Poem260

Poem260

يکي کوه بد پيش مرد جوان

برانـگيخـت آن باره را پـهـلوان

نـگـه کرد بهمـن بـه نخچيرگاه

بديد آن بر پـهـلوان سـپاه

درخـتي گرفتـه بـه چنگ اندرون

بر او نشستـه بسي رهـنـمون

يکي نره گوري زده بر درخـت

نـهاده بر خويش گوپال و رخـت

يکي جام پر مي بـه دسـت دگر

پرسـتـنده بر پاي پيشش پـسر

هـمي گشت رخش اندران مرغزار

درخـت و گيا بود و هـم جويبار

به دل گفت بهمن که اين رستمست

و يا آفـتاب سـپيده دمـسـت

به گيتي کسي مرد ازين سان نديد

نـه از نامداران پيشي شـنيد

بـترسـم کـه با او يل اسفنديار

نـتابد بـپيچد سر از کارزار

مـن اين را به يک سنگ بيجان کنم

دل زال و رودابـه پيچان کـنـم

يکي سـنـگ زان کوه خارا بکـند

فروهـشـت زان کوهـسار بلند

ز نـخـچيرگاهـش زواره بديد

خروشيدن سـنـگ خارا شـنيد

خروشيد کاي مـهـتر نامدار

يکي سنگ غلتان شد از کوهـسار

نجنـبيد رستـم نـه بنـهاد گور

زواره هـمي کرد زين گونـه شور

هـمي بود تا سنـگ نزديک شد

ز گردش بر کوه تاريک شد

بزد پاشنـه سنـگ بنداخـت دور

زواره برو آفرين کرد و پور

غـمي شد دل بهمـن از کار اوي

چو ديد آن بزرگي و کردار اوي

هـمي گـفـت گر فرخ اسفنديار

کـند با چـنين نامور کارزار

تـن خويش در جنـگ رسوا کـند

هـمان بـه کـه با او مدارا کـند

ور ايدونـک او بهتر آيد به جـنـگ

همـه شـهر ايران بگيرد به چنگ

نـشـسـت از بر باره بادپاي

پرانديشـه از کوه شد باز جاي

بگفـت آن شگفتي به موبد که ديد

وزان راه آسان سر اندر کـشيد

چو آمد بـه نزديک نـخـچيرگاه

هم‌انگـه تهمـتـن بديدش به راه

به موبد چنين گفت کين مرد کيست

من ايدون گمانم که گشتاسپيست

پذيره شدش با زواره بـهـم

بـه نخچيرگـه هرک بد بيش و کم

پياده شد از باره بهـمـن چو دود

بـپرسيدش و نيکويها فزود

بدو گفت رستم کـه تا نام خويش

نـگويي نيابي ز مـن کام خويش

بدو گـفـت مـن پور اسفـنديار

سر راسـتان بـهـمـن نامدار

ورا پـهـلوان زود در بر گرفـت

ز دير آمدن پوزش اندر گرفـت

برفـتـند هر دو به جاي نشست

خود و نامداران خـسروپرسـت

چو بنشسـت بهمـن بدادش درود

ز شاه و ز ايرانيان برفزود

ازان پـس چنين گفت کاسفـنديار

چو آتـش برفـت از در شـهريار

سراپرده زد بر لـب هيرمـند

بـه فرمان فرخـنده شاه بـلـند

پيامي رسانـم ز اسـفـنديار

اگر بـشـنود پـهـلوان سوار

چـنين گفت رستم که فرمان شاه

برآنـم کـه برتر ز خورشيد و ماه

خوريم آنـچ داريم چيزي نخسـت

پس‌انگـه جـهان زير فرمان تست

بگـسـترد بر سـفره بر نان نرم

يکي گور بريان بياورد گرم

چو دسـتارخوان پيش بهمن نـهاد

گذشتـه سـخـنـها برو کرد ياد

برادرش را نيز با خود نـشاند

وزان نامداران کـسان را نـخواند

دگر گور بـنـهاد در پيش خويش

کـه هر بار گوري بدي خوردنيش

نـمـک بر پراگـند و ببريد و خورد

نـظاره بروبر سرافراز مرد

هـمي خورد بهمـن ز گور اندکي

نـبد خوردنـش زان او ده يکي

بخـنديد رسـتـم بدو گفت شاه

ز بـهر خورش دارد اين پيشـگاه

خورش چون بدين گونه داري به خوان

چرا رفـتي اندر دم هفـتـخوان

چـگونـه زدي نيزه در کارزار

چو خوردن چنين داري اي شـهريار

بدو گفـت بهمن که خـسرو نژاد

سـخـن‌گوي و بسيار خواره مباد

خورش کم بود کوشش و جنگ بيش

به کف بر نهيم آن زمان جان خويش

بخـنديد رسـتـم بـه آواز گفت

کـه مردي نشايد ز مردان نهفـت

يکي جام زرين پر از باده کرد

وزو ياد مردان آزاده کرد

دگر جام بر دست بهـمـن نـهاد

که برگير ازان کس که خواهي تو ياد

بـترسيد بـهـمـن ز جام نبيد

زواره نخـسـتين دمي درکـشيد

بدو گـفـت کاي بچـه شـهريار

بـه تو شاد بادا مي و ميگـسار

ازو بسـتد آن جام بهمن به چنـگ

دل آزار کرده بدان مي درنـگ

هـمي ماند از رستم اندر شگفت

ازان خوردن و يال و بازوي و کفـت

نشـسـتـند بر باره هر دو سوار

هـمي راند بـهـمـن بر نامدار

بدادش يکايک درود و پيام

از اسـفـنديار آن يل نيک‌نام