Poem249

Poem249

چو ماه از بر تخت سيمين نشسـت

سـه پاس از شب تيره اندر گذشت

هـمي پاسـبان برخروشيد سخت

که گشتاسپ شاهست و پيروز بخت

چو ترکان شـنيدند زان سان خروش

نـهادند يکـسر بـه آواز گوش

دل کـهرم از پاسـبان خيره شد

روانـش ز آواز او تيره شد

چو بـشـنيد با اندريمان بگـفـت

کـه تيره شـب آواز نتوان نهفـت

چـه گويي که امشب چه شايد بدن

بـبايد هـمي داسـتانـها زدن

کـه يارد گشادن بدين سان دو لـب

بـه بالين شاهي درين تيره‌شـب

بـبايد فرسـتاد تا هرک هـسـت

سرانـشان بـه خنـجر ببرند پست

چـه بازي کـند پاسبان روز جنـگ

برين نامداران شود کار تـنـگ

وگر دشـمـن ما بود خانـگي

بـجوي هـمي روز بيگانـگي

بـه آواز بد گـفـتـن و فال بد

بـکوبيم مـغزش بـه گوپال بد

بدين گونـه آواز پيوسـتـه شد

دل کـهرم از پاسبان خسـتـه شد

ز بـس نعره از هر سوي زين نـشان

پر آواز شد گوش گردنـکـشان

سپـه گـفـت کاواز بسيار گشت

از اندازه پاسـبان برگذشـت

کـنون دشمـن از خانه بيرون کنيم

ازان پـس برين چاره افسون کـنيم

دل کـهرم از پاسـبان تـنـگ شد

بـپيچيد و رويش پر آژنـگ شد

بـه لشکر چنين گفت کز خواب شاه

دل مـن پر از رنـج شد جان تـباه

کـنون بي‌گـمان باز بايد شدن

ندانـم کزين پـس چـه شايد بدن

بزرگان چـنين روي برگاشـتـند

بـه شـب دشـت پيکار بگذاشتند

پـس اندر هـمي آمد اسـفـنديار

زره‌دار با گرزه گاوسار

چو کـهرم بر باره دژ رسيد

پـس لـشـکر ايرانيان را بديد

چـنين گفـت کاکـنون بجز رزم کار

چـه ماندسـت با گرد اسفـنديار

هـمـه تيغـها برکـشيم از نيام

بـه خـنـجر فرسـتاد بايد پيام

بـه چـهره چو تاب اندر آورد بخـت

بران نامداران بـبد کار سـخـت

دو لـشـکر بران سان برآشوفتـند

هـمي بر سر يکدگر کوفـتـند

چـنين تا برآمد سـپيده‌دمان

بزرگان چين را سرآمد زمان

برفـتـند مردان اسـفـنديار

بران نامور باره شـهريار

بريده سر شاه ارجاسـپ را

جـهاندار و خونيز لـهراسـپ را

بـه پيش سـپاه اندر انداخـتـند

ز پيکار ترکان بـپرداخـتـند

خروشي برآمد ز توران سـپاه

ز سر برگرفـتـند گردان کـلاه

دو فرزند ارجاسـپ گريان شدند

چو بر آتـش تيز بريان شدند

بدانسـت لشکر که آن جنگ چيست

وزان رزم بد بر کـه بايد گريسـت

بـگـفـتـند رادا دليرا سرا

سـپـهدار شيراوژنا مـهـترا

که کشتت که بر دشت کين کشته باد

برو جاودان روز برگـشـتـه باد

سـپردن کرا بايد اکـنون بـنـه

درفـش کـه داريم بر ميمـنـه

چو ارجاسـپ پردخته شد قلبـگاه

مـبادا کـلاه و مـبادا سـپاه

سـپـه را بـه مرگ آمد اکنون نياز

ز خـلـج پر از درد شد تا طراز

ازان پـس هـمـه پيش مرگ آمدند

زره‌دار با گرز و ترگ آمدند

ده و دار برخاسـت از رزمـگاه

هوا شد بـه کردار ابر سياه

بـه هر جاي بر توده کشـتـه بود

کـسي را کـجا روز برگشتـه بود

همـه دشـت بي‌تن سر و يال بود

بـه جاي دگر گرز و گوپال بود

ز خون بر در دژ هـمي موج خاسـت

که دانست دست چپ از دست راست

چو اسـفـنديار اندر آمد ز جاي

سـپـهدار کـهرم بيفـشارد پاي

دو جـنـگي بران سان برآويختـند

کـه گفـتي بهمـشان برآميختـند

تهمـتـن کمربـند کـهرم گرفـت

مر او را ازان پـشـت زين برگرفـت

برآوردش از جاي و زد بر زمين

هـمـه لـشـکرش خواندند آفرين

دو دستـش ببستـند و بردند خوار

پراگـنده شد لـشـکر نامدار

هـمي گرز باريد همـچون تـگرگ

زمين پر ز ترگ و هوا پر ز مرگ

سر از تيغ پران چو برگ از درخـت

يکي ريخت خون و يکي يافت تخـت

هـمي موج زد خون بران رزمـگاه

سري زير نـعـل و سري با کـلاه

نداند کـسي آرزوي جـهان

نـخواهد گـشادن بـمابر نـهان

کـسي کـش سزاوار بد بارگي

گريزان هـمي راند يکـبارگي

هرانـکـس کـه شد در دم اژدها

بـکوشيد و هـم زو نيامد رها

ز ترکان چيني فراوان نـماند

وگر ماند کـس نام ايشان نـخواند

هـمـه ترگ و جوشن فرو ريختـند

هـم از ديده‌ها خون برآميخـتـند

دوان پيش اسـفـنديار آمدند

هـمـه ديده چون جويبار آمدند

سـپـهدار خونريز و بيداد بود

سـپاهـش بـه بيدادگر شاد بود

کـسي را نداد از يلان زينـهار

بکشـتـند زان خستـگان بي‌شمار

بـه توران زمين شـهرياري نـماند

ز ترکان چين نامداري نـماند

سراپرده و خيمـه برداشـتـند

بدان خسـتـگان جاي بگذاشتـند

بران روي دژ بر سـتاره بزد

چو پيدا شد از هر دري نيک و بد

بزد بر در دژ دو دار بـلـند

فرو هـشـت از دار پيچان کـمـند

سر اندريمان نـگونـسار کرد

برادرش را نيز بر دار کرد

سـپاهي برون کرد بر هر سوي

بـه جايي کـه آمد نـشان گوي

بـفرمود تا آتـش اندر زدند

هـمـه شـهر توران بهـم بر زدند

بـه جايي دگر نامداري نـماند

بـه چين و به توران سواري نـماند

تو گـفـتي کـه ابري برآمد سياه

بـباريد آتـش بران رزمـگاه

جـهانـجوي چون کار زان گونـه ديد

سران را بياورد و مي درکـشيد