Poem230

Poem230

کـنون زرم ارجاسـپ را نو کـنيم

بـه طـبـع روان باغ بي خو کنيم

بـفرمود تا کـهرم تيغ‌زن

بود پيش سالار آن انـجـمـن

کـه ارجاسـپ را بود مهتر پـسر

بـه خورشيد تابان برآورده سر

بدو گفـت بـگزين ز لشـکر سوار

ز ترکان شايسـتـه مردي هزار

از ايدر برو تازيان تا بـه بـلـخ

کـه از بلـخ شد روز ما تار و تلـخ

نـگر تا کرا يابي از دشـمـنان

از آتـش پرسـتان و آهرمـنان

سرانـشان بـبر خانهاشان بسوز

بريشان شب آور به رخشـنده روز

از ايوان گشتاسـپ بايد کـه دود

زبانـه برآرد بـه چرخ کـبود

اگر بـند بر پاي اسـفـنديار

بيابي سرآور برو روزگار

هـم‌آنـگـه سرش را ز تن بازکن

وزين روي گيتي پرآواز کـن

همـه شهر ايران به کام تو گشت

تو تيغي و دشمن نيام تو گـشـت

مـن اکـنون ز خلخ به اندک زمان

بيايم دمادم چو باد دمان

بـخوانـم سـپاه پراگـنده را

برافـشانـم اين گنـج آگـنده را

بدو گفـت کـهرم که فرمان کنـم

ز فرمان تو رامـش جان کـنـم

چو خورشيد تيغ از ميان برکـشيد

سـپاه شـب تيره شد ناپديد

بياورد کـهرم ز توران سـپاه

جهان گشت چون روي زنگي سياه

چو آمد بران مرز بگـشاد دسـت

کـسي را که بد پيش آذرپرسـت

چو ترکان رسيدند نزديک بـلـخ

گـشاده زبان را بـه گفتار تـلـخ

ز کـهرم چو لـهراسـپ آگاه شد

غـمي گشـت و با رنج همراه شد

بـه يزدان چنين گفـت کاي کردگار

توي برتر از گردش روزگار

توانا و دانا و پاينده‌اي

خداوند خورشيد تابـنده‌اي

نـگـهدار دين و تن و هوش مـن

هـمان نيروي جان وگر توش مـن

کـه مـن بنده بر دست ايشان تباه

نـگردم توي پـشـت و فريادخواه

بـه بـلـخ اندرون نامداري نـبود

وزان گرزداران سواري نـبود

بيامد ز بازار مردي هزار

چـنانـچون بود از در کارزار

چو توران سپاه اندر آمد به تـنـگ

بـپوشيد لهراسـپ خفـتان جنگ

ز جاي پرسـتـش بـه آوردگاه

بيامد بـه سر بر کياني کـلاه

بـه پيري بغريد چون پيل مسـت

يکي گرزه گاو پيکر بـه دسـت

بـه هر حمله‌يي جادوي زان سران

سـپردي زمين را بـه گرز گران

هـمي گفت هرکس که اين نامدار

نـباشد جز از گرد اسـفـنديار

بـه هر سو که باره برانـگيخـتي

هـمي خاک با خون برآميخـتي

هرانـکـس کـه آواز او يافـتي

بـه تنـش اندرون زهره بشکافتي

به ترکان چنين گفت کهرم که چنگ

ميازيد با او يکايک بـه جـنـگ

بـکوشيد و اندر ميانـش آوريد

خروش هژبر ژيان آوريد

برآمد چـکاچاک زخـم تـبر

خروش سواران پرخاشـخر

چو لـهراسـپ اندر ميانه بـماند

بـه بيچارگي نام يزدان بـخواند

ز پيري و از تابـش آفـتاب

غمي گشت و بخت اندر آمد به خواب

جـهانديده از تير ترکان بخـسـت

نـگونـسار شد مرد يزدان پرست

بـه خاک اندر آمد سر تاجدار

برو انـجـمـن شد فراوان سوار

بـکردند چاک آهن بر و جوشنـش

بـه شـمـشير شد پاره‌پاره تنش

هـمي نوسواريش پـنداشـتـند

چو خود از سر شاه برداشـتـند

رخي لـعـل ديدند و کافور موي

از آهـن سياه آن بهشـتيش روي

بـماندند يکـسر ازو در شگفـت

کـه اين پير شمشير چون برگرفت

کزين گونـه اسـفـنديار آمدي

سـپـه را برين دشـت کار آمدي

بدين اندکي ما چرا آمديم

هيم بي‌گـلـه در چرا آمديم

بـه ترکان چنين گفت کهرم که کار

هـمين بودمان رنـج در کارزار

کـه اين نامور شاه لهراسپ است

کـه پورش جهاندار گشتاسپ است

جـهاندار با فر يزدان بود

هـمـه کار او رزم و ميدان بود

جز اين نيز کاين خود پرستـنده بود

دل از تاخ وز تـخـت برکـنده بود

کنون پشت گشتاسپ زو شد تهي

بـپيچد ز ديهيم شاهـنـشـهي

از آنـجا بـه بلخ اندر آمد سـپاه

جـهان شد ز تاراج و کشتن سياه

نـهادند سر سوي آتـشـکده

بران کاخ و ايوان زر آژده

همـه زند و استش همي سوختند

چـه پرمايه‌تر بود برتوخـتـند

از ايرانيان بود هـشـتاد مرد

زبانـشان ز يزدان پر از ياد کرد

هـمـه پيش آتـش بکشتندشان

ره بـندگي بر نوشـتـندشان

ز خونـشان بمرد آتش زرد هشـت

ندانـم جزا جايشان جز بهـشـت