Poem359

Poem359

بـه بابل هم‌ان روز شد دردمند

بدانـسـت کامد به تنگي گزند

دبير جـهانديده را پيش خواند

هرانچـش به دل بود با او براند

بـه مادر يکي نامه فرمود و گفت

کـه آگاهي مرگ نتوان نهفـت

ز گيتي مرا بهره اين بد کـه بود

زمان چون نـکاهد نـشايد فزود

تو از مرگ من هيچ غمگين مشو

که اندر جهان اين سخن نيست نو

هرانکـس کـه زايد ببايدش مرد

اگر شـهريارسـت گر مرد خرد

بـگويم کـنون با بزرگان روم

کـه چون بازگردند زين مرز و بوم

نـجويند جز راي و فرمان تو

کـسي برنـگردد ز پيمان تو

هرانکـس کـه بودند ز ايرانيان

کزيشان بدي روميان را زيان

سـپردم به هر مهتري کشوري

کـه گردد بر آن پادشاهي سري

هـمانا نيازش نيايد بـه روم

برآسايد آن کـشور و مرز و بوم

مرا مرده در خاک مـصر آگـنيد

ز گفـتار مـن هيچ مپراگـنيد

بـه سالي ز دينار مـن صدهزار

بـبـخـشيد بر مردم خيش‌کار

گر آيد يکي روشنـک را پـسر

بود بي‌گـمان زنده نام پدر

نـبايد کـه باشد جزو شاه روم

کـه او تازه گرداند آن مرز و بوم

وگر دخـتر آيد به هنـگام بوس

بـه پيوند با تخمـه فيلـقوس

تو فرزند خوانش نـه داماد مـن

بدو تازه کن در جـهان ياد مـن

دگر دخـتر کيد را بي‌گزند

فرسـتيد نزد پدر ارجـمـند

ابا ياره و برده و نيک‌خواه

عـمار بـسيچيد بااو بـه راه

همان افسر و گوهر و سيم و زر

کـه آورده بود او ز پيش پدر

بـه رفتن چنو گشت همداستان

فرسـتيد با او به هندوسـتان

مـن ايدر همه کار کردم به برگ

بـه بيچارگي دل نهادم به مرگ

نخسـت آنـک تابوت زرين کنند

کـفـن بر تنم عنبر آگين کنند

ز زربـفـت چيني سزاوار مـن

کـسي کو بپيچد ز تيمار مـن

در و بـند تابوت ما را بـه قير

بـگيرند و کافور و مشک و عبير

نخسـت آگـنـند اندرو انگبين

زبر انـگـبين زير ديباي چين

ازان پـس تن من نهـند اندران

سرآمد سخـن چون برآمد روان

تو پـند مـن اي مادر پرخرد

نـگـه‌دار تا روز مـن بـگذرد

ز چيزي که آوردم از هـند و چين

ز توران و ايران و مـکران زمين

بدار و ببخـش آنـچ افزون بود

وز اندازه خويش بيرون بود

بـه تو حاجت آنستم اي مهربان

کـه بيدار باشي و روشـن‌روان

نداري تن خويش را رنجه بـس

که اندر جهان نيست جاويد کس

روانـم روان ترا بي‌گـمان

بـبيند چو تـنـگ اندر آيد زمان

شـکيبايي از مهر نامي‌تر است

سبکسر بود هرک او کهتر است

ترا مـهر بد بر تنـم سال و ماه

کـنون جان پاکم ز يزدان بـخواه

بدين خواسـتـن باش فريادرس

کـه فريادرس باشدم دست‌رس

نـگر تا که بيني به گرد جـهان

که او نيست از مرگ خسته‌روان

چو نامه به مهر اندر آورد و بـند

بـفرمود تا بر سـتور نوند

ز بابـل بـه روم آورند آگـهي

کـه تيره شد آن فر شاهنشهي