|
بيامد ز ميدان چو تير از کـمان
|
|
بر دخـتر خويش رفـت آن زمان
|
|
قلم خواست از ترک و قرطاس خواست
|
|
ز مشک سيه سوده انقاس خواسـت
|
|
سر عـهد کرد آفرين از نـخـسـت
|
|
بران کو جـهان از نژندي بشـسـت
|
|
بـگـسـترد هـم پاکي و راستي
|
|
سوي ديو شد کژي و کاسـتي
|
|
سـپينود را جـفـت بـهرامـشاه
|
|
سـپردم بدين نامور پيشـگاه
|
|
شـهـنـشاه تا جاودان زنده باد
|
|
بزرگان هـمـه پيش او بـنده باد
|
|
چو مـن بگذرم زين سپنـجي سراي
|
|
بـه قـنوج بهرامشاهـسـت راي
|
|
ز فرمان اين تاجور مـگذريد
|
|
تـن مرده را سوي آتـش بريد
|
|
سـپاريد گنجـم بـه بـهرامـشاه
|
|
هـمان کـشور و تاج و گاه و سـپاه
|
|
سـپينود را داد مـنـشور هـند
|
|
نوشـتـه خـطي هـندوي بر پرند
|
|
بـه ايران همي بود شنگـل دو ماه
|
|
فرسـتاد پـس مـهـتري نزد شاه
|
|
بـه دسـتوري بازگشتـن به جاي
|
|
خود و نامداران فرخـنده‌راي
|
|
بدان شد شهنـشاه هـمداسـتان
|
|
کـه او بازگردد بـه هـندوسـتان
|
|
ز چيزي کـه باشد بـه ايران زمين
|
|
بـفرمود تا کرد موبد گزين
|
|
ز دينار و ز گوهر شاهوار
|
|
ز تيغ و ز خود و کـمر بي‌شـمار
|
|
ز ديبا و از جامـه نابـسود
|
|
کـه آن را شـمار و کرانـه نـبود
|
|
بـه اندازه يارانـش را هـم چـنين
|
|
بياراسـت اسـپان بـه ديباي چين
|
|
گـسي کردشان شاد و خشنود شاه
|
|
سـه مـنزل هـمي راند با او به راه
|
|
نـبد هـم بدين هديه همداسـتان
|
|
عـلـف داد تا مرز هـندوسـتان
|
![[email]](http://www.toolset.org/files/icons/email.png){kind=icon}