Poem25

Poem25

چو از روزگارش چـهـل سال ماند

نـگر تا بسر برش يزدان چـه راند

در ايوان شاهي شـبي دير ياز

بـه خواب اندرون بود با ارنواز

چـنان ديد کز کاخ شاهنشـهان

سـه جـنـگي پديد آمدي ناگهان

دو مـهـتر يکي کهـتر اندر ميان

بـه بالاي سرو و بـه فر کيان

کـمر بسـتـن و رفتـن شاهوار

بـچـنـگ اندرون گرزه گاوسار

دمان پيش ضحاک رفتي به جنـگ

نـهادي بـه گردن برش پالهنـگ

هـمي تاخـتي تا دماوند کوه

کـشان و دوان از پـس اندر گروه

بـپيچيد ضـحاک بيدادگر

بدريدش از هول گـفـتي جـگر

يکي بانـگ برزد بـخواب اندرون

کـه لرزان شد آن خانه صدسـتون

بجسـتـند خورشيد رويان ز جاي

از آن غـلـغـل نامور کدخداي

چـنين گـفـت ضـحاک را ارنواز

کـه شاها چه بودت نگويي بـه راز

کـه خفتـه به آرام در خان خويش

برين سان بترسيدي از جان خويش

زمين هفت کشور به فرمان تسـت

دد و دام و مردم به پيمان تـسـت

بـه خورشيد رويان جهاندار گفـت

کـه چونين شگفتي بشايد نهفت

کـه گر از من اين داستان بشنويد

شودتان دل از جان مـن نااميد

بـه شاه گرانـمايه گفـت ارنواز

کـه بر ما بـبايد گـشادنـت راز

توانيم کردن مـگر چاره‌اي

کـه بي‌چاره‌اي نيست پـتياره‌اي

سپهـبد گـشاد آن نهان از نهفت

همـه خواب يک يک بديشان بگفت

چـنين گـفـت با نامور ماهروي

کـه مـگذار اين را ره چاره چوي

نـگين زمانـه سر تخـت تسـت

جـهان روشن از نامور بخت تست

تو داري جـهان زير انگـشـتري

دد و مردم و مرغ و ديو و پري

ز هر کـشوري گرد کن مـهـتران

از اخـترشـناسان و افسونـگران

سخـن سربه سر موبدان را بگوي

پژوهـش کـن و راستي بازجوي

نگه کن که هوش تو بر دست کيست

ز مردم شـمار ار ز ديو و پريسـت

چو دانسته شد چاره ساز آن زمان

بـه خيره مـترس از بد بدگـمان

شـه پر منش را خوش آمد سخن

کـه آن سرو سيمين برافگند بـن

جـهان از شـب تيره چون پر زاغ

هـم آنگـه سر از کوه برزد چراغ

تو گـفـتي کـه بر گنـبد لاژورد

بـگـسـترد خورشيد ياقوت زرد

سپـهـبد بـه هرجا که بد موبدي

سـخـن دان و بيداردل بـخردي

ز کـشور بـه نزديک خويش آوريد

بگفت آن جگر خسته خوابي که ديد

نـهاني سـخـن کردشان آشکار

ز نيک و بد و گردش روزگار

کـه بر مـن زمانه کي آيد بـسر

کرا باشد اين تاج و تخـت و کـمر

گر اين راز با مـن بـبايد گـشاد

و گر سر بـه خواري بـبايد نـهاد

لـب موبدان خشک و رخـساره تر

زبان پر ز گـفـتار با يکديگر

کـه گر بودني باز گوييم راسـت

به جانست پيکار و جان بي‌بهاست

و گر نـشـنود بودنيها درسـت

ببايد هم اکنون ز جان دست شست

سـه روز اندرين کار شد روزگار

سخـن کـس نيارست کرد آشکار

بـه روز چـهارم برآشفـت شاه

برآن موبدان نـماينده راه

کـه گر زنده‌تان دار بايد بـسود

و گر بودنيها بـبايد نـمود

هـمـه موبدان سرفگـنده نگون

پر از هول دل ديدگان پر ز خون

از آن نامداران بـسيار هوش

يکي بود بينادل و تيزگوش

خردمـند و بيدار و زيرک بـنام

کزان موبدان او زدي پيش گام

دلـش تنگـتر گشت و ناباک شد

گـشاده زبان پيش ضـحاک شد

بدو گفـت پردخته کـن سر ز باد

کـه جز مرگ را کـس ز مادر نزاد

جـهاندار پيش از تو بـسيار بود

کـه تخـت مـهي را سزاوار بود

فراوان غـم و شادماني شـمرد

برفـت و جـهان ديگري را سـپرد

اگر باره آهـنيني بـه پاي

سپـهرت بـسايد نماني به جاي

کـسي را بود زين سپس تخت تو

بـه خاک اندر آرد سر و بخـت تو

کـجا نام او آفريدون بود

زمين را سـپـهري هـمايون بود

هـنوز آن سـپـهـبد ز مادر نزاد

نيامد گـه پرسـش و سرد باد

چو او زايد از مادر پرهـنر

بـسان درخـتي شود بارور

بـه مردي رسد برکشد سر به ماه

کـمر جويد و تاج و تخـت و کـلاه

بـه بالا شود چون يکي سرو برز

بـه گردن برآرد ز پولاد گرز

زند بر سرت گرزه گاوسار

بـگيردت زار و بـبـنددت خوار

بدو گـفـت ضـحاک ناپاک دين

چرا بـنددم از منش چيسـت کين

دلاور بدو گـفـت گر بـخردي

کـسي بي‌بهانـه نـسازد بدي

برآيد بـه دسـت تو هوش پدرش

از آن درد گردد پر از کينـه سرش

يکي گاو برمايه خواهد بدن

جـهانـجوي را دايه خواهد بدن

تـبـه گردد آن هم به دست تو بر

بدين کين کـشد گرزه گاوسر

چو بشـنيد ضحاک بگـشاد گوش

ز تخت اندر افتاد و زو رفـت هوش

گرانـمايه از پيش تخـت بـلـند

بـتابيد روي از نـهيب گزند

چو آمد دل نامور بازجاي

بـتـخـت کيان اندر آورد پاي

نـشان فريدون بـگرد جـهان

هـمي باز جست آشکار و نـهان

نـه آرام بودش نه خواب و نه خورد

شده روز روشـن برو لاژورد