Poem485

Poem485

سواري ز قـنوج تازان برفـت

بـه آگاهي رفـتـن شاه تفـت

کـه برزوي و ايرانيان رفـتـه‌اند

هـمان دخـتر شاه را برده‌اند

شـنيد اين سخن شنگل از نيک‌خواه

چو آتـش بيامد ز نـخـچيرگاه

همـه لـشـکر خويش را برنشاند

پـس شاه بـهرام لـشـکر براند

بدين‌گونـه تا پيش دريا رسيد

سـپينود و بـهرام يل را بديد

غمي گشت و بگذاشت دريا به خشم

ازان سوي دريا چو بر کرد چـشـم

بديدش سـپينود و بـهرام را

مران مرد بي‌باک خودکام را

بـه دخـتر چنين گفت کاي بدنژاد

کـه چون تو ز تخـم بزرگان مـباد

تو با اين فريبـنده مرد دلير

ز دريا گذشـتي بـه کردار شير

کـه بي‌آگـهي من به ايران شوي

ز مينوي خرم بـه ويران شوي

بـبيني کـنون زخـم ژوپين مـن

چو ناگاه رفـتي ز بالين مـن

بدو گفـت بـهرام کاي بدنـشان

چرا تاخـتي باره چون بيهـشان

مرا آزمودي گـه کارزار

چـنانـم کـه با باده و ميگـسار

تو داني کـه از هـندوان صدهزار

بود پيش مـن کـمـتر از يک سوار

چو مـن باشـم و نامور يار سي

زره‌دار با خـنـجر پارسي

پر از خون کنـم کـشور هـندوان

نـمانـم کـه باشد کسي با روان

بدانسـت شنگل که او راست گفت

دليري و گردي نـشايد نـهـفـت

بدو گفـت شنـگـل کـه فرزند را

بيفـگـندم و خويش و پيوند را

ز ديده گرامي‌ترت داشـتـم

بـه سر بر همي افسرت داشتـم

ترا دادم آن را کـه خود خواسـتي

مرا راسـتي بد ترا کاسـتي

جـفا برگزيدي بـه جاي وفا

وفا را جـفا کي پـسـندي سزا

چـه گويم تراکانـک فرزند بود

بـه انديشـه مـن خردمـند بود

کـنون چون دلاور سواري شدست

گمانـم کـه او شهرياري شدست

دل پارسي باوفا کي بود

چو آري کـند راي او ني بود

چـنان بـچـه شير بودي درست

کـه از خون دل دايگانش بشسـت

چو دندان برآورد و شد تيز چـنـگ

بـه پروردگار آمدش راي جـنـگ

بدو گـفـت بـهرام چون دانيم

بدانديش و بدساز چون خوانيم

بـه رفـتـن نـباشد مرا سرزنش

نـخواهي مرا بددل و بدکـنـش

شـهـنـشاه ايران و توران منـم

سـپـهدار و پـشـت دليران منم

ازين پـس سزاي تو نيکي کـنـم

سر بدسـگالـت ز تـن برکـنـم

بـه ايران بـه جاي پدر دارمـت

هـم از باژ کـشور نيازارمـت

هـمان دخـترت شمـع خاور بود

سر بانوان را چو افـسر بود

ز گـفـتار او ماند شنگل شگفـت

ز سر شاره هـندوي برگرفـت

بزد اسـپ وز پيش چندان سـپاه

بيامد بـه پوزش بـه نزديک شاه

شـهـنـشاه را شاد در بر گرفت

وزان گـفـتـها پوزش اندر گرفـت

بـه ديدار بـهرام شد شادکام

بياراسـت خوان و بياورد جام

برآورد بـهرام راز از نـهـفـت

سـخـنـهاي ايرانيان باز گفـت

کـه کردار چون بود و انديشـه چون

کـه بودم بدين داستان رهـنـمون

مي چـند خوردند و برخاسـتـند

زبان را بـه پوزش بياراسـتـند

دو شاه دلاراي يزدان‌پرسـت

وفا را بـسودند بر دسـت دسـت

کزين پـس دل از راستي نشکـنيم

هـمي بيخ کژي ز بـن برکـنيم

وفادار باشيم تا جاودان

سخـن بـشـنويم از لب بخردان

سـپينود را نيز پدرود کرد

بر خويش تار و برش پود کرد

سبـک پـشـت بر يکدگر گاشتند

دل کينـه بر جاي بـگذاشـتـند

يکي سوي خشک و يکي سوي آب

برفـتـند شادان‌دل و پرشـتاب