Poem361

Poem361

چو آمد سکـندر به اسـکـندري

جـهان را دگرگونـه شد داوري

بـه هامون نـهادند صـندوق اوي

زمين شد سراسر پر از گفت‌وگوي

بـه اسکـندري کودک و مرد و زن

بـه تابوت او بر شدند انجـمـن

اگر برگرفـتي ز مردم شـمار

مـهـندس فزون آمدي صد هزار

حـکيم ارسـطاليس پيش اندرون

جـهاني برو ديدگان پر ز خون

برآن تنـگ صندوق بنهاد دسـت

چنين گفت کاي شاه يزدان پرست

کـجا آن هش و دانـش و راي تو

کـه اين تنـگ تابوت شد جاي تو

بـه روز جواني برين مايه سال

چرا خاک را برگزيدي نـهال

حـکيمان رومي شدند انجـمـن

يکي گفـت کاي پيل رويينه تـن

ز پايت که افگند و جانت که خست

کجا آن همه حزم و راي و نشست

دگر گفـت چـندين نهفـتي تو زر

کـنون زر دارد تـنـت را بـه بر

دگر گفت کز دست تو کس نرسـت

چرا سودي اي شاه با مرگ دست

دگر گفـت کاسودي از درد و رنـج

هـم از جستن پادشاهي و گنـج

دگر گـفـت چون پيش داور شوي

هـمان بر که کشتي همان بدروي

دگر گفـت بي‌دسـتـگاه آن بود

کـه ريزنده خون شاهان بود

دگر گـفـت ما چون تو باشيم زود

کـه بودي تو چون گوهر نابـسود

دگر گـفـت چون بيندت اوسـتاد

بياموزد آن چيز کـت نيسـت ياد

دگر گفت کز مرگ چون تو نرسـت

بـه بيشي سزد گر نيازيم دسـت

دگر گفـت کاي برتر از ماه و مـهر

چه پوشي همي ز انجمن خوب چهر

دگر گـفـت مرد فراوان هـنر

بـکوشد کـه چـهره بپوشد به زر

کـنون اي هـنرمـند مرد دلير

ترا زر زرد آوريدسـت زير

دگرگـفـت ديبا بـپوشيده‌اي

نـپوشيده را نيز رخ ديده‌اي

کـنون سر ز ديبا برآور کـه تاج

هـمي جويدت ياره و تخـت عاج

دگر گـفـت کز ماه‌رخ بـندگان

ز چيني و رومي پرسـتـندگان

بريدي و زر داري اندر کـنار

بـه رسـم کيان زر و ديبا مدار

دگر گفـت پرسنده پرسد کـنون

چـه ياد آيدت پاسخ رهـنـمون

کـه خون بزرگان چرا ريخـتي

بـه سخـتي به گنج اندر آويختي

خنـک آنـکـسي کز بزرگان بمرد

ز گيتي جز از نيک‌نامي نـبرد

دگر گـفـت روز تو اندرگذشـت

زبانـت ز گـفـتار بيکار گشـت

هرانکـس که او تاج و تخت تو ديد

عـنان از بزرگي بـبايد کـشيد

کـه بر کس نماند چو بر تو نـماند

درخـت بزرگي چـه بايد نـشايد

دگر گـفـت کردار تو بادگشـت

سر سرکـشان از تو آزاد گشـت

بـبيني کـنون بارگاه بزرگ

جـهاني جدا کرده از ميش گرگ

دگر گـفـت کاندر سراي سپنـج

چرا داشـتي خويشتن را به رنـج

کـه بـهر تو اين آمد از رنـج تو

يکي تـنـگ تابوت شد گنـج تو

نـجويي هـمي نالـه بوق را

بـه سـند آمدت بند صـندوق را

دگر گفت چون لشکرت بازگشـت

تو تنـها نماني برين پهن دشـت

هـمانا پـس هرکـسي بنگري

فراوان غـم زندگاني خوري