Poem267

Poem267

بدو گفـت رستـم کـه آرام گير

چـه گويي سخنـهاي نادلـپذير

دلـت بيش کژي بـپالد هـمي

روانـت ز ديوان بـبالد هـمي

تو آن گوي کز پادشاهان سزاست

نـگويد سخن پادشا جز که راست

جـهاندار داند که دسـتان سام

بزرگـسـت و بادانش و نيک‌نام

هـمان سام پور نريمان بدسـت

نريمان گرد از کريمان بدسـت

بزرگسـت و گرشاسپ بودش پدر

بـه گيتي بدي خـسرو تاجور

هـمانا شـنيدسـتي آواز سام

نـبد در زمانـه چـنو نيک‌نام

بکشتـش به طوس اندرون اژدها

کـه از چنـگ او کـس نيابد رها

بـه دريا نهنگ و به خشکي پلنگ

ورا کـس نديدي گريزان ز جنـگ

بـه دريا سر ماهيان برفروخـت

هـم‌اندر هوا پر کرگس بسوخـت

هـمي پيل را درکشيدي بـه دم

دل خرم از ياد او شدم دژم

و ديگر يکي ديو بد بدگـمان

تنش بر زمين و سرش به آسمان

کـه درياي چين تا ميانـش بدي

ز تابيدن خور زيانـش بدي

هـمي ماهي از آب برداشـتي

سر از گنـبد ماه بـگذاشـتي

بـه خورشيد ماهيش بريان شدي

ازو چرخ گردنده گريان نـشدي

دو پتياره زين گونـه پيچان شدند

ز تيغ يلي هر دو بيجان شدند

هـمان مادرم دخت مـهراب بود

بدو کـشور هـند شاداب بود

کـه ضـحاک بوديش پنجـم پدر

ز شاهان گيتي برآورده سر

نژادي ازين نامورتر کراسـت

خردمـند گردن نپيچد ز راسـت

دگر آنـک اندر جـهان سربـسر

يلان را ز من جسـت بايد هـنر

هـمان عهد کاوس دارم نخست

کـه بر من بهانه نيارند جسـت

هـمان عـهد کيخـسرو دادگر

که چون او نبست از کيان کس کمر

زمين را سراسر همه گشتـه‌ام

بـسي شاه بيدادگر کشـتـه‌ام

چو من برگذشتـم ز جيحون بر آب

ز توران بـه چين آمد افراسياب

ز کاوس در جـنـگ هاماوران

بـه تنـها برفتـم بـه مازندران

نـه ارژنـگ ماندم نه ديو سـپيد

نـه سنجه نه اولاد غندي نه بيد

هـمي از پي شاه فرزند را

بـکـشـتـم دلير خردمـند را

کـه گردي چو سهراب هرگز نبود

بـه زور و بـه مردي و رزم آزمود

ز پانـصد همانا فزونسـت سال

که تا من جدا گشتم از پشت زال

هـمي پهـلوان بودم اندر جهان

يکي بود با آشـکارم نـهان

بـه سام فريدون فرخ‌نژاد

کـه تاج بزرگي به سر بر نـهاد

ز تـخـت اندرآورد ضـحاک را

سـپرد آن سر و تاج او خاک را

دگر سام کو بود ما را نيا

بـبرد از جـهان دانـش و کيميا

سه ديگر که چون من ببستم کمر

تـن آسان شد اندر جـهان تاجور

بران خرمي روز هرگز نـبود

پي مرد بي‌راه بر دز نـبود

کـه مـن بودم اندر جهان کامران

مرا بود شـمـشير و گرز گران

بدان گفتـم اين تا بداني همـه

تو شاهي و گردنکشان چون رمـه

تو اندر زمانـه رسيده نوي

اگر چـند با فر کيخـسروي

تـن خويش بيني همي در جهان

نـه‌اي آگـه از کارهاي نـهان

چو بسيار شد گفتـها مي‌خوريم

بـه مي جان انديشه را بشکريم