Poem282

Poem282

هـمي بود بهمـن به زابلسـتان

بـه نـخـچير گر با مي و گلستان

سواري و مي خوردن و بارگاه

بياموخـت رسـتـم بدان پور شاه

بـه هر چيز پيش از پسر داشتش

شـب و روز خندان به بر داشتـش

چو گـفـتار و کردار پيوستـه شد

در کين به گشتاسپ بر بستـه شد

يکي نامـه بنوشت رستم بـه درد

هـمـه کار فرزند او ياد کرد

سر نامـه کرد آفرين از نخـسـت

بدانکـس کـه کينه نبودش نجست

دگر گـفـت يزدان گواي منسـت

پـشوتـن بدين رهنـماي منست

کـه مـن چند گفتم به اسفنديار

مـگر کـم کـند کينـه و کارزار

سـپردم بدو کشور و گنـج خويش

گزيدم ز هرگونـه‌يي رنـج خويش

زمانـش چـنين بود نگشاد چـهر

مرا دل پر از درد و سر پر ز مـهر

بدين گونـه بد گردش آسـمان

بسـنده نـباشد کـسي با زمان

کـنون اين جهانجوي نزد منسـت

کـه فرخ نژاد اورمزد مـنـسـت

هـنرهاي شاهانـش آموخـتـم

از اندرز فام خرد توخـتـم

چو پيمان کـند شاه پوزش پذير

کزين پـس نينديشد از کار تير

نـهان مـن و جان من پيش اوست

اگر گنج و تاجست و گر مغز و پوست

چو آن نامـه شد نزد شاه جـهان

پراگـنده شد آن ميان مـهان

پـشوتـن بيامد گوايي بداد

سخنـهاي رستـم همـه کرد ياد

هـمان زاري و پـند و اروند او

سخـن گفـتـن از مرز و پيوند او

ازان نامور شاه خشنود گـشـت

گراينده را آمدن سود گـشـت

ز رستـم دل نامور گشـت خوش

نزد نيز بر دل ز تيمار تـش

هـم‌اندر زمان نامه پاسخ نوشـت

بـه باغ بزرگي درختي بکـشـت

چـنين گـفـت کز جور چرخ بلند

چو خواهد رسيدن کـسي را گزند

بـه پرهيز چون بازدارد کـسي

وگر سوي دانـش گرايد بـسي

پشوتـن بگفـت آنـچ درخواستي

دل مـن بـه خوبي بياراسـتي

ز گردون گردان کـه يارد گذشـت

خردمـند گرد گذشتـه نگشـت

تو آني کـه بودي وزان بـهـتري

بـه هـند و بـه قنوج بر مهـتري

ز بيشي هرآنچـت بـبايد بـخواه

ز تـخـت و ز مهر و ز تيغ و کـلاه

فرسـتاده پاسـخ بياورد زود

بدان سان که رستمـش فرموده بود

چـنين تا برآمد برين گاه چـند

بـبد شاهزاده بـه بالا بـلـند

خردمـند و بادانـش و دستـگاه

بـه شاهي برافراخـت فرخ کـلاه

بدانسـت جاماسـپ آن نيک و بد

کـه آن پادشاهي به بهمـن رسد

به گشتاسپ گفت اي پسنديده شاه

ترا کرد بايد بـه بـهـمـن نـگاه

ز دانش پدر هرچ جسـت اندر اوي

بـه جاي آمد و گشـت با آب‌روي

بـه بيگانـه شـهري فراوان بماند

کـسي نامـه تو بروبر نـخواند

بـه بهمـن يکي نامه بايد نوشت

بـسان درخـتي بـه باغ بهشت

کـه داري بـه گيتي جز او يادگار

گـسارنده درد اسـفـنديار

خوش آمد سخن شاه گشتاسپ را

بـفرمود فرخـنده جاماسـپ را

کـه بـنويس يک نامه نزديک اوي

يکي سوي گردنکـش کينـه‌جوي

کـه يزدان سپاس اي جهان پهلوان

کـه ما از تو شاديم و روشـن‌روان

نـبيره کـه از جان گرامي‌تر است

بـه دانش ز جاماسپ نامي‌تر است

بـه بخـت تو آموخت فرهنگ و راي

سزد گر فرسـتي کـنون باز جاي

يکي سوي بهمـن کـه اندر زمان

چو نامـه بـخواني به زابل مـمان

کـه ما را بـه ديدارت آمد نياز

برآراي کار و درنـگي مـساز

بـه رستـم چو برخواند نامه دبير

بدان شاد شد مرد دانـش‌پذير

ز چيزي که بودش به گـنـج اندرون

ز خـفـتان وز خـنـجر آبـگون

ز برگـسـتوان و ز تير و کـمان

ز گوپال و ز خـنـجر هـندوان

ز کافور وز مـشـک وز عود تر

هـم از عنـبر و گوهر و سيم و زر

ز بالا و از جامـه نابريد

پرسـتار وز کودکان نارسيد

کـمرهاي زرين و زرين سـتام

ز ياقوت با زنـگ زرين دو جام

هـمـه پاک رستم به بهمن سپرد

برنده بـه گـنـجور او بر شـمرد

تهـمـتـن بيامد دو مـنزل به راه

پـس او را فرسـتاد نزديک شاه

چو گشـتاسـپ روي نـبيره بديد

شد از آب ديده رخـش ناپديد

بدو گفـت اسفـندياري تو بـس

نـماني بـه گيتي جز او را به کس

ورا يافـت روشـن‌دل و يادگير

ازان پس هـمي خواندش اردشير

گوي بود با زور و گيرنده دسـت

خردمـند و دانا و يزدان پرسـت

چو بر پاي بودي سرانگـشـت اوي

ز زانو فزونـتر بدي مـشـت اوي

هـمي آزمودش بـه يک چـندگاه

بـه بزم و به رزم و به نـخـجيرگاه

بـه ميدان چوگان و بزم و شـکار

گوي بود مانـند اسـفـنديار

ازو هيچ گشتاسپ نشـکيفـتي

بـه مي خوردن اندرش بفريفـتي

هـمي گفـت کاينـم جهاندار داد

غـمي بودم از بـهر تيمار داد

بـماناد تا جاودان بـهـمـنـم

چو گـم شد سرافراز رويين تنـم

سرآمد هـمـه کار اسـفـنديار

کـه جاويد بادا سر شـهريار

هـميشـه دل از رنـج پرداختـه

زمانـه بـه فرمان او ساخـتـه

دلـش باد شادان و تاجش بـلـند

بـه گردن بدانديش او را کـمـند