Poem259

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

سـخـنـهاي     آن    نامور    پيشگاه
چو   بشـنيد   بهمن   بيامد  بـه  راه
بـپوشيد      زربفـت     شاهنشـهي
بـسر    بر    نـهاد   آن   کلاه   مـهي
خرامان      بيامد      ز     پرده‌سراي
درفـشي  درفشان  پس  او  به پاي
جهانـجوي    بگذشـت   بر   هيرمند
جواني   سرافراز   و   اسپي  بـلـند
هـم‌اندر    زمان    ديده‌بانـش    بديد
سوي   زاولسـتان   فغان   برکـشيد
کـه     آمد    نـبرده    سواري    دلير
بـه  هر  اي  زرين  سياهي  بـه  زير
پـس   پشـت   او  خوار  مايه  سوار
تـن‌آسان   گذشـت   از   لب  جويبار
هـم‌اندر   زمان   زال  زر  برنشسـت
کمندي  به فتراک و گرزي به دست
بيامد    ز    ديده    مر    او   را   بديد
يکي   باد   سرد  از  جـگر  برکـشيد
چـنين   گفت  کين  نامور  پهلوست
سرافراز    با    جامه   خـسروسـت
ز    لـهراسـپ    دارد    هـمانا   نژاد
پي    او    برين    بوم   فرخـنده   باد
ز    ديده    بيامد   بـه   درگاه   رفـت
زماني   به  انديشه  بر  زين  بخفـت
هـم‌اندر    زمان   بهـمـن   آمد   پديد
ازو     رايت     خـسروي    گـسـتريد
ندانـسـت     مرد     جوان    زال    را
بيفراخـت    آن    خـسروي   يال   را
چو    نزديکـتر    گـشـت    آواز    داد
بدو   گفـت   کاي   مرد  دهـقان‌نژاد
سرانجمـن   پور   دستان   کجاست
کـه   دارد  زمانه  بدو  پشت  راست
کـه   آمد   بـه   زاول   گو  اسفـنديار
سراپرده     زد     بر     لـب     رودبار
بدو  گفت  زال  اي  پـسر  کام جوي
فرود  آي  و  مي  خواه  و آرام جوي
کـنون    رسـتـم    آيد   ز   نخچيرگاه
زواره    فرامرز    و    چـندي   سـپاه
تو  با  اين  سواران  بباش  ارجـمـند
بياراي    دل   را   به   بـگـماز   چـند
چـنين   داد   پاسخ   که  اسفـنديار
نـفرمودمان    رامـش    و   ميگـسار
گزين   کـن   يکي   مرد  جوينده  راه
کـه   با   مـن   بيايد   به   نخـچيرگاه
بدو  گفت دستان که نام تو چيست
هـمي  بگذري  تيز  کام  تو چيست
برآنـم   کـه   تو   خويش   لهراسپي
گر   از   تخمه   شاه   گشـتاسـپي
چـنين   داد  پاسخ  که  من  بهمنـم
نـبيره      جـهاندار      رويين     تـنـم
چو    بشـنيد   گـفـتار   آن   سرفراز
فرود    آمد    از   باره   بردش   نـماز
بـخـنديد      بهـمـن      پياده     بـبود
بـپرسيدش   و   گفت  بهمن  شنود
بسي خواهشش کرد کايدر بايست
چـنين   تيز  رفتن  ترا  روي  نيسـت
بدو     گـفـت     فرمان    اسـفـنديار
نشايد  گرفتن چنين سست و خوار
گزين   کرد  مردي  که  دانسـت  راه
فرسـتاده    با    او   به   نـخـچيرگاه
هـمي  رفت  پيش  اندرون رهنمون
جـهانديده‌يي     نام    او    شيرخون
بـه     انگشـت    بنـمود    نخچيرگاه
هـم‌اندر   زمان  بازگشـت  او  ز  راه