Poem422

Poem422

يکي مرد بود از نژاد سران

هـم از تـخـمـه نامور قيصران

برانوش نام و خردمـند بود

زبان و روانـش پر از بـند بود

بدو گفـت لشکر کـه قيصر تو باش

برين لـشـکر و بوم مهـتر تو باش

بـه گـفـتار تو گوش دارد سپاه

بيفروز تاج و بياراي گاه

بياراسـتـند از برش تخـت عاج

برانوش بنشـسـت بر سرش تاج

بـه جاي بزرگيش بـنـشاندند

هـمـه روميان آفرين خواندند

برانوش بنشسـت و انديشـه کرد

ز روم و ز آوردگاه نـبرد

بدانـسـت کو را ز شاه بـلـند

ز روم و ز آويزش آيد گزند

فرسـتاده‌يي جست باراي و شرم

کـه دانـش سرايد بـه آواز نرم

دبيري بزرگ و جـهانديده‌يي

خردمـند و دانا پـسـنديده‌يي

بياورد و بـنـشاند نزديک خويش

بگفـت آن سخنهاي باريک خويش

يکي نامـه بـنوشـت پرآفرين

ز دادار بر شـهريار زمين

کـه جاويد تاج تو پاينده باد

همـه مـهـتران پيش تو بنده باد

تو داني که تاراج و خون ريخـتـن

چـه با بيگـنـه مردم آويختـن

مـهان سرافراز دارند شوم

چـه با شهر ايران چـه با مرز روم

گر اين کين ايرج به دست از نخست

مـنوچـهر کرد آن به مردي درست

تـن سلم زان کين کنون خاک شد

هـم از تور روي زمين پاک شد

وگر کين داراسـت و اسـکـندري

کـه نو شد بر وي زمين داوري

مر او را دو دستور بد کشـتـه بود

و ديگر کزو بخت برگـشـتـه بود

گرت کين قيصر فزايد هـمي

بـه زندان تو بـند سايد هـمي

نـبايد کـه ويران شود بوم روم

کـه چون روم ديگر نبودسـت بوم

وگر غارت و کشـتـنـت بود راي

همـه روم گشتند بي‌دست و پاي

زن و کودکانـش اسير تواند

جـگر خسـتـه از تيغ و تير تواند

گـه آمد که کمتر کني کين و خشم

فرو خوابـني از گذشته دو چشـم

فداي تو بادا هـمـه خواسـتـه

کزين کين همي جان شود کاستـه

تو دل خوش کن و شهر چندين مسوز

نـبايد کـه روز اندر آيد بـه روز

نـباشد پـسـند جـهان‌آفرين

کـه بيداد جويد جـهاندار کين

درود جـهاندار بر شاه باد

بـلـند اخـترش افـسر ماه باد

نويسـنده بنـهاد پـس خامه را

چو اندر نوشـت آن کيي نامـه را

نـهادند پـس مـهر قيصر بروي

فرسـتاده بـنـهاد زي شاه روي

بيامد خردمـند و نامـه بداد

ز قيصر بـه شاپور فرخ نژاد

چو آن نامور نامـه برخواندند

سخنـهاي نـغزش برافـشاندند

بـبـخـشود و ديده پر از آب کرد

بروهاي جـنـگي پر از تاب کرد

هـم‌اندر زمان نامه پاسخ نوشـت

بگفـت آنکجا رفته بد خوب و زشت

که مهمان به چرم خر اندر که دوخت

کـه بازار کين کـهـن برفروخـت

تو گرد بـخردي خيز پيش مـن آي

خود و فيلـسوفان پاکيزه راي

چو زنـهار دادم نسازمت جـنـگ

گـشاده کـنـم بر تو اين راه تنگ

فرسـتاده برگشـت و پاسخ ببرد

سخـنـها يکايک همـه برشمرد