Poem567

Poem567

چـنين تا برآمد برين چـندگاه

ز گستـهـم پر درد شد جان شاه

برآشـفـت روزي به گردوي گفت

کـه گستهم با گرديه گشت جفت

سوي او شدند آن بزرگ انجـمـن

برانـم کـه او بودشان راي زن

از آمـل کـس آمد ز کارآگـهان

هـمـه فاش کرد آنچ بودي نهان

همي‌گفـت زين گونه تا تيره گشت

ز گفـتار چشم يلان خيره گشـت

چو سازدندگان شمع ومي‌خواستند

هـمـه کاخ ا ورا بياراسـتـند

ز بيگانـه مردم بـپردخـت جاي

نشـسـت از بر تخت با رهنماي

هـمان نيز گردوي و خسرو بهـم

هـمي‌رفـت از گرديه بيش و کم

بدو گـفـت ز ايدر فراوان سـپاه

بـه آمـل فرسـتاده‌ام کينه خواه

همـه خستـه وکشتـه بازآمدند

پرازنالـه وبا گداز آمدند

کـنون اندرين راي ما را يکيسـت

کـه از راي ما تاج و تخت اندکيست

چو بـهرام چوبينـه گـم کرد راه

هـميشـه بدي گرديه نيک خواه

کـنون چاره‌يي هست نزديک مـن

مـگو اين سخـن بر سر انجمـن

سوي گرديه نامـه بايد نوشـت

چو جويي پر از مي بباغ بهـشـت

کـه با تو همي دوستداري کنـم

بـهر جاي و هر کار ياري کـنـم

برآمد برين روزگاري دراز

زبان بر دلـم هيچ نـگـشاد راز

کـنون روزگار سخن گفتن اسـت

کـه گردوي ما رابجاي تنـسـت

نـگر تا چـگونـه کـني چاره‌يي

کزان گـم شود زشت پـتياره‌يي

کـه گستـهـم را زير سنگ‌آوري

دل وخانـه ما بـه چـنـگ آوري

چو اين کرده باشي سـپاه تو را

هـمان در جـهان نيک خواه تو را

مر آن را که خواهي دهم کـشوري

بـگردد بر آن کـشور اندر سري

توآيي بـه مشـکوي زرين مـن

سرآورده باشي همـه کين مـن

برين برخورم سخـت سوگـند نيز

فزايم برين بـندها بـند نيز

اگر پيچـم اين دل ز سوگند مـن

مـبادا ز مـن شاد پيوند مـن

بدو گـفـت گردوي نوشـه بدي

چو ناهيد در برج خوشـه بدي

تو داني که من جان و فرزند خويش

برو بوم آباد و پيوند خويش

بـجاي سر تو ندارم بـه چيز

گرين چيزها ارجـمـندسـت نيز

بدين کس فرستم بـه نزديک اوي

درفـشان کـنـم جان تاريک اوي

يکي رقعـه خواهم برو مـهر شاه

هـمان خط او چون درخشنده ماه

بـه خواره فرستـم زن خويش را

کـنـم دور زين در بد انديش را

کـه چونين سخن نيست جز کارزن

بـه ويژه زني کو بود راي زن

برين نيز هر چون هـمي‌بـنـگرم

پيام تو بايد بر خواهرم

بر آيد بـکام تو اين کار زود

برين بيش و کـم بر نـبايد فزود

چو بشنيد خـسرو بران شاد شد

همـه رنـجـها بر دلش باد شد

هـم آنگه ز گنجور قرطاس خواست

ز مشک سيه سوده انقاس خواست

يکي نامـه بنوشت چون بوسـتان

گـل بوسـتان چون رخ دوسـتان

پر از عـهد و پيوند و سوگـندها

ز هر گونـه‌يي لابد و پـندها

چو برگشت عنوان آن نامه خشـک

نـهادند مـهري برو بر ز مشـک

نـگيني برو نام پرويز شاه

نـهادند بر مـهر مـشـک سياه

يکي نامـه بـنوشـت گردوي نيز

بگـفـت اندرو پـند و بسيار چيز

سرنامـه گفـت آنـک بهرام کرد

هـمـه دوده و بوم بدنام کرد

کـه بـخـشايش آراد يزدان بروي

مـبادا پـشيمان ازان گفت وگوي

هرآنکـس کـه جانش ندارد خرد

کـم و بيشي کارها نـنـگرد

گر او رفـت ما از پـس اورويم

بداد خداي جـهان بـگرويم

چو جفـت مـن آيد بـه نزديک تو

درخـشان کـند جان تاريک تو

ز گـفـتار او هيچ گونـه مـگرد

چو گردي شود بـخـت را روي زرد

نـهاد آن خـط خـسرو اندر ميان

بـپيچيد برنامـه بر پرنيان

زن چاره گر بـسـتد آن نامـه را

شـنيد آن سخنهاي خود کامـه را

هـمي‌تاخـت تا بيشـه نارون

فرسـتاده زن بـه نزديک زن

ازو گرديه شد چو خرم بـهار

هـمان رخ پر از بوي و رنگ و نـگار

زبـهرام چـندي سـخـن راندند

هـمي آب مژگان بر افـشاندند

پـس آن نامه شوي با خـط شاه

نـهاني بدو داد و بـنـمود راه

چو آن شير زن نامـه شاه ديد

تو گـفـتي بر وي زمين ماه ديد

بخـنديد و گفت اين سخن رابه رنج

ندارد کـسي کـش بود يار پنـج

بـخواند آن خـط شاه بر پنج تـن

نـهان داشـت زان نامدار انجمن

چو بگـشاد لب زود پيمان ببسـت

گرفـت آن زمان دست او را بدست

هـمان پنـج تن را بر خويش خواند

بـه نزديکي خوابـگـه برنـشاند

چو شب تيره شد روشنايي بکشت

لـب شوي بگرفت ناگه بمشـت

ازان مردمان نيز يار آمدند

بـه بالين آن نامدار آمدند

بـکوشيد بـسيار با مرد مسـت

سر انـجام گويا زبانش ببـسـت

سپـهـبد بـه تاريکي اندر بمرد

شـب و روز روشن به خسرو سپرد

بشـهر اندرون بانگ و فرياد خاست

بـهر بر زني آتـش وباد خاسـت

چو آواز بـشـنيد ناباک زن

بخـفـتان رومي بـپوشيد تـن

شـب تيره ايرانيان رابـخواند

سخـنـهاي آن کشته چندي براند

پـس آن نامـه شاه بنـمودشان

دليري و تـندي بي‌فزودشان

همـه سرکـشان آفرين خواندند

بران نامـه برگوهر افـشاندند