Poem566

Poem566

وزان پس بسوي خراسان کـسي

گـسي کرد و اندرز دادش بـسي

بدو گفـت با کس مجنـبان زبان

از ايدر برو تا در مرزبان

بـه گسـتـهـم گو ايچ گونه مپا

چو اين نامـه مـن بـخواني بيا

فرسـتاده چون در خراسان رسيد

بـه درگاه مرد تـن آسان رسيد

بـگـفـت آنـچ فرمان پرويز بود

کـه شاه جوان بود و خونريز بود

چو گستهـم بشنيد لشـکر براند

پراگـنده لشـکر همـه باز خواند

چـنين تا به شـهر بزرگان رسيد

ز ساري و آمـل بـه گرگان رسيد

شـنيد آنک شد شاه ايران درشت

برادرش را او به مستي بکـشـت

چوبشـنيد دستش به دندان بکند

فرود آمد از پشت اسپ سـمـند

همـه جامـه پهـلوي کرد چاک

خروشان به سر بر همي‌ريخت خاک

بدانـسـت کو را جـهاندار شاه

بـه کين پدر کرد خواهد تـباه

خروشان ازان جايگه بازگـشـت

تو گفـتي که با باد انباز گشـت

سـپاه پراگـنده کرد انجـمـن

هـمي‌تاخـت تا بيشـه نارون

چو نزديکي کوه آمـل رسيد

سـپـه را بدان بيشه اندر کشيد

هـمي‌برد بر هر سوي تاخـتـن

بدان تاخـتـن بود کين آخـتـن

بـه هر سو کـه بيکار مردم بدند

بـه ناني هـمي بـنده او شدند

بـه جايي کـجا لشـکر شاه بود

کـه گستهـم زان لشکر آگاه بود

هـمي بر سرانـشان فرود آمدي

سـپـه رايکايک بـهـم برزدي

وزان پـس چو گردوي شد نزد شاه

بگفـت آن کجا خواهرش با سپاه

بدان مرزبانان خاقان چـه کرد

کـه در مرو زيشان برآورد گرد

وزان روي گستهـم بـشـنيد نيز

کـه بـهرام يل را پر آمد قـفيز

هـمان گرديه با سـپاه بزرگ

برفـت از بر نامدار سـترگ

پـس او سـپاهي بيامد بـکين

چـه کرد او بدان نامداران چين

پذيره شدن را سـپـه برنـشاند

ازان جايگـه نيز لـشـکر براند

چو آگاه شد گرديه رفـت پيش

از آموي با نامدران خويش

چو گستهم ديد آن سپـه را ز راه

بر انگيخـت اسپ از ميان سـپاه

بيامد بر گرديه پر ز درد

فراوان ز بـهرام تيمار خورد

هـمان درد بـندوي او رابگفـت

همي به آستين خون مژگان برفت

يلان سينه را ديد و ايزد گشسـپ

فرود آمد از دور گريان زاسـپ

بگفـت آنـک بـندوي را شهريار

تـبـه کرد و بد شد مرا روزگار

تو گفتي نـه از خواهرش زاده بود

نـه از بهر او تن بـه خون داده بود

بـه تارک مر او را روا داشـتي

روان پيش خاکـش فدا داشـتي

نخسـتين ز تن دست و پايش بريد

بران سان کـه از گوهر او سزيد

شـما را بدو چيست اکـنون اميد

کـجا همچو هنگام با دست و بيد

ابا همگـنانـتان بـتر زان کـند

بـه شهر اندرون گوشت ارزان کند

چو از دور بيند يلان سينـه را

بر آشوبد و نو کـند کينـه را

کـه سالار بودي تو بـهرام را

ازو يافـتي در جـهان کام را

ازو هرکـه داندش پرهيز بـه

گـلوي و را خـنـجر تيز بـه

گر اي دون که باشيد با من بهـم

ز نيم اندرين راي بر بيش و کـم

پذيرفـت ازو هر که بشـنيد پـند

همي‌جسـت هر کس ز راه گزند

زبان تيز با گرديه بر گـشاد

هـمي‌کرد کردار بـهرام ياد

ز گفـتار او گرديه گشت سسـت

شدانديشـه‌ها بر دلش بر درست

بـبودند يکـسر بـه نزديک اوي

درخـشان شد آن راي تاريک اوي

يلان سينه راگفت کاين زن بـشوي

چـه گويد بـجويد بدين آب روي

چـنين داد پاسخ که تا گويمـش

بـه گفـتار بـسيار دل جويمش

يلان سينـه با گرديه گـفـت زن

بـه گيتي تو را ديده‌ام راي زن

ز خاقان کرانـه گزيدي سزيد

کـه راي تو آزادگان را گزيد

چـه گويي ز گستهم يل خال شاه

توانـگر سـپـهـبد يلي با سپاه

بدو گـفـت شويي کز ايران بود

ازو تـخـمـه ما نـه ويران بود

يلان سينـه او را بگستـهـم داد

دلاور گوي بود فرخ نژاد

همي‌داشتش چون يکي تازه سيب

کـه اندر بلـندي نديدي نـشيب

سـپاهي که از نزد خسرو شدي

برو روزگار کـهـن نو شدي

هر آنگه که ديدي شکست سـپاه

کـمان را بر افراشتي تا بـه ماه