Poem268

Poem268

چو از رستم اسفنديار اين شـنيد

بـخـنديد و شادان دلش بردميد

بدو گـفـت ازين رنـج و کردار تو

شـنيدم هـمـه درد و تيمار تو

کـنون کارهايي که مـن کرده‌ام

ز گردنـکـشان سر برآورده‌ام

نخسـتين کـمر بستم از بهر دين

تـهي کردم از بت‌پرسـتان زمين

کـس از جنـگـجويان گيتي نديد

کـه از کشتـگان خاک شد ناپديد

نژاد مـن از تخم گشتاسپسـت

که گشتاسپ از تخم لهراسپست

کـه لهراسـپ بد پور اورند شاه

کـه او را بدي از مـهان تاج و گاه

هـم اورند از گوهر کي‌پـشين

کـه کردي پدر بر پـشين آفرين

پـشين بود از تخـمـه کيقـباد

خردمـند شاهي دلـش پر ز داد

هـمي رو چـنين تا فريدون شاه

کـه شاه جـهان بود و زيباي گاه

هـمان مادرم دخـتر قيصرسـت

کـجا بر سر روميان افسرسـت

هـمان قيصر از سلـم دارد نژاد

ز تـخـم فريدون با فر و داد

هـمان سـلـم پور فريدون گرد

کـه از خسروان نام شاهي بـبرد

بـگويم من و کس نگويد که نيست

کـه بي‌راه بسيار و راه اندکيست

تو آني کـه پيش نياکان مـن

بزرگان بيدار و پاکان مـن

پرسـتـنده بودي هـمي با نيا

نـجويم هـمي زين سخن کيميا

بزرگي ز شاهان مـن يافـتي

چو در بـندگي تيز بشـتافـتي

ترا بازگويم همـه هرچ هـسـت

يکي گر دروغست بنماي دسـت

کـه تا شاه گشتاسپ را داد تخت

ميان بسته دارم به مردي و بخـت

هرانکس که رفت از پي دين به چين

بـکردند زان پـس برو آفرين

ازان پس که ما را به گفـت گرزم

بـبـسـتـم پدر دور کردم ز بزم

بـه لهراسـپ از بند من بد رسيد

شد از ترک روي زمين ناپديد

بياورد جاماسـپ آهـنـگران

کـه ما را گـشايد ز بـند گران

هـمان کار آهـنـگران دير بود

مرا دل بر آهنـگ شـمـشير بود

دلـم تنـگ شد بانگشان بر زدم

تـن از دسـت آهنگران بسـتدم

برافراخـتـم سر ز جاي نشست

غل و بند بر هم شکستم به دست

گريزان شد ارجاسپ از پيش مـن

بران سان يکي نامدار انجـمـن

بـه مردي ببستم کـمر بر ميان

هـمي رفتم از پس چو شير ژيان

شـنيدي که در هفتخوان پيش من

چـه آمد ز شيران و از اهرمـن

بـه چاره بـه رويين‌دژ اندر شدم

جـهاني بران گونـه بر هـم زدم

بجسـتـم هـمـه کين ايرانيان

بـه خون بزرگان ببسـتـم ميان

بـه توران و چين آنچ مـن کرده‌ام

همان رنج و سختي که من برده‌ام

هـمانا نديدسـت گور از پلنـگ

نـه از شسـت ملاح کام نهنـگ

ز هـنـگام تور و فريدون گرد

کـس اندر جهان نام اين دژ نـبرد

يکي تيره دژ بر سر کوه بود

کـه از برتري دور از انـبوه بود

چو رفتـم همه بت‌پرسـتان بدند

سراسيمـه برسان مسـتان بدند

بـه مردي من آن باره را بسـتدم

بـتان را هـمـه بر زمين بر زدم

برافراخـتـم آتـش زردهشـت

کـه با مجمر آورده بود از بهشـت

بـه پيروزي دادگر يک خداي

بـه ايران چـنان آمدم باز جاي

کـه ما را به هر جاي دشمن نماند

بـه بتـخانـه‌ها در برهمن نماند

بـه تنـها تن خويش جستم نبرد

بـه پرخاش تيمار من کس نخورد

سخنـها بـه ما بر کنون شد دراز

اگر تـشـنـه‌اي جام مي را فراز