Poem265

Poem265

نشست از بر رخش چون پيل مست

يکي گرزه گاو پيکر بـه دسـت

بيامد دمان تا بـه نزديک آب

سـپـه را بـه ديدار او بد شتاب

هرانکـس کـه از لشکر او را بديد

دلـش مـهر و پيوند او برگزيد

هـمي گفت هرکس که اين نامدار

نـماند بـه کس جز به سام سوار

برين کوهـه زين که آهنـسـت

هـمان رخش گويي که آهرمنست

اگر هـم نـبردش بود ژنده پيل

برافـشاند از تارک پيل نيل

کسي مرد ازين سان به گيتي نديد

نـه از نامداران پيشين شـنيد

خرد نيسـت اندر سر شـهريار

کـه جويد ازين نامور کارزار

برين سان هـمي از پي تاج و گاه

بـه کشتـن دهد نامداري چو ماه

بـه پيري سوي گنج يازان ترست

بـه مـهر و به ديهيم نازان ترست

هـمي آمد از دور رستم چو شير

بـه زير اندرون اژدهاي دلير

چو آمد بـه نزديک اسـفـنديار

هـم‌انـگـه پذيره شدش نامدار

بدو گفـت رستم که اي پهـلوان

نوآيين و نوساز و فرخ جوان

خرامي نيرزيد مـهـمان تو

چـنين بود تا بود پيمان تو

سـخـن هرچ گويم همه ياد گير

مـشو تيز با پير بر خيره خير

هـمي خويشـتـن را بزرگ آيدت

وزين نامداران سـترگ آيدت

هـمانا بـه مردي سبـک داريم

بـه راي و به دانش تـنـک داريم

بـه گيتي چنان دان که رستم منم

فروزنده تـخـم نيرم مـنـم

بـخايد ز مـن چنگ ديو سـپيد

بـسي جاودان را کـنـم نااميد

بزرگان کـه ديدند بـبر مرا

هـمان رخـش غران هژبر مرا

چو کاموس جنـگي چو خاقان چين

سواران جـنـگي و مردان کين

کـه از پشت زينشان به خم کمند

ربودم سر و پاي کردم بـه بـند

نـگـهدار ايران و توران مـنـم

بـه هر جاي پشت دليران منـم

ازين خواهـش من مشو بدگـمان

مدان خويشتـن برتر از آسـمان

مـن از بـهر اين فر و اورند تو

بـجويم هـمي راي و پيوند تو

نخواهـم که چون تو يکي شهريار

تـبـه دارد از چنـگ مـن روزگار

کـه مـن سام يل رابخوانـم دلير

کزو بيشـه بگذاشـتي نره شير

بـه گيتي منـم زو کـنون يادگار

دگر شاهزاده يل اسـفـنديار

بـسي پـهـلوان جـهان بوده‌ام

سـخـنـها ز هر گونه بشنوده‌ام

سپاسم ز يزدان که بگذشت سال

بديدم يکي شاه فرخ هـمال

کـه کين خواهد از مرد ناپاک دين

جـهاني بروبر کـنـند آفرين

توي نامور پرهـنر شـهريار

بـه جـنـگ اندرون افسر کارزار

بـخـنديد از رستـم اسفـنديار

بدو گـفـت کاي پور سام سوار

شدي تـنـگدل چون نيامد خرام

نجستم همي زين سخن کام و نام

چـنين گرم بد روز و راه دراز

نـکردم ترا رنجـه تندي مـساز

هـمي گـفـتـم از بامداد پگاه

بـه پوزش بـسازم سوي داد راه

بـه ديدار دسـتان شوم شادمان

بـه تو شاد دارم روان يک زمان

کـنون تو بدين رنـج برداشـتي

بـه دشـت آمدي خانه بگذاشتي

بـه آرام بـنـشين و بردار جام

ز تـندي و تيزي مـبر هيچ نام

بـه دست چپ خويش بر جاي کرد

ز رستم همي مجلـس آراي کرد

جهانديده گفت اين نه جاي منست

بـجايي نشينـم که راي منست

بـه بهمن بفرمود کز دست راست

نشستي بياراي ازان کم سزاست

چـنين گفت با شاهزاده به خشم

کـه آيين من بين و بگشاي چشم

هـنر بين و اين نامور گوهرم

کـه از تخـمـه سام کـنداورم

هـنر بايد از مرد و فر و نژاد

کـفي راد دارد دلي پر ز داد

سزاوار مـن گر ترا نيسـت جاي

مرا هسـت پيروزي و هوش و راي

ازان پـس بـفرمود فرزند شاه

کـه کرسي زرين نـهد پيش گاه

بدان تا گو نامور پـهـلوان

نـشيند بر شـهريار جوان

بيامد بران کرسي زر نشـسـت

پر از خشم بويا ترنـجي بدسـت