Poem263

Poem263

بـفرمود کاسـپ سيه زين کـنيد

بـه بالاي او زين زرين کـنيد

پـس از لـشـکر نامور صدسوار

برفـتـند با فرخ اسـفـنديار

بيامد دمان تا لـب هيرمـند

بـه فـتراک بر گرد کرده کـمـند

ازين سو خروشي برآورد رخـش

وزان روي اسـپ يل تاج‌بـخـش

چـنين تا رسيدند نزديک آب

بـه ديدار هر دو گرفتـه شـتاب

تهمـتـن ز خشک اندر آمد به رود

پياده شد و داد يل را درود

پـس از آفرين گفـت کز يک خداي

هـمي خواستـم تا بود رهنماي

کـه با نامداران بدين جايگاه

چـنين تـندرسـت آيد و با سپاه

نـشينيم يکـجاي و پاسخ دهيم

هـمي در سخن راي فرخ نـهيم

چـنان دان که يزدان گواي منست

خرد زين سخن رهنماي منـسـت

کـه مـن زين سخنها نجويم فروغ

نـگردم بـه هر کار گرد دروغ

کـه روي سياوش گر ديدمي

بدين تازه‌رويي نـگرديدمي

نـماني هـمي چز سياوخش را

مر آن تاج‌دار جـهان بـخـش را

خـنـک شاه کو چون تو دارد پسر

بـه بالا و فرت بـنازد پدر

خـنـک شـهر ايران که تخت ترا

پرسـتـند بيدار بـخـت ترا

دژم گردد آنکـس کـه با تو نـبرد

بـجويد سرش اندر آيد بـه گرد

همـه دشـمـنان از تو پر بيم باد

دل بدسـگالان بـه دو نيم باد

همـه سالـه بخـت تو پيروز باد

شـبان سيه بر تو نوروز باد

چو بشـنيد گفـتارش اسفـنديار

فرود آمد از باره نامدار

گو پيلـتـن را بـه بر در گرفـت

چو خشـنود شد آفرين برگرفـت

کـه يزدان سپاس اي جهان پهلوان

کـه ديدم ترا شاد و روشـن‌روان

سزاوار باشد سـتودن ترا

يلان جـهان خاک بودن ترا

خنـک آنـک چون تو پسر باشدش

يکي شاخ بيند کـه بر باشدش

خنـک آنک او را بود چون تو پشت

بود ايمـن از روزگار درشـت

خـنـک زال کـش بـگذرد روزگار

بـه گيتي بـماند ترا يادگار

بديدم ترا يادم آمد زرير

سپـهدار اسپ‌افگـن و نره شير

بدو گفـت رستم که اي پهـلوان

جـهاندار و بيدار و روشـن‌روان

يکي آرزو دارم از شـهريار

کـه باشـم بران آرزو کامـگار

خرامان بيايي سوي خان مـن

بـه ديدار روشـن کني جام مـن

سزاي تو گر نيست چيزي که هست

بـکوشيم و با آن بساييم دسـت

چـنين پاسـخ آوردش اسفـنديار

کـه اي از يلان جـهان يادگار

هرانکـس کجا چون تو باشد به نام

هـمـه شـهر ايران بدو شادکام

نـشايد گذر کردن از راي تو

گذشـت از بر و بوم وز جاي تو

وليکـن ز فرمان شاه جـهان

نـپيچـم روان آشـکار و نـهان

بـه زابـل نـفرمود ما را درنـگ

نـه با نامداران اين بوم جـنـگ

تو آن کـن کـه بر يابي از روزگار

بران رو کـه فرمان دهد شـهريار

تو خود بـند بر پاي نـه بي‌درنـگ

نـباشد ز بـند شهنـشاه ننـگ

ترا چون برم بسـتـه نزديک شاه

سراسر بدو بازگردد گـناه

وزين بستـگي من جگر خستـه‌ام

بـه پيش تو اندر کمر بسـتـه‌ام

نمانـم کـه تا شب بماني به بند

وگر بر تو آيد ز چيزي گزند

هـمـه از مـن انـگار اي پهلوان

بدي نايد از شاه روشـن‌روان

ازان پـس که من تاج بر سر نهـم

جـهان را بـه دست تو اندر نهـم

نـه نزديک دادار باشد گـناه

نـه شرم آيدم نيز از روي شاه

چو تو بازگردي بـه زابـلـسـتان

بـه هنـگام بشکوفـه گلسـتان

ز مـن نيز يابي بسي خواسـتـه

کـه گردد بر و بومـت آراسـتـه

بدو گفـت رستـم کـه اي نامدار

هـمي جسـتـم از داور کردگار

کـه خرم کـنـم دل بـه ديدار تو

کـنون چون بديدم مـن آزار تو

دو گردن فرازيم پير و جوان

خردمـند و بيدار دو پـهـلوان

بترسـم کـه چشم بد آيد همي

سر از خوب خوش برگرايد هـمي

هـمي يابد اندر ميان ديو راه

دلـت کژ کـند از پي تاج و گاه

يکي ننـگ باشد مرا زين سخـن

کـه تا جاودان آن نگردد کـهـن

کـه چون تو سپهـبد گزيده سري

سرافراز شيري و نام‌آوري

نيايي زماني تو در خان مـن

نـباشي بدين مرز مهـمان مـن

گر اين تيزي از مـغز بيرون کـني

بـکوشي و بر ديو افـسون کـني

ز من هرچ خواهي تو فرمان کنـم

بـه ديدار تو رامـش جان کـنـم

مـگر بـند کز بـند عاري بود

شکـسـتي بود زشت کاري بود

نـبيند مرا زنده با بـند کـس

کـه روشـن روانم برينست و بس

ز تو پيش بودند کـنداوران

نـکردند پايم بـه بـند گران

بـه پاسخ چنين گفتش اسفنديار

کـه اي در جـهان از گوان يادگار

همـه راسـت گفتي نگفتي دروغ

بـه کژي نـگيرند مردان فروغ

وليکـن پشوتـن شناسد که شاه

چـه فرمود تا من برفتـم بـه راه

گر اکـنون بيايم سوي خان تو

بوم شاد و پيروز مـهـمان تو

تو گردن بـپيچي ز فرمان شاه

مرا تابـش روز گردد سياه

دگر آنـک گر با تو جـنـگ آورم

بـه پرخاش خوي پـلـنـگ آورم

فرامـش کنـم مـهر نان و نمک

بـه مـن بر دگرگونه گردد فلـک

وگر سربـپيچـم ز فرمان شاه

بدان گيتي آتـش بود جايگاه

ترا آرزو گر چـنين آمدسـت

يک امروز با مي بـساييم دسـت

کـه داند که فردا چـه شايد بدن

بدين داسـتاني نـبايد زدن

بدو گفـت رستم که ايدون کنـم

شوم جامـه راه بيرون کـنـم

بـه يک هفته نخچير کردم هـمي

بـه جاي بره گور خوردم هـمي

بـه هـنـگام خوردن مرا باز خوان

چون با دوده بنشيني از پيش خوان

ازان جايگـه رخش را برنشسـت

دل خستـه را اندر انديشه بسـت

بيامد دمان تا بـه ايوان رسيد

رخ زال سام نريمان بديد

بدو گـفـت کاي مـهـتر نامدار

رسيدم بـه نزديک اسـفـنديار

سواريش ديدم چو سرو سـهي

خردمـند و با زيب و با فرهي

تو گـفـتي کـه شاه فريدون گرد

بزرگي دانايي او را سـپرد

بـه ديدن فزون آمد از آگـهي

هـمي تافـت زو فر شاهنشهي