Poem402

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

سر    گاه    و   ديهيم   شاه   اورمزد
بيارايم    اکـنون    چو    ماه    اورمزد
ز    شاهي   برو   هيچ   تاوان   نـبود
ازان   بد   که   عـهدش  فراوان  نـبود
چو   بنشـسـت   شاه  اورمزد  بزرگ
به  آبشخور  آمد همي ميش و گرگ
چـنين   گفـت   کاي   نامور   بخردان
جـهان   گشـتـه   و   کار  ديده  ردان
بـکوشيم    تا    نيکي    آريم   و   داد
خـنـک    آنـک    پـند    پدر   کرد   ياد
چو     يزدان     نيکي‌دهـش    نيکوي
بـما    داد    و    تاج   سر   خـسروي
بـه    نيکي    کـنـم    ويژه    انـبازتان
نخواهـم   کـه   بي   من   بود  رازتان
بدانيد    کان   کو   مـني   فـش   بود
بر   مهـتران   سـخـت   ناخوش   بود
سـتيره    بود    مرد    را    پيش    رو
بـماند    نيازش    همـه    سالـه    نو
هـمان   رشک   شمشير  نادان  بود
هـميشـه    برو   بخـت   خندان   بود
دگر   هرک   دارد   ز   هر  کار  نـنـگ
بود     زندگاني    و    روزيش    تـنـگ
در    آز    باشد    دل   سـفـلـه   مرد
بر    سـفـلـگان    تا    تواني    مـگرد
هرانکـس   کـه   دانش  نيابي  برش
مـکـن     ره‌گذر     تازيد     بر     درش
بـه  مرد  خردمند  و  فرهنـگ  و  راي
بود  جاودان  تخت  شاهي  بـه  پاي
دلت  زنده  باشد به فرهنگ و هوش
بـه   بد  در  جهان  تا  تواني  مـکوش
خرد  همچو  آبست  و  دانـش  زمين
بدان  کاين جدا و آن جدا نيست زين
دل   شاه   کز   مـهر   دوري   گرفـت
اگر     بازگردد     نـباشد    شـگـفـت
هرانکـس   که   باشد  مرا  زيردست
همـه   شادمان  باد  و  يزدان‌پرست
بـه     خـشـنودي     کردگار    جـهان
خرد    يار    باد    آشـکار    و    نـهان
خردمـند        گر       مردم       پارسا
چو   جايي   سـخـن   راند  از  پادشا
همـه   سختـه  بايد  که  راند  سخن
کـه     گـفـتار    نيکو    نـگردد    کهن
نـبايد     کـه    گويي    بـجز    نيکوي
وگر     بد    سرايد    نـگر    نـشـنوي
بـبيند       دل       پادشا      راز      تو
هـمان     بـشـنود    گوش    آواز    تو
چه گفت آن سخن‌گوي پاسخ نيوش
کـه   ديوار   دارد   به   گـفـتار   گوش
همـه     انـجـمـن     خواندند    آفرين
بران     شاه     بينادل     و    پاک‌دين
پراگـنده   گشـت   آن   بزرگ  انجمن
هـمـه   شاد  زان  سرو  سايه  فگن
هـمان   رسم  شاپور  شاه  اردشير
هـمي   داشت  آن  شاه  دانش‌پذير
جـهاني   سراسر   بدو  گشت  شاد
چـه  نيکو  بود  شاه  با  بخـش و داد
هـمي   راند  با  شرم  و  با  داد  کار
چـنين     تا     برآمد     برين     روزگار
بـگـسـترد   کافور   بر   جاي   مشک
گـل  و  ارغوان  شد  به  پاليز خشک
سهي سرو او گشت همچون کمان
نـه   آن   بود  کان  شاه  را  بدگـمان
نـبود   از   جهان   شاد  بـس  روزگار
سرآمد      بران      دادگر     شـهريار