Poem484

Poem484

چو بهرام با دخت شنگل بساخـت

زن او همي شاه گيتي شناخـت

شـب و روز گريان بد از مـهر اوي

نـهاده دو چشم اندران چـهر اوي

چو از مهرشان شنـگـل آگاه شد

ز بدها گـمانيش کوتاه شد

نشـسـتـند يک روز شادان بهم

هـمي رفت هرگونه از بيش و کم

سـپينود را گفـت بـهرامـشاه

کـه دانم که هستي مرا نيک‌خواه

يکي راز خواهم همي با تو گفـت

چـنان کن که ماند سخن در نهفت

هـمي رفت خواهم ز هندوستان

تو باشي بدين کار هـمداسـتان

بـه تـنـها بـگويم ترا يک سخن

نـبايد کـه داند کس از انجمـن

بـه ايران مرا کار زين بهـترسـت

هـمـم کردگار جـهان ياورست

بـه رفـتـن گر ايدونک راي آيدت

بـه خوبي خرد رهـنـماي آيدت

بـه هر جاي نام تو بانو بود

پدر پيش تـخـتـت بـه زانو بود

سـپينود گفـت اي سرافراز مرد

تو بر خيره از راه دانـش مـگرد

بـهين زنان جـهان آن بود

کزو شوي هـمواره خـندان بود

اگر پاک جانـم ز پيمان تو

بـپيچد بـه بيزارم از جان تو

بدو گفـت بـهرام پس چاره کـن

وزين راز مگشاي بر کس سـخـن

سـپينود گفـت اي سزاوار تخت

بـسازم اگر باشدم يار بـخـت

يکي جشنگاهست ز ايدر نـه دور

کـه سازد پدرم اندران بيشه سور

کـه دارند فرخ مران جاي را

سـتايند جاي بـت‌آراي را

بود تا بران بيشه فرسنگ بيسـت

کـه پيش بت اندر ببايد گريسـت

بدان جاي نـخـچير گوران بود

بـه قـنوج در عود سوزان بود

شود شاه و لـشـکر بدان جايگاه

کـه بي‌ره نمايد بران بيشـه راه

اگر رفـت خواهي بدانـجاي رو

هميشـه کهـن باش و سال تو نو

ز امروز بـشـکيب تا نيم روز

چو پيدا شود تاج گيتي فروز

چو از شـهر بيرون رود شـهريار

بـه رفـتـن بياراي و بر ساز کار

ز گـفـتار او گشت بـهرام شاد

نخـفـت اندر انديشـه تا بامداد

چو بنمود خورشيد بر چرخ دسـت

شـب تيره بار غريبان ببـسـت

نـشـسـت از بر باره بهرام گور

هـمي راند با ساز نـخـچير گور

به زن گفت بر ساز و با کس مگوي

نـهاديم هر دو سوي راه روي

هرانـکـس کـه بودند ايرانيان

بـه رفتـن ببسـتـند با او ميان

بيامد چو نزديک دريا رسيد

بـه ره بار بازارگانان بديد

کـه بازارگانان ايران بدند

بـه آب و به خشـکي دليران بدند

چو بازارگان روي بـهرام ديد

شهنـشاه لـب را به دندان گزيد

نـفرمود بردن بـه پيشش نـماز

ز نادان سخن را همي داشـت راز

بـه بازارگان گفـت لب را ببـند

کزين سودمـندي و هـم با گزند

گرين راز در هـند پيدا شود

ز خون خاک ايران چو دريا شود

گـشاده بران کار کو لب ببسـت

زبان بسته بايد گشاده دو دسـت

زبان شـما را به سوگند سخـت

بـبـنديم تا بازيابيم بـخـت

بـگوييد کز پاک يزدان خداي

بريديم و بـسـتيم با ديو راي

اگر هرگز از راي بـهرامـشاه

بـپيچيم و داريم بد را نـگاه

چو سوگند شد خورده و ساختـه

دل شاه زان رنـج پرداخـتـه

بديشان چنين گفت پس شـهريار

کـه نزد شـما از من اين زنـهار

بداريد و با جان برابر کـنيد

چو خواهيد کز پندم افـسر کـنيد

گر از مـن شود تخت پرداخـتـه

سـپاه آيد از هر سوي ساختـه

نـه بازارگان ماند ايدر نـه شاه

نـه دهقان نه لشکر نه تخت و کلاه

چو زان‌گونـه ديدند گـفـتار اوي

برفـتـند يکـسر پر از آب روي

کـه جان بزرگان فداي تو باد

جواني و شاهي رواي تو باد

اگر هيچ راز تو پيدا شود

ز خون کـشور ما چو دريا شود

کـه يارد بدين گونه انديشـه کرد

مـگر بـخـت را گويد از ره بگرد

چو بشـنيد شاه آن گرفـت آفرين

بران نامداران با فر و دين

هـمي رفت پيچان به ايوان خويش

بـه يزدان سپرده تن و جان خويش

بدانگـه کـه بهرام شد سوي راه

چـنين گفت با زن که اي نيک‌خواه

ابا مادر خويشـتـن چاره ساز

چـنان کو درسـتي نداندت راز

که چون شاه شنگل سوي جشنگاه

شود خواسـتار آيد از نزد شاه

بـگويد کـه برزوي شد دردمـند

پذيردش پوزش شـه هوشـمـند

زن اين بـند بـنـهاد با مادرش

چو بشـنيد پس مادر از دخـترش

هـمي بود تا تازه شد جشنـگاه

گرانـمايگان برگرفـتـند راه

چو برساخت شنگل که آيد به دشت

زنـش گفـت برزوي بيمار گشت

بـه پوزش همي گويد اي شهريار

تو دل را بمـن هيچ رنـجـه مدار

چو ناتـندرسـتي بود جشنـگاه

دژم باشد و داند اين مايه شاه

به زن گفت شنگل که اين خود مباد

کـه بيمار باشد کند جـشـن ياد

ز قـنوج شبـگير شنگل برفـت

ابا هـندوان روي بنـهاد تـفـت

چو شب تيره شد شاه بهرام گفت

کـه آمد گه رفتن اي نيک جفـت

بيامد سـپينود را برنـشاند

هـمي پهـلوي نام يزدان بخواند

بـپوشيد خفتان و خود برنشست

کمندي به فتراک و گرزي به دست

هـمي راند تا پيش دريا رسيد

چو ايرانيان را همه خـفـتـه ديد

برانگيخـت کشتي و زورق بساخت

بـه زورق سپينود را در نشاخـت

به خشکي رسيدند چون روز گشت

جـهان پهـلوان گيتي افروز گشت