Poem416

Poem416

چو بر زد سر از برج شير آفـتاب

بـباليد روز و بـپالود خواب

بـه جشن آمدند آنک بودي به شهر

بزرگان جوينده از جـشـن بـهر

کـنيزک سوي چاره بـنـهاد روي

چـنانـچون بود مردم چاره‌جوي

چو ايوان خالي بـه چـنـگ آمدش

دل شير و چنگ و پـلـنـگ آمدش

دو اسـپ گرانـمايه ز آخر بـبرد

گزيده سـليح سواران گرد

ز دينار چـندانـک بايسـت نيز

ز خوشاب و ياقوت و هرگونـه چيز

چو آمد همه ساز رفتـن بـه جاي

شـب آمد دو تن راسـت کردند راي

سوي شـهر ايران نـهادند روي

دو خرم نـهان شاد و آرامـجوي

شـب و روز يکسر همي تاخـتـند

بـه خواب و به خوردن نپرداخـتـند

برين‌گونـه از شـهر بر خورسـتان

هـمي راند تا کـشور سورسـتان

چو اسب و تن از تاختن گشت سست

فرود آمدن را همي جاي جـسـت

دهي خرم آمد به پيشـش بـه راه

پر از باغ و ميدان و پر جـشـنـگاه

تـن از رنـج خسـتـه گريزان ز بد

بيامد در باغـباني بزد

بيامد دمان مرد پاليزبان

کـه هـم نيک‌دل بود و هم ميزبان

دو تـن ديده با نيزه و درع و خود

ز شاپور پرسيد هـسـت اين درود

بدين بيگـهي از کـجا خاسـتي

چـنين تاخـتـن را بياراسـتي

بدو گـفـت شاپور کاي نيک‌خواه

سخـن چـند پرسي ز گم کرده راه

يک مرد ايرانيم راه‌جوي

گريزان بدين مرز بـنـهاده روي

پر از دردم از قيصر و لـشـکرش

مـبادا کـه بينـم سر و افسرش

گر امـشـب مرا ميزباني کـني

هـشيواري و مرزباني کـني

برآنـم کـه روزي بـه کار آيدت

درخـتي کـه کشـتي به بار آيدت

بدو باغـبان گفت کين خان تسـت

تـن باغـبان نيز مهـمان تسـت

بدان چيز کايد مرا دسـت‌رس

بـکوشـم بيارم نـگويم بـه کس

فرود آمد از باره شاپور شاه

کـنيزک هـمي رفـت با او به راه

خورش ساخـت چندان زن باغـبان

ز هر گونـه چـندانـک بودش توان

چو نان خورده شد کار مي ساختـند

سـبـک مايه جايي بپرداخـتـند

سـبـک باغـبان مي به شاپور داد

کـه بردار ازان کـس کـه آيدت ياد

بدو گـفـت شاپور کاي ميزبان

سـخـن‌گوي و پرمايه پاليزبان

کـسي کو مي آرد نخست او خورد

چو بيشـش بود ساليان و خرد

تو از مـن بـه سال اندکي برتري

تو بايد که چون مي دهي مي خوري

بدو باغـبان گـفـت کاي پرهـنر

نخـسـت آن خورد مي که با زيب‌تر

تو بايد کـه باشي برين پيش رو

کـه پيري به فرهنـگ و بر سال نو

هـمي بود تاج آيد از موي تو

هـمي رنـگ عاج آيد از روي تو

بـخـنديد شاپور و بـسـتد نـبيد

يکي باد سرد از جـگر برکـشيد

بـه پاليزبان گـفـت کاي پاک‌دين

چـه آگاهي اسـتـت ز ايران زمين

چـنين دادپاسـخ کـه اي برمنش

ز تو دور بادا بد بدکـنـش

بـه بدخواه ما باد چـندان زيان

کـه از قيصر آمد بـه ايرانيان

از ايران پراگـنده شد هرک بود

نـماند اندران بوم کـشـت و درود

ز بـس غارت و کشـتـن مرد و زن

پراگـنده گـشـت آن بزرگ انجمن

وزيشان بـسي نيز ترسا شدند

بـه زنار پيش سـکوبا شدند

بـس جاثـليقي بـه سر بر کـلاه

بـه دور از بر و بوم و آرامـگاه

بدو گـفـت شاپور شاه اورمزد

کـه رخشان بدي همچو ماه اورمزد

کـجا شد که قيصر چنين چيره شد

ز بـخـت آب ايرانيان تيره شد

بدو باغـبان گـفـت کاي سرفراز

ترا جاودان مـهـتري باد و ناز

ازو مرده و زنده جايي نـشان

نيامد بـه ايران بدان سرکـشان

هرانـکـس کـه بودند ز آبادبوم

اسيرند سرتاسر اکـنون بـه روم

برين زار بـگريسـت پاليزبان

کـه بود آن زمان شاه را ميزبان

بدو ميزان گـفـت کايدر سـه روز

بـباشي بود خانـه گيتي فروز

کـه دانا زد اين داستان از نخسـت

کـه هرکس که آزرم مهمان نجست

نـباشد خرد هيچ نزديک اوي

نياز آورد بـخـت تاريک اوي

بـباش و بياساي و مي خور به کام

چو گردد دلـت رام بر گوي نام

بدو گـفـت شاپور کاري رواسـت

بـه مابر کنون ميزبان پادشاسـت