Poem261

Poem261

چو بشنيد رستم ز بهمن سخـن

پرانديشـه شد نامدار کـهـن

چـنين گفـت کاري شنيدم پيام

دلـم شد بـه ديدار تو شادکام

ز مـن پاس اين بر به اسفـنديار

کـه اي شيردل مـهـتر نامدار

هرانکـس کـه دارد روانش خرد

سر مايه کارها بـنـگرد

چو مردي و پيروزي و خواسـتـه

ورا باشد و گـنـج آراسـتـه

بزرگي و گردي و نام بـلـند

بـه نزد گرانـمايگان ارجـمـند

به گيتي بران سان که اکنون تويي

نـبايد کـه داري سر بدخويي

بـباشيم بر داد و يزدان‌پرسـت

نـگيريم دسـت بدي را به دست

سخن هرچ بر گفتنش روي نيست

درخـتي بود کش بر و بوي نيست

وگر جان تو بـسـپرد راه آز

شود کار بي‌سود بر تو دراز

چو مهتر سرايد سخن سخته بـه

ز گـفـتار بد کام پردختـه بـه

ز گفـتارت آنگه بدي بـنده شاد

کـه گفتي که چون تو ز مادر نزاد

بـه مردي و گردي و راي و خرد

هـمي بر نياکان خود بـگذرد

پديدسـت نامـت به هندوستان

بـه روم و به چين و به جادوستان

ازان پـندها داشتم من سـپاس

نيايش کنم روز و شب در سه‌پاس

ز يزدان هـمي آرزو خواسـتـم

کـه اکـنون بـتو دل بياراستم

کـه بينـم پسـنديده چـهر ترا

بزرگي و گردي و مـهر ترا

نـشينيم با يکدگر شادکام

بـه ياد شهـنـشاه گيريم جام

کـنون آنـچ جستم همه يافتم

بـه خواهشـگري تيز بشتافتم

بـه پيش تو آيم کنون بي‌سـپاه

ز تو بـشـنوم هرچ فرمود شاه

بيارم برت عـهد شاهان داد

ز کيخـسرو آغاز تا کيقـباد

کـنون شـهريارا تو در کار مـن

نگـه کـن بـه کردار و آزار من

گر آن نيکويها کـه مـن کرده‌ام

هـمان رنجـهايي که من برده‌ام

پرسـتيدن شـهرياران هـمان

از امروز تا روز پيشي هـمان

چو پاداش آن رنـج بـند آيدم

کـه از شاه ايران گزند آيدم

هـمان به که گيتي نبيند کسي

چو بيند بدو در نـماند بـسي

بيابـم بـگويم همـه راز خويش

ز گيتي برافرازم آواز خويش

بـه بازو بـبـندم يکي پالهنـگ

بياويز پايم بـه چرم پـلـنـگ

ازان سان که مـن گردن ژنده پيل

ببستـم فگـنده بـه درياي نيل

چو از مـن گـناهي بيابد پديد

ازان پـس سر مـن بـبايد بريد

سخنـهاي ناخوش ز من دور دار

بـه بدها دل ديو رنـجور دار

مـگوي آنچ هرگز نگفتست کس

بـه مردي مکن باد را در قفـس

بزرگان بـه آتـش نيابـند راه

ز دريا گذر نيسـت بي‌آشـناه

هـمان تابـش مهر نتوان نهفت

نـه روبـه توان کرد با شير جفت

تو بر راه مـن بر سـتيزه مريز

کـه من خود يکي مايه‌ام در ستيز

نديدسـت کـس بند بر پاي من

نـه بگرفـت پيل ژيان جاي من

تو آن کن که از پادشاهان سزاست

مـگرد از پي آنک آن نارواسـت

به مردي ز دل دور کن خشم و کين

جـهان را به چشم جواني مبين

بـه دل خرمي دار و بـگذر ز رود

ترا باد از پاک يزدان درود

گرامي کـن ايوان ما را بـه سور

مـباش از پرستـنده خويش دور

چـنان چون بدم کهـتر کيقـباد

کـنون از تو دارم دل و مـغز شاد

چو آيي به ايوان مـن با سـپاه

هـم‌ايدر به شادي بباشي دو ماه

برآسايد از رنـج مرد و سـتور

دل دشمنان گردد از رشـک کور

همـه دشت نخچير و مرغ اندر آب

اگر دير ماني بـگيرد شـتاب

بـبينـم ز تو زور مردان جنـگ

بـه شمشير شير افگني گر پلنگ

چو خواهي که لشکر به ايران بري

بـه نزديک شاه دليران بري

گـشايم در گنجـهاي کـهـن

کـه ايدر فگندم به شمشير بـن

بـه پيش تو آرم همه هرچ هست

که من گرد کردم به نيروي دست

بـخواه آنچ خواهي و ديگر ببخش

مـکـن بر دل ما چنين روز دخش

درم ده سپـه را و تندي مـکـن

چو خوبي بيابي نژندي مـکـن

چو هـنـگام رفـتـن فراز آيدت

بـه ديدار خـسرو نياز آيدت

عـنان با عـنان تو بندم بـه راه

خرامان بيايم بـه نزديک شاه

بـه پوزش کنـم نرم خشـم ورا

بـبوسـم سر و پاي و چشم ورا

بـپرسـم ز بيدار شاه بـلـند

کـه پايم چرا کرد بايد بـه بـند

هـمـه هرچ گفتـم ترا ياد دار

بـگويش بـه پرمايه اسفـنديار