Poem421

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

عرض‌گاه      و     ديوان     بياراسـتـند
کـليد      در      گنـجـها      خواسـتـند
سـپاه   انجمـن   شد  چو  روزي  بداد
سرش  پر  ز  کين  و  دلـش  پر  ز  باد
از   ايران   هـمي   راند   تا   مرز   روم
هرانکـس  که  بود  اندران  مرز  و  بوم
بکشتـند   و   خانش  همي  سوختند
جـهاني     بـه     آتـش     برافروختـند
چو   آگاهي   آمد   ز   ايران   بـه  روم
کـه   ويران   شد   آن   مرز   آباد   بوم
گرفـتار        شد        قيصر        نامدار
شـب     تيره     اندر     صـف     کارزار
سراسر   هـمـه   روم   گريان   شدند
وز      آواز      شاپور     بريان     شدند
همي گفت هرکس که اين بد که کرد
مـگر     قيصر    آن    ناجوانـمرد    مرد
ز    قيصر    يکي    کـه    برادرش   بود
پدر    مرده    و    زنده    مادرش    بود
جواني    کـجا    يانـسـش    بود    نام
جـهانـجوي   و   بخشنده   و  شادکام
شدند   انجمـن   لشـکري   بر   درش
درم       داد      پرخاشـجو      مادرش
بدو     گـفـت     کين     برادر     بـخواه
نـبيني    کـه    آمد   ز   ايران   سـپاه
چو   بشنيد  يانس  بجوشيد  و  گفـت
کـه     کين    برادر    نـشايد    نهـفـت
بزد    کوس    و   آورد   بيرون   صـليب
صـليب   بزرگ   و   سـپاهي   مـهيب
سـپـه   را  چو  روي  اندرآمد  به  روي
بي‌آرام      شد     مردم     کينـه‌جوي
رده    برکـشيدند    و   برخاسـت   غو
بيامد      دوان     يانـس     پيش     رو
برآمد    يکي    ابر    و    گردي   سياه
کزان    تيرگي    ديده   گـم   کرد   راه
سـپـه   را   بـه  يک  روي  بر  کوه  بود
دگر    آب    زانـسو    کـه    انـبوه   بود
بدين   گونـه  تا  گشـت  خورشيد  زرد
ز  هر  سو  همي  خاست  گرد  نـبرد
بکشـتـند     چـندانـک     روي    زمين
شد   از   جوشن   کشتـگان   آهـنين
چو   از   قلـب   شاپور   لـشـکر   براند
چـپ   و  راستش  ويژگان  را  بـخواند
چو  با  مهتران  گرم  کرد  اسـپ شاه
زمين  گشت  جنبان  و  پيچان سـپاه
سوي    لشـکر   روميان   حملـه   برد
بزرگـش    يکي    بود    با    مرد   خرد
بدانسـت    يانـس   کـه   پاياب   شاه
ندارد     گريزان     بـشد     با    سـپاه
پـس‌اندر   هـمي   تاخت   شاپور  گرد
بـه    گرد   از   هوا   روشـنايي   بـبرد
بـه   هر   جايگـه   بر   يکي  توده  کرد
گياها    بـه    مـغز    سر    آلوده   کرد
ازان   لـشـکر   روم   چندان   بکشـت
که يک دشت سر بود بي‌پاي و پشت
بـه   هامون   سـپاه   و   چليپا  نـماند
بـه   دژها   صـليب   و   سکوبا  نـماند
ز   هر  جاي  چندان  غنيمـت  گرفـت
کـه  لشکر  همي  ماند زو در شگفت
ببخـشيد    يکـسر   همـه   بر   سپاه
جز   از   گنـج   قيصر   نـبد  بـهر  شاه
کـجا    ديده‌بد    رنـج   از   گـنـج   اوي
نـه  هـم  گوشه  بد  گنج  با  رنج اوي
هـمـه     لـشـکر    روم    گرد    آمدند
ز    قيصر    هـمي    داسـتانـها   زدند
کـه   ما   را   چـنو   نيز   مهـتر   مـباد
بـه    روم    اندرون   نام   قيصر   مـباد
بـه   روم   اندرون   جاي  مذبح  نـماند
صـليب   و   مـسيح   و  موشح  نـماند
چو    زنار    قـسيس   شد   سوخـتـه
چـليپا      و      مـطران      برافروخـتـه
کـنون   روم   و  قنوج  ما  را  يکيسـت
چو    آواز    دين   مـسيح   اندکيسـت