Poem269

Poem269

چـنين گفـت رستم به اسفنديار

کـه کردار ماند ز ما يادگار

کـنون داده باش و بشنو سخـن

ازين نامـبردار مرد کـهـن

اگر مـن نرفـتي بـه مازندران

بـه گردن برآورده گرز گران

کـجا بسته بد گيو و کاوس و طوس

شده گوش کر يکسر از بانـگ کوس

کـه کـندي دل و مغز ديو سـپيد

کـه دارد به بازوي خويش اين اميد

سر جادوان را بـکـندم ز تـن

سـتودان نديدند و گور و کـفـن

ز بـند گران بردمش سوي تخـت

شد ايران بدو شاد و او نيکبـخـت

مرا يار در هفـتـخوان رخـش بود

کـه شمشير تيزم جهان‌بخش بود

وزان پس کـه شد سوي هاماوران

ببسـتـند پايش بـه بـند گران

بـبردم ز ايرانيان لـشـکري

بـه جايي که بد مهـتري گر سري

بکشتـم به جنگ اندرون شاهشان

تـهي کردم آن نامور گاهـشان

جـهاندار کاوس کي بسـتـه بود

ز رنـج و ز تيمار دل خسـتـه بود

بياوردم از بـند کاوس را

هـمان گيو و گودرز و هم طوس را

بـه ايران بد افراسياب آن زمان

جـهان پر ز درد از بد بدگـمان

بـه ايران کـشيدم ز هاماوران

خود و شاه با لـشـکري بي‌کران

شـب تيره تنـها برفتـم ز پيش

هـمـه نام جستم نه آرام خويش

چو ديد آن درفـشان درفـش مرا

بـه گوش آمدش بانگ رخـش مرا

بـپردخـت ايران و شد سوي چين

جـهان شد پر از داد و پر آفرين

گر از يال کاوس خون آمدي

ز پشـتـش سياوش چون آمدي

وزو شاه کيخـسرو پاک و راد

کـه لهراسـپ را تاج بر سر نهاد

پدرم آن دلير گرانـمايه مرد

ز ننـگ اندران انجمـن خاک خورد

کـه لهراسپ را شاه بايست خواند

ازو در جـهان نام چـندين نـماند

چـه نازي بدين تاج گشتاسـپي

بدين تازه آيين لـهراسـپي

کـه گويد برو دست رستم بـبـند

نـبـندد مرا دسـت چرخ بلـند

کـه گر چرخ گويد مراکاين نيوش

بـه گرز گرانـش بمالـم دو گوش

مـن از کودکي تا شدستم کهـن

بدين گونـه از کس نبردم سخـن

مرا خواري از پوزش و خواهش است

وزين نرم گفتن مرا کاهش اسـت

ز تيزيش خندان شد اسـفـنديار

بيازيد و دستش گرفـت اسـتوار

بدو گـفـت کاي رستـم پيلتـن

چـناني کـه بشـنيدم از انجمن

ستـبرسـت بازوت چون ران شير

برو يال چون اژدهاي دلير

ميان تنـگ و باريک همچون پلنـگ

بـه ويژه کـجا گرز گيرد به چنـگ

بيفـشارد چنـگـش ميان سخن

ز برنا بـخـنديد مرد کـهـن

ز ناخـن فرو ريخـتـش آب زرد

هـمانا نـجـنـبيد زان‌درد مرد

گرفت آن زمان دست مهتر به دست

چـنين گفت کاي شاه يزدان‌پرست

خـنـک شاه گشتاسپ آن نامدار

کـجا پور دارد چو اسـفـنديار

خـنـک آنـک چون تو پسر زايد او

هـمي فر گيتي بيفزايد او

همي گفت و چنگش به چنگ اندرون

همي داشت تا چهر او شد چو خون

هـمان ناخـنـش پر ز خوناب کرد

سـپـهـبد بروها پر از تاب کرد

بـخـنديد ازو فرخ اسـفـنديار

چـنين گـفـت کاي رستم نامدار

تو امروز مي خور کـه فردا بـه رزم

بـپيچي و يادت نيايد ز بزم

چو مـن زين زرين نهـم بر سـپاه

بـه سر بر نهم خـسرواني کـلاه

بـه نيزه ز اسپت نـهـم بر زمين

ازان پس نه پرخاش جويي نـه کين

دو دستـت بـبـندم برم نزد شاه

بـگويم کـه مـن زو نديدم گـناه

بـباشيم پيشـش به خواهشگري

بـسازيم هرگونـه‌يي داوري

رهانـم ترا از غـم و درد و رنـج

بيابي پـس از رنج خوبي و گنـج

بخـنديد رسـتـم ز اسفـنديار

بدو گـفـت سير آيي از کارزار

کـجا ديده‌اي رزم جـنـگاوران

کـجا يافـتي باد گرز گران

اگر بر جزين روي گردد سـپـهر

بـپوشيد ميان دو تـن روي مـهر

بـه جاي مي سرخ کين آوريم

کـمـند نـبرد و کـمين آوريم

غو کوس خواهيم از آواي رود

بـه تيغ و بـه گوپال باشد درود

بـبيني تو اي فرخ اسـفـنديار

گراييدن و گردش کارزار

چو فردا بيايي بـه دشـت نـبرد

بـه آورد مرد اندر آيد بـه مرد

ز باره بـه آغوش بردارمـت

ز ميدان بـه نزديک زال آرمـت

نـشانـمـت بر نامور تخـت عاج

نـهـم بر سرت بر دل‌افروز تاج

کـجا يافتسـتـم مـن از کيقباد

بـه مينو هـمي جان او باد شاد

گـشايم در گنـج و هر خواستـه

نـهـم پيش تو يکـسر آراستـه

دهـم بي‌نيازي سـپاه ترا

بـه چرخ اندر آرم کـلاه ترا

ازان پـس بيابـم بـه نزديک شاه

گرازان و خـندان و خرم بـه راه

بـه مردي ترا تاج بر سر نـهـم

سـپاسي به گشتاسپ زين بر نهم

ازان پـس ببـندم کـمر بر ميان

چنانـچون ببستـم به پيش کيان

هـمـه روي پاليز بي خو کـنـم

ز شادي تـن خويش را نو کـنـم

چو تو شاه باشي و من پـهـلوان

کـسي را به تن در نـباشد روان