گـشـت وز پور کينه گرفـت

نـخورد ايچ مي نيز و رامش نـکرد

ابي بزم بنـشـسـت با باد سرد

از انديشگان نامد آن شبـش خواب

ز اسفـنديارش گرفـتـه شـتاب

چو از کوهـساران سـپيده دميد

فروغ سـتاره بـبد ناپديد

بـخواند آن جهانديده جاماسـپ را

کـجا بيش ديدسـت لهراسـپ را

بدو گـفـت شو پيش اسفـنديار

بـخوان و مر او را بـه ره باش يار

بـگويش کـه برخيز و نزد مـن آي

چو نامـه بخواني بـه ره بر ميپاي

کـه کاري بزرگـسـت پيش اندرا

تو پايي همي اين همـه کـشورا

يکي کار اکـنون هـمي بايدا

کـه بي‌تو چـنين کار برنايدا

نوشتـه نوشـتـش يکي استوار

کـه اين نامور فرخ اسـفـنديار

فرسـتادم اين پير جاماسـپ را

کـه دسـتور بد شاه لهراسـپ را

چو او را بـبيني ميان را بـبـند

ابا او بيا بر سـتور نوند

اگر خفـتـه‌اي زود برجه بـه پاي

وگر خود بـپايي زماني مـپاي

خردمـند شد نامـه شاه برد

بـه تازنده کوه و بيابان سـپرد